W 1589 r. Paryż znalazł się skutecznie w rękach Ligi Katolickiej. Aby uciec, Henryk IV Francuski wezwał parlament Paryża na spotkanie w Tours, ale tylko niewielka frakcja jego parlamentarzystów przyjęła wezwanie. (Henryk zorganizował również parlament w Châlons, mieście pozostającym wiernym królowi, znany jako Parlament Châlons). Po zamordowaniu króla przez świeckiego brata dominikanina Jacques’a Clémenta, „Parlament z Tours” nadal obradował w pierwszych latach panowania Henryka IV. Rojalistyczni członkowie innych parlamentów prowincjonalnych również się odłączyli – rojalistyczni członkowie parlamentu w Rouen odłączyli się do Caen, ci z parlamentu w Tuluzie do Carcassonne, a ci z parlamentu w Dijon do Semur i do Flavigny.
Parlament Paryski odegrał główną rolę w pobudzaniu szlachty do oporu wobec ekspansji władzy królewskiej siłą militarną we Frondzie Parlamentarnej, 1648-1649. Ostatecznie król Ludwik XIV zwyciężył, a szlachta została upokorzona.
Na sesji Parlamentu Paryskiego 3 marca 1766 r. znanej jako la Séance de la Flagellation („sesja biczowania”) Ludwik XV zapewnił, że władza suwerenna spoczywa wyłącznie w jego osobie.
Na sesji Parlamentu Paryskiego 3 marca 1766 r. znanej jako la Séance de la Flagellation („sesja biczowania”) Ludwik XV zapewnił, że władza suwerenna spoczywa wyłącznie w jego osobie.