Naim podnosił kamienie i gałęzie drzew jako dziecko; w wieku 14 lat zdobył tytuł mistrza świata 19-and-under i przypuszczalnie miał zamiar konkurować w Letnich Igrzyskach 1984 w Los Angeles. Ale Bułgaria dołączyła do bojkotu bloku wschodniego, w odwecie za odmowę Stanów Zjednoczonych udziału w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku w proteście przeciwko sowieckiej inwazji na Afganistan rok wcześniej.
Represja wobec etnicznych Turków rosła w Bułgarii; jeden środek wymagał od nich używania bułgarskich adaptacji ich nazwisk. Więc Naim Suleimanov stał się Naum Shalamonov. I zdecydował, że musi uciec.
Po zdobyciu złotego medalu na turnieju zapaśniczym o Puchar Świata w Melbourne, Australia, w 1986 roku, uciekł od swoich bułgarskich opiekunów i ukrywał się przez cztery dni, zanim pojawił się w tureckim konsulacie w Canberze, aby ogłosić swój zamiar ucieczki. Poleciał najpierw do Londynu, a potem do Stambułu.
Wkrótce potem zmienił nazwisko na tureckie: Naim Suleymanoglu.
I rząd turecki zapłacił bułgarskiej federacji podnoszenia ciężarów 1 milion dolarów (lub więcej, według niektórych relacji), aby przyspieszyć kwalifikację Suleymanoglu do rywalizacji dla jego nowego kraju w 1988 r.
Informacje na temat osób, które przeżyły, nie były dostępne.
Suleymanoglu przybył do Sydney w Australii w 2000 r., mając nadzieję na czwarty z rzędu złoty medal olimpijski. Ale miał 33 lata i palił 55 papierosów dziennie. I, z pewną dozą pychy, popełnił błąd strategiczny, decydując się na start w rzucie dyskiem z bardzo wysokim ciężarem 319 funtów.
Trzy razy próbował. I trzy razy Pocket Hercules zawiódł.
Opuszczając Centrum Kongresowe w Sydney, powiedział mediom: „Pa pa, to koniec.”
.