Wiosną 2019 roku syryjska wojna domowa wkroczyła w swój ósmy rok. Chociaż najcięższe walki miały miejsce w innych miejscach, Damaszek jest silnie dotknięty trwającym konfliktem. Po pierwsze, duże części wschodnich i południowych obrzeży miasta są mocno uszkodzone lub zniszczone. Po drugie, napływ wewnętrznych przesiedleńców jest znaczny, co doprowadziło do bardzo napiętej sytuacji na rynku mieszkaniowym w niezniszczonych dzielnicach. Po trzecie, wojenna ekonomia polityczna zmieniła rolę aktorów publicznych i prywatnych w planowaniu przestrzennym i zapewnianiu mieszkań. Niniejszy artykuł pokazuje, jak geografia i ekonomia polityczna działań wojennych wpłynęły na wzorce mieszkaniowe i praktyki mieszkaniowe w Damaszku podczas wojny domowej. Wyniki empiryczne oparte są na zdjęciach satelitarnych, dokumentach politycznych oraz ankiecie przeprowadzonej wśród ekspertów i studentów planowania przestrzennego. Wyniki wskazują, że formalna odpowiedź na kryzys mieszkaniowy polega na wzmocnieniu istniejącego autorytarnego, neoliberalnego modelu planowania. Model ten zaowocował budową luksusowych, pokazowych projektów w symbolicznych lokalizacjach, na które nie można sobie pozwolić. Nieformalna reakcja na kryzys mieszkaniowy jest bardziej wyrazista. Alternatywne strategie mieszkaniowe, takie jak samowola budowlana, budownictwo rodzinne, squatting i podnajem zyskały na popularności, ponieważ formalna reakcja nie zapewnia natychmiastowej pomocy dla gospodarstw domowych dotkniętych wojną. Stosowanie alternatywnych strategii mieszkaniowych koncentruje się w istniejących nieformalnych osiedlach. Sugeruje to, że wojna domowa pogłębia ubóstwo mieszkaniowe, ale także przyczynia się do wzrostu poziomu segregacji społeczno-ekonomicznej.
.