Tradycyjnie shchi pojawiło się na Rusi Kijowskiej około IX wieku, wkrótce po wprowadzeniu kapusty z Bizancjum. Przepis różnił się jednak w wielu aspektach i został spopularyzowany dopiero pod koniec XVI wieku w Carstwie Rosyjskim. Pierwotnie „shchi” oznaczało stosunkowo łatwą do przygotowania mieszankę warzyw (potage), którą chłopi gotowali w garnku, aby się „napchać” – najpopularniejsze dowody etymologiczne sugerują, że słowo to wywodzi się od prasłowiańskiego съти, oznaczającego „nadziewany” (tj. „pełen jedzenia”).
Do X wieku shchi stało się podstawowym pożywieniem Słowian Wschodnich, a z tego faktu wyrosło popularne powiedzenie: „Щи да каша – пища наша.” (Shchi da kasha – pishcha nasha „Shchi i kasha są naszym jedzeniem”). Mięso (wołowina, wieprzowina, jagnięcina lub drób), grzyby, mąka i przyprawy również stały się składnikami. Kapustę i mięso gotowano osobno, a przed podaniem dodawano smetanę jako dekorację. Shchi tradycyjnie spożywa się z chlebem żytnim.
Z czasem, gdy Złota Horda podzieliła Słowian Wschodnich na regiony „wschodni” i „zachodni”, a także gdy powstało Wielkie Księstwo Moskiewskie, mąka stała się rzadkością i została wykluczona z przepisu. Mieszankę przyprawową wzbogacono o czarny pieprz i liść laurowy. Mięso czasami zastępowano rybą, a do warzyw można było dodać marchewkę i pietruszkę. Stosunek wody do kapusty był różny i podczas gdy wczesne shchi było często tak lepkie, że można było w nim stać łyżką, później przyjęto bardziej rozcieńczone przygotowanie.
Dzisiaj istnieje kilka odmian: w Rosji shchi jest bardziej popularnie spożywane z wołowiną, podczas gdy wieprzowina jest bardziej powszechnym mięsem w shchi gotowanym na Ukrainie.