Okazało się, że wyściółka mojej macicy była bardzo gruba, więc część została wyskrobana, usunięto też polipa. Spróbowałam też spirali. Stopniowo moje 18-dniowe miesiączki zmniejszyły się do 12 dni i były lżejsze. Nareszcie czułam się pewnie, wychodząc z domu na dłużej niż godzinę. Zabierałam Jaymi do parków, bawiliśmy się i chodziliśmy na dłuższe spacery.
Ale Mahendra i ja zawsze chcieliśmy mieć czworo dzieci, więc zaczęliśmy starać się o kolejne dziecko. Nasza córka Taisha urodziła się w 2005 roku i tym razem krwawiłam przez cztery miesiące. Histeroskopia wykazała, że wyściółka mojej macicy znów była gruba.
Gradualnie seks stał się tematem tabu między mną a Mahendrą.
Pytałby, 'Czy krwawisz?’, a ja odparłabym, 'Czy to wszystko, o czym myślisz?’ Nigdy nie wywierał na mnie żadnej presji, ale zaczęłam chodzić wcześnie do łóżka i udawałam, że śpię, kiedy on przychodził do łóżka lub używałam starej wymówki, że boli mnie głowa. Czasami chodziliśmy cztery miesiące bez seksu.
W pracy szlochałam do mojej przyjaciółki, 'Kocham Mahendrę, ale boję się o moje małżeństwo.’ Kiedy uprawialiśmy seks, bolało mnie to, bo nie mogłam się zrelaksować.
Wróciliśmy do pani Bajekal i ona powiedziała nam o procedurze zwanej ablacją endometrium, gdzie usuwa się wyściółkę macicy. To albo całkowicie zatrzymuje miesiączkę, albo sprawia, że jest ona znacznie lżejsza, ale minusem jest to, że ciąża byłaby bardzo niebezpieczna. Musiałam być pewna, że nie chcę mieć więcej dzieci. To była trudna decyzja, ale wiedziałam też, że nie mogę tak dalej żyć.
Zdecydowaliśmy się na ablację.
Nigdy nie byłam tak zdenerwowana jak w kwietniu 2013 roku tuż przed znieczuleniem ogólnym w BMI The Kings Oak Hospital w Enfield. To było bardzo ostateczne uczucie.
Po operacji, w miarę jak każdy dzień i tydzień mijał bez rozpoczęcia okresu, zaczęła wyłaniać się nowa osoba – ktoś, kogo nie męczyły miesiączki i ból. Nie mogę nawet powiedzieć, że to byłam stara ja, ponieważ miałam obfite miesiączki odkąd pamiętam.
Od czasu operacji – rok temu – nie miałam okresu i przestałam żyć w strachu, że się zacznie. W ciągu kilku tygodni moja energia wzrosła, a podczas wakacji w Dubaju zeszłego lata spędziłam cały dzień na zjeżdżaniu z dziećmi na zjeżdżalniach wodnych, czego nigdy wcześniej nie robiłam. Teraz jestem pierwszą osobą, która podskakuje, kiedy dzieci chcą włączyć taneczne DVD i uwielbiam nasze rodzinne dni.
Najlepiej ze wszystkich, Mahendra i ja cieszymy się miesiącem miodowym, którego nigdy nie mieliśmy i jesteśmy o wiele bliżej siebie. Oboje jesteśmy podekscytowani naszą przyszłością i planujemy więcej podróżować. Dla mnie ablacja była trudną decyzją, ale słuszną. Przynajmniej teraz mogę cieszyć się moim cudownym mężem i dziećmi oraz życiem, które mamy razem.”