Tomás Luis de Victoria, (ur. ok. 1548 r., w pobliżu Avila, Hiszpania – zm. 27 sierpnia 1611 r., Madryt), kompozytor hiszpański, który wraz z Palestriną i Orlando di Lasso zalicza się do największych kompozytorów XVI wieku.
Victoria został wysłany przez króla Hiszpanii Filipa II w 1565 r., aby przygotować się do święceń kapłańskich w Kolegium Niemieckim w Rzymie. Prawdopodobnie studiował tam u Giovanniego da Palestriny, którego ostatecznie zastąpił na stanowisku dyrektora muzycznego w rzymskim seminarium. W latach 1578-1585 asystował Filipowi Neri jako kapelan w San Girolamo della Carità. W 1578 r. poznał pobożną cesarzową Marię, wdowę po cesarzu rzymskim Maksymilianie II, a następnie został jej kapelanem. W 1584 r. wstąpił do klasztoru Descalzas Reales w Madrycie, gdzie Wiktoria została kapłanem i organistą. W 1594 r. osiadł w Madrycie.
Dzieła Victorii obejmują 21 mszy i 44 motety, które należą do najlepszych w tym okresie. Napisał również psalmy, hymny, kilka Magnificatów, cztery oficjum za zmarłych oraz muzykę do nabożeństw Wielkiego Tygodnia, w tym dwie Pasje, Improperia i Lamentacje Jeremiasza. Jego ostatnim dziełem było Requiem (1605) ku czci cesarzowej Marii.
Muzyka Victorii ma głębię celu, którą niektórzy pisarze porównywali do mistycznej żarliwości św. Teresy z Avila, która prawdopodobnie znała go w młodości i była również patronką Descalzas. Z techniką kontrapunktyczną Palestriny połączył intensywne uczucie dramatyczne, które jest niepowtarzalnie osobiste i głęboko hiszpańskie. Często wykorzystywał swoją i innych muzykę poprzez technikę parodii i był mistrzem urządzeń kanonicznych. Jego użycie plainsongu jako cantus firmus jest zaskakująco rzadkie. Używał również środków, które były nowoczesne w późnym XVI wieku. Obrazowe pismo, które przedstawia wściekłość dzikich zwierząt w „Cum beatus Ignatius” przewyższa to, co robili współcześni madrygaliści. Jego użycie powtarzanych nut dla podkreślenia odzwierciedla rosnące florenckie zainteresowanie recytatywem. W swoich utworach polichóralnych wykorzystuje współczesną manierę wenecką, a wyposażenie w partie organowe wybiegało w przyszłość do epoki continuo. Harmonicznie, jego muzyka wykazuje niezwykłe wyczucie kontrastu tonalnego, zapowiadając koncepcję tonalności dur-moll charakterystyczną dla epoki baroku.