Główne wyniki
Według naszej wiedzy jest to pierwsze badanie porównujące FAST-R i EZ-IO. Ogólnie rzecz biorąc, doświadczyliśmy niskiego wskaźnika powikłań przy użyciu obu technik IO. Nasze badanie wykazało wysoki odsetek udanych wkłuć przy pierwszej próbie, a wszystkie wkłucia były udane po dwóch próbach. Chociaż EZ-IO może być szybszą techniką, nasze badanie sugeruje, że FAST-R może mieć swoje miejsce, gdy wymagane są duże szybkości infuzji u pacjentów.
Calkins i wsp. opisali dwa niepowodzenia w 31 próbach z umieszczeniem za mostkiem przy użyciu FAST-1, spowodowane brakiem ciągłego wzrastającego ciśnienia nad miejscem wprowadzenia za mostkiem. Jeśli chodzi o niepowodzenia przy wprowadzaniu FAST-R w naszym badaniu, pacjenci otrzymali następnie udane wprowadzenie IO za pomocą EZ-IO. To odkrycie może wskazywać, że zalecane jest pewne szkolenie w zakresie obsługi tych urządzeń.
Przy użyciu EZ-IO wynaczynienie wystąpiło u 2,3% pacjentów, a niepowodzenie aspiracji wystąpiło w 11,9% przypadków. U 2,3% pacjentów, u których wykonano wkłucia za pomocą EZ-IO, niski poziom baterii spowodował, że czas wkłucia wynosił > 30s. W porównaniu z FAST-R, wynik ten wskazuje, że EZ-IO ma spodziewany okres trwałości, który producent szacuje na około 10 lat lub 500 wkłuć. Jednakże niepowodzenie aspiracji zostało uznane za powikłanie i wystąpiło przy użyciu obu metod IO. Problem ten może być przyczyną podejmowania przez lekarzy prób kolejnego wprowadzenia IO, nawet jeśli poprzedni IO mógł być prawidłowo wprowadzony do przestrzeni wewnątrzczaszkowej. Hammer i wsp. wykazali również, że obie metody są łatwe do zastosowania, nawet przez studentów medycyny bez specjalnego przeszkolenia. W środowisku przedszpitalnym lekarz ma tendencję do wyboru metody, z którą jest zaznajomiony, ponieważ IO jest głównie używana jako technika ratunkowa. Nasz HEMS ma dobre doświadczenie w używaniu EZ-IO, co może tłumaczyć niską liczbę wprowadzeń FAST-R.
Stwierdziliśmy znaczącą różnicę w czasach wprowadzania, ponieważ nie mogliśmy wykluczyć wartości odstających z danych. Jednakże, biorąc pod uwagę naszą niską liczbę wstawek FAST-R, wartości odstające mają ogromny wpływ na analizę. W badaniu przeprowadzonym przez Hammer et al. nie znaleziono znaczącej różnicy w czasach wprowadzania lub w skuteczności wprowadzania przy pierwszym przejściu pomiędzy EZ-IO i FAST-R . Wynik ten może wskazywać, że większa liczba wkłuć FAST-R mogła poprawić nasze czasy wkłuć, ponieważ zaobserwowaliśmy minimalną różnicę w medianie czasów wkłuć. Niemniej jednak, porównanie badań może być trudne ze względu na różne populacje pacjentów i protokoły badań .
Zauważyliśmy, że żaden z wlewów FAST-R nie wymagał worka ciśnieniowego w celu utrzymania bardzo dobrego przepływu. Żadna z insercji EZ-IO nie doświadczyła bardzo dobrego przepływu, a 33,3% wymagało worka ciśnieniowego. Pasley i wsp. doszli do wniosku, że wprowadzenie przez mostek zapewniało bardziej spójny i wyższy przepływ w porównaniu z wprowadzeniem przez piszczel lub kość ramienną.
