William Carlos Williams napisał „The Use of Force” w 1933 roku jako jedno z opowiadań, które obiecał redaktorom proletariackiego magazynu Blast. Był wtedy w szczytowym okresie swojej świadomości społecznej i odczuwał ból z powodu faktu, że wielu jego pacjentów żyło w ubóstwie. Stany Zjednoczone zostały zniszczone przez Wielki Kryzys, katastrofę gospodarczą, która trwała przez całe lata trzydzieste, aż II wojna światowa pobudziła wzrost gospodarczy na tyle, że bezrobotni znaleźli pracę w przemyśle wojennym. Williams, lekarz rodzinny w przemysłowym mieście Rutherford w stanie New Jersey, wiedział, co oznacza bieda, i po latach bycia poetą i prozaikiem eksperymentalnym zaczął pisać wyraźniej i bardziej bezpośrednio o życiu ludzi. „Żyłem wśród tych ludzi”, tłumaczył; „byłem w to zaangażowany”
Jego celem w takich opowiadaniach z lat 30. jak „Użycie siły”, „Jean Beicke”, „Dziewczyna z pryszczatą twarzą” i „Cztery butelki piwa” było wyrażenie piękna, jak również bólu zwykłego Amerykanina. Jak napisał w swojej Autobiografii: „Nie mieli żadnej wiedzy i żadnych umiejętności. Oblali, trafili do więzienia, mieli 'Mamie’ z dzieckiem i odeszli, jeśli przeżyli, od swoich doskonałości…. Byli doskonali, wydawało się, że urodzili się doskonali, nie potrzebowali niczego więcej. Byli tam, żyli przede mną”. „The Use of Force” ukazał się w drugim zbiorze opowiadań Williamsa, Life along the Passaic River, książce zatytułowanej tak, by podkreślić związek między sztuką a ludźmi żyjącymi w ciężko doświadczonym obszarze wokół rzeki Passaic w New Jersey.
Williams opublikował swój pierwszy zbiór poezji ponad 25 lat wcześniej, i przyjaźnił się z Ezrą Poundem, H. D. i Marianne Moore podczas swoich dni szkoły medycznej w Filadelfii. Po tym czasie zaczął być uważany za czołowego pisarza awangardowego. Nie był jednak znany jako pisarz polityczny. W połowie lat 20. zwrócił się ku fikcji, eksplorując postacie i tematy nowe dla pisarstwa modernistycznego. James Joyce wydobywał swoje irlandzkie dzieciństwo, tak jak Ernest Hemingway pisał o swoim dorastaniu w Michigan i doświadczeniach podczas I wojny światowej. Williams, zamiast wykorzystywać własne wcześniejsze lata jako temat, zwrócił się do swoich pacjentów z klasy robotniczej. Dla niego kluczowym pytaniem w tych przełomowych latach było: O czym będzie ta historia?
„The Use of Force” to zaskakujący kawałek fikcji, ponieważ wydaje się, że ma tak mało struktury. Opowiadana jako fizyczna walka między badającym lekarzem a upartym młodym pacjentem, historia jest pojedynczym epizodem skupionym całkowicie na walce woli. Pisana jest z perspektywy lekarza-mężczyzny, którego zadaniem jest otworzyć usta dziewczynki, Matyldy Olson, aby zajrzeć jej do gardła i stwierdzić, czy jest chora na dyfteryt. Dziewczynka, trzymana w ramionach przez stęsknionych rodziców, których dialog z córką zmusza lekarza do milczenia, walczy z lekarzem z całych sił. Drapie go i rozgryza na kawałki szczypce do języka, które ten w końcu wkłada jej do ust. W trakcie walki jej szczęki pozostają szczelnie zamknięte, a jej sekret strzeżony. Punktem kulminacyjnym opowiadania jest moment, w którym lekarz w końcu rozwiera jej usta i widzi, że rzeczywiście jest zarażona zabójczą chorobą. Tytuł opowiadania odnosi się do użycia siły przez obu bohaterów.
Niektórzy czytelnicy odczytali tę narrację jako eksplorację psychiki lekarza, zaangażowanego w zmuszanie młodej dziewczyny do poddania się jego badaniom. To nawet został odczytany jako historia gwałtu, podkreślając erotyczne nad pozornej fabuły w sposób, który ogranicza prawdziwy geniusz Williams z krótkiej fikcji. Co Williams zrobił z postacią lekarza przyczynia się do tej złożonej fikcji. Pokazuje lekarza jako człowieka z pasją, zdecydowanego zdobyć młodą pacjentkę, nawet jeśli podziwia jej równie namiętną wolę oporu wobec jego badania. Ale rysuje też lekarza jako człowieka o ironicznym, jeśli nie humorystycznym, wyczuciu języka. Lekarz mówi twardo: „Musiałem się do siebie uśmiechnąć. Przecież już zakochałem się w tym dzikim bachorze.”
Williams każe czytelnikowi zadać sobie pytanie, czy takiego lekarza chciałoby się dla swojego dziecka. Dlaczego nazywa ją „dziki bachor”? Dlaczego nacisk na podbijającej roli lekarza? Ale to, co Williams robi, to intensyfikacja dramatyzmu prostego zdarzenia poprzez nadanie witalności działaniom bohaterów. Erotyczny podskórnie dodać wymiar do walki, która jest nieodłącznym elementem wszystkich męsko-kobiecych interakcji, nawet jeśli grzeczne społeczeństwo, które Olsons reprezentują, zaprzecza jego obecność. Williams ładuje historię z pojedynku między językiem Olsons i że z lekarzem. „On cię nie skrzywdzi”, mówi pani Olson. Jednak czytelnik jest uwikłany w dramatyczną ironię wiedząc, że lekarz rzeczywiście by ją skrzywdził, gdyby musiał, bo jego jedynym celem jest zdiagnozowanie jej choroby. To, co musi zrobić, aby to osiągnąć, nie ma większego znaczenia. Jej rodzice zaczynają etykietowania; radzą ich zmagania dziecko niech „miły” lekarz ma swoją drogę, podczas gdy oni nazywają ją „zły”. Lekarz Williams strony z dzieckiem i zastanawia się, jak on może wydawać się miły do niej, kiedy walczy do obezwładnienia jej tak, że może on jam rzeczy do jej mouth.
Williams styl jest zarówno wyraźne i szybkie. Żadne słowo nie jest zbędne, a wszystko, co pojawia się na stronie, jest użyteczne dla czytelnika. Ale ta oszczędność nie jest szkieletowym zabiegiem dziennikarskim, który nadmiernie upraszcza. Fikcja Williamsa pozostaje raczej celowo sugestywna i często jest odświeżająco ambiwalentna w stosunku do postaw moralnych. Choć najbardziej znany jest jako poeta, który wkrótce po swojej śmierci w 1963 roku otrzymał Nagrodę Pulitzera za poezję, Williams był również ważnym innowatorem w prozie. „The Use of Force” pozostaje wielkim amerykańskim opowiadaniem, precyzyjnym w swoim nakreśleniu postaci i starannie bezpośrednim w swojej realizacji narracji.
-Linda Wagner-Martin