Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD) dotyczą około 1% populacji Stanów Zjednoczonych, a około 50% przypadków uznaje się za ciężkie.1 U osób z OCD odnotowano znaczną niesprawność funkcjonalną i gorszą jakość życia w porównaniu z osobami bez tego zaburzenia.2,3 Leczenie pierwszego rzutu – terapia poznawczo-behawioralna (cognitive behavioral therapy – CBT) obejmująca ekspozycję i zapobieganie reakcji oraz selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (selective serotonin reuptake inhibitors – SSRI) – okazało się skuteczne u części pacjentów. Dotychczasowe wyniki badań wskazują jednak, że częściowa remisja występuje u około 40% pacjentów, z których 60% doświadcza nawrotu choroby w ciągu 5 lat od rozpoczęcia leczenia. Ponadto, objawy rezydualne często utrzymują się u pacjentów, u których nastąpiła poprawa w wyniku leczenia.4
„Istnieje wiele powodów wysokiego wskaźnika braku odpowiedzi i nawrotów”, powiedział psycholog kliniczny Jonathan S. Abramowitz, PhD, profesor i zastępca przewodniczącego Wydziału Psychologii i Neurobiologii na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Chapel Hill. Możliwości obejmują „brak zaangażowania w leczenie, obecność ciężkiej depresji lub objawów psychotycznych, a także bardzo słaby wgląd w bezsensowność obsesji i rytuałów”, powiedział Psychiatry Advisor. Dodatkowo, klinicyści mogą nie w pełni rozumieć, jak ułożyć leczenie psychologiczne lub farmakologiczne, aby uzyskać optymalne wyniki.
Jest wyraźna potrzeba nowych opcji leczenia, a pojawiające się dowody wskazują na obiecujące kilka podejść. W sferze farmakologii wiele badań wskazuje, że SSRI w połączeniu z klomipraminą mogą poprawić wyniki krótko- i długoterminowe oraz zmniejszyć ryzyko nawrotu choroby.5 Ponadto spójne wyniki sugerują, że połączenie SSRI z małymi dawkami leków przeciwpsychotycznych blokujących dopaminę może poprawić wyniki u pacjentów z OCD opornym na leczenie. Badania wykazały skuteczność kilku leków przeciwpsychotycznych drugiej generacji, w tym olanzapiny, kwetiapiny, risperidonu i aripiprazolu, przy czym niektóre dane wskazują na wyższą skuteczność risperidonu4. W badaniu z 2012 roku stwierdzono, że „risperidon i aripiprazol mogą być stosowane ostrożnie w małej dawce jako środek wspomagający u osób niereagujących na SSRI i CBT, ale powinny być monitorowane przez 4 tygodnie w celu określenia skuteczności. „6
Continue Reading
Rosnąca liczba dowodów przemawia również za potencjalną skutecznością środków glutaminianowych w leczeniu OCD. „Badania sugerują, że glutaminian jest ważnym neuroprzekaźnikiem w OCD” – powiedział James M. Claiborn, PhD, ABPP, psycholog prowadzący prywatną praktykę w Maine i członek Naukowej i Klinicznej Rady Doradczej Międzynarodowej Fundacji Obsesyjno-Kompulsywnej. „Leki blokujące receptory glutaminianowe mogą stanowić uzupełnienie leków z grupy SSRI lub mogą być stosowane jako monoterapia” – powiedział Psychiatry Advisor. Podczas gdy w otwartym badaniu z 2012 roku nie znaleziono wsparcia dla stosowania ketaminy w poprawie wyników leczenia OCD, w randomizowanym badaniu przedstawionym w 2013 roku stwierdzono, że 50% uczestników odpowiedziało na leczenie pojedynczą dawką leku.7,8 Wyniki kilku badań sugerują, że rozszerzenie leczenia SSRI o lamotryginę, memantynę lub n-acetylo-cysteinę może być skuteczne u niektórych pacjentów.9
Różne podejścia psychoterapeutyczne wykazały potencjał leczenia OCD, w tym stosowanie d-cykloseryny (DCS) wraz z CBT. DCS, „częściowy agonista receptora N-metylo-D-asparaginianowego (NMDA), nasila procesy uczenia się i pamięci leżące u podstaw wygaszania lęku poprzez pośrednią stymulację miejsc rozpoznawania glicyny w receptorach NMDA kory bocznej i oczodołowo-czołowej, grzbietowej przedniej części kory zakrętu obręczy oraz insuli” – napisali autorzy przeglądu opublikowanego w maju 2016 roku w European Nueuropsychopharmacology.4. Proponuje się, że DCS może wzmocnić i przyspieszyć uczenie się ekstynkcji, na którym wydaje się polegać terapia ekspozycyjna.