Nasze wyniki wykazały również większą liczbę wprowadzeń EZ-IO w proksymalnej części piszczeli w porównaniu z kością ramienną, co miało miejsce również w poprzednim badaniu przeprowadzonym w naszym HEMS. To miejsce może być preferowane w różnych jednostkach HEMS w Norwegii i innych krajach europejskich ze względu na łatwy do wykrycia punkt orientacyjny i ma tę zaletę, że nie przeszkadza w prowadzeniu resuscytacji krążeniowo-oddechowej (CPR), równoległym wprowadzaniu kroplówek lub wspomaganej wentylacji. W przypadku FAST-R jedyną opcją jest wprowadzenie przez mostek. Miejsce to może nie zawsze być łatwo dostępne, ponieważ znajduje się w pobliżu miejsca ucisku podczas CPR. Tępy uraz mostka może również uniemożliwić założenie FAST-R. Ten czynnik może wyjaśniać, dlaczego nasi lekarze lub lotniczy ratownicy medyczni mogą preferować EZ-IO do pierwotnego wprowadzenia.
Prawie wszystkie leki i płyny, jak również składniki krwi, mogą być również podawane przez dostęp IO. Nasze wyniki potwierdzają to podejście, ponieważ nasi pacjenci otrzymywali niezbędne leki, krystaloidy, osocze lub krew pełną. U 3 pacjentów IO pozostał niewykorzystany. To odkrycie może wskazywać, że pewne nadużywanie w tej grupie pacjentów będzie nieuniknione.
Stwierdziliśmy większą liczbę wstawek IO podczas naszego okresu badania w porównaniu z wcześniejszym badaniem w naszym serwisie. Zwiększone użycie IO może wskazywać, że próg użycia IO obniżył się po zwiększonym doświadczeniu użytkownika z IO w naszym serwisie lub że dostępne są ulepszone urządzenia. Wszystkie wkłucia były wykonywane przez przeszkolonych lekarzy i ratowników medycznych z doświadczeniem w zakładaniu dostępu dożylnego. W porównaniu z badaniem przeprowadzonym przez Sunde i wsp. odnotowaliśmy mniejszą liczbę wkłuć dożylnych w nagłych przypadkach pediatrycznych. Różnica ta może świadczyć o tym, że nasze ekipy poprawiły swoje umiejętności w zakładaniu dostępu dożylnego u młodszych pacjentów. W naszym HEMS, IO jest głównie używana jako technika ratunkowa, gdy inne próby uzyskania dostępu naczyniowego zawodzą, a technika ta musi być niezawodna. Użycie IO jest ogólnie zalecane jako technika ratunkowa u krytycznie chorych lub rannych, jeśli nie można uzyskać dostępu dożylnego. W sytuacjach, w których chorzy cierpią na ciężki wstrząs hipowolemiczny/krwotoczny, dostęp dożylny jest trudny lub niemożliwy, a nasze warunki operacyjne, przedszpitalne, czynią ten problem jeszcze trudniejszym. Dlatego niezbędne są badania, które pozwolą określić, które urządzenie jest najbardziej efektywne w służbie przedszpitalnej. Potrzebne są dodatkowe badania kliniczne porównujące urządzenia śródszpikowe i miejsca wprowadzania w środowisku przedszpitalnym. Nowe metody IO mogą wymagać dalszych badań w celu określenia najlepszego urządzenia IO.
Ograniczenia badania
Ograniczeniem w naszym badaniu jest ograniczona liczba wkłuć IO, szczególnie przy użyciu metody FAST-R. Dodatkowo, ocena szybkości przepływu jest oparta na ocenie lekarza, bez obiektywnych pomiarów objętości. Przeprowadzenie randomizowanego badania kontrolowanego byłoby trudne, ponieważ FAST-R nie może być losowo wprowadzany u wszystkich pacjentów, z wyłączeniem pacjentów pediatrycznych.
Mocne strony
Nasze badanie zostało przeprowadzone prospektywnie w warunkach przedszpitalnych, obejmując wszystkie różne czynniki, które należy rozważyć podczas zakładania wlewu dożylnego u krytycznie chorych pacjentów. Wszystkie wkłucia były wykonywane przez te same załogi HEMS o tym samym przeszkoleniu i zapleczu medycznym, co, jak sądzimy, zmniejsza błąd interpretacji. Takie podejście dało obraz funkcjonalności i skuteczności stosowanej metody, jak również powikłań, które mogłyby nie być zgłaszane w kontrolowanym środowisku badawczym.