William Hyde Wollaston urodził się 6 sierpnia 1766 roku w East Dereham, Norfolk, Wielka Brytania. W 1793 roku uzyskał doktorat z medycyny w Cambridge. Praktykując przez wiele lat medycynę, zainteresował się również chemią, fizyką, krystalografią i metalurgią, którym to dziedzinom poświęcił się w pełni od 1800 roku.
Credit: Wikipedia.
Na początku XIX wieku opracował fizyko-chemiczną metodę przetwarzania rudy platyny, co uczyniło go bogatym człowiekiem i doprowadziło do odkrycia pierwiastków chemicznych: palladu (1803) i rodu (1804). Wynalazł różne przyrządy optyczne do pomiaru kątów między płaszczyznami kryształów, współczynnika załamania światła przezroczystych ciał stałych oraz do pomocy w dokładnych obserwacjach mikroskopowych. W ostatnich latach życia przeprowadzał eksperymenty elektryczne, które utorowały drogę do skonstruowania silnika elektrycznego. Wplątał się w spór o pierwszeństwo ze swoim rodakiem Michaelem Faradayem (1791-1867), który bez wątpienia jako pierwszy stworzył działający projekt silnika elektrycznego, ale pozostał powściągliwy w przyznaniu Wollastonowi zasług za jego wcześniejszą pracę.
Wollaston zasłynął z obserwacji ciemnych linii w widmie słonecznym. Zauważył je podczas przeprowadzania eksperymentów optycznych mających na celu określenie współczynników załamania światła różnych substancji przezroczystych, ale nie przywiązywał do tego odkrycia wielkiej wagi, pozostawiając je Josephowi von Fraunhoferowi, który odkrył je ponownie i zbadał szczegółowo piętnaście lat później.
Wollaston był powszechnie uważany za jednego z czołowych naukowców swoich czasów. Został wybrany do Royal Society w 1793 roku, który służył jako jego sekretarz od 1804 do 1816. Zmarł w Londynie 22 grudnia 1828 roku.
Bibliografia:
Porter, R. (red.) 1994, The Biographical Dictionary of Scientists, Oxford University Press.
.