Background: Pacjenci hospitalizowani z przyczyn medycznych, którzy nie mają zdolności do podejmowania decyzji, mogą żądać, domagać się lub próbować opuścić szpital pomimo poważnego zagrożenia dla siebie. Lekarz prowadzący w takim przypadku musi ustalić, jak zabezpieczyć takich pacjentów, w tym czy podjąć próbę zatrzymania ich w szpitalu. Jednak w wielu jurysdykcjach nie ma przepisów, które bezpośrednio odnosiłyby się do tej kwestii. W takiej sytuacji psychiatrzy są często wzywani do wydania orzeczenia o przymusowym zatrzymaniu pacjenta w szpitalu (civil commitment), aby nie dopuścić do jego opuszczenia. Statuty dotyczące zobowiązań cywilnych nie były jednak przeznaczone dla pacjentów bez choroby psychicznej i generalnie nie uwzględniają ich potrzeb. Zobowiązanie cywilne jest dozwolone w przypadku pacjentów, którzy stanowią zagrożenie dla siebie lub innych, lub którzy są poważnie niepełnosprawni, szczególnie w wyniku choroby psychicznej, i pozwala na transport takich osób do ośrodków w celu oceny psychiatrycznej. Nie zezwala na zatrzymanie w związku z chorobami medycznymi ani na przymusowe podawanie środków leczniczych. Dlatego też ustanowienie polityki i procedur szpitalnych może być najwłaściwszym sposobem zatrzymania pacjentów hospitalizowanych z przyczyn medycznych, którzy nie są w stanie zrozumieć ryzyka związanego z opuszczeniem szpitala, a także zmniejszyć potencjalne ryzyko deliktu, na jakie narażony jest lekarz za działanie w sposób, który chroni pacjenta.
Cel: Celem tego artykułu jest zidentyfikowanie szeregu klinicznych i medyczno-prawnych obaw w tych scenariuszach oraz opisanie rozwoju polityki „medycznego wstrzymania niezdolności” jako sposobu rozwiązania tej nierozwiązanej kwestii.