Skala Diagnostyczna Spektrum Zaburzeń Dwubiegunowych (BSDS) została stworzona przez Ronalda Piesa, w duchu opisowej historii, która wychwytuje subtelne cechy zaburzeń dwubiegunowych. Jest ona niezwykła, ponieważ jest to opisowa historia czyjegoś życia i została zaprojektowana tak, aby była szczególnie wrażliwa na łagodniejsze warianty zaburzeń dwubiegunowych u pacjentów ambulatoryjnych. Dwóch z pozostałych autorów dokonało następnie jego korekty, w wyniku której podzielono go na dwie części. Pierwsza część to paragraf zawierający 19 pozytywnie wartościowanych zdań opisujących wiele z objawów zaburzenia dwubiegunowego. Druga część BSDS to jedno proste pytanie wielokrotnego wyboru, w którym pacjenci proszeni są o ocenę, jak dobrze historia opisuje ich ogólne doświadczenie.
W początkowym badaniu walidacyjnym BSDS czułość skali była mniej więcej taka sama dla zaburzenia dwubiegunowego I (75%) i dwubiegunowego II ⁄ NOS (79%). Ogólna czułość dla zaburzeń dwubiegunowych typu I, II, NOS: 76%, a ogólna swoistość 85%. W dużej próbie psychiatrycznych pacjentów ambulatoryjnych stwierdzono, że BSDS może osiągnąć odpowiednią czułość jako instrument przesiewowy (tj. 90%), kiedy próg został obniżony do wartości 8, chociaż przy tej wartości swoistość skali wynosiła tylko 51%, a pozytywna wartość predykcyjna tylko 16%.
Skala jest idealna do badań przesiewowych, ale nie do diagnozy, ponieważ nie spełnia pełnego kryterium DSM V zaburzeń dwubiegunowych i pokrewnych. Istnieją ograniczone dowody na to, że może być używana do monitorowania postępów leczenia. Wiele badań zidentyfikowało różne wyniki odcięcia z klinicznie użytecznymi wartościami czułości i specyficzności w wielu badaniach w różnych krajach. Ogólnie rzecz biorąc, jest on dobry w wykluczaniu rozpoznania zaburzeń dwubiegunowych; jednak niektóre badania wykazały niską pozytywną wartość predykcyjną, co wskazuje, że nie jest on dobry w wykluczaniu rozpoznania.
.