Traktat z Campo Formio, (17 października 1797 r.), ugoda pokojowa między Francją a Austrią, podpisana w Campo Formio (obecnie Campoformido, Włochy), miejscowości w Wenecji Julijskiej na południowy zachód od Udine, po klęsce Austrii w pierwszej kampanii włoskiej Napoleona Bonapartego.
Traktat zachował większość francuskich podbojów i oznaczał zakończenie zwycięstwa Napoleona nad Pierwszą Koalicją. Pod wpływem Francji powstały republiki Cisalpińska i Liguryjska w północnych Włoszech, a Francja zyskała należące do Wenecji Wyspy Jońskie na Adriatyku. W ramach rekompensaty za utratę posiadłości w Lombardii Napoleon przekazał Austrii terytorium weneckie na wschód od rzeki Adygi, w tym Istrię, Dalmację i miasto Wenecję. Akt ten oznaczał koniec 1100 lat weneckiej niezależności. Austria oddała Francji swoje prowincje belgijskie i zgodziła się również, do czasu ratyfikacji na kongresie posiadłości cesarstwa, że Francja może zaanektować terytorium, które zajmowała na lewym brzegu Renu od Bazylei do Andernach, w tym Moguncję. W zamian Francja obiecała użyć swoich wpływów, aby pomóc Austrii w uzyskaniu Salzburga i części Bawarii. Potajemnie uzgodniono, że Prusy, dawny sojusznik Austrii, nie otrzymają żadnej rekompensaty terytorialnej. Z pierwotnej koalicji antyfrancuskiej tylko Wielka Brytania pozostała wrogo nastawiona do Francji po zawarciu tego traktatu; Prusy zawarły pokój w marcu 1795 r. po dokonaniu trzeciego rozbioru Polski w styczniu 1795 r.
.