Wojna o dewolucję, (1667-68), konflikt między Francją a Hiszpanią o posiadanie Niderlandów Hiszpańskich (dzisiejsza Belgia i Luksemburg).
Dewolucja była lokalnym zwyczajem regulującym dziedziczenie ziemi w niektórych prowincjach hiszpańskich Niderlandów, zgodnie z którym córki z pierwszego małżeństwa były preferowane w stosunku do synów z kolejnych małżeństw; Ludwik XIV z Francji rozpoczął wojnę pod pretekstem, że zwyczaj ten powinien mieć zastosowanie do suwerennych terytoriów również, tak aby jego żona, Maria Teresa, powinna zastąpić swojego ojca, Filipa IV z Hiszpanii (zm. 1665), w większości hiszpańskich posiadłości w Niderlandach, a nie jej młodszego przyrodniego brata, Karola II Hiszpańskiego, chorowitego epileptyka, który prawdopodobnie nie będzie żył długo i nie spłodzi spadkobierców.
Armia francuska pod dowództwem marszałka de Turenne wkroczyła do Flandrii w maju 1667 r. i z łatwością zabezpieczyła swoje cele. Ludwik zwrócił się następnie do dyplomacji i w styczniu 1668 r. zawarł traktat ze Świętym Cesarzem Rzymskim Leopoldem I, na mocy którego zgodzili się oni podzielić między siebie hiszpańskie dominia po śmierci hiszpańskiego króla i w którym ustalono również, ile terytorium w międzyczasie Francja miała zaanektować w Holandii. Francuzi próbowali również pozyskać angielskie poparcie dla swoich roszczeń, ale nowe ministerstwo w Anglii zdecydowało się na sojusz z Holendrami i Szwecją. Sojusznicy ci starali się powstrzymać francuskie postępy, przekonując Hiszpanię, by zgodziła się na umiarkowane warunki i wspierając ją w wojnie, gdyby okazało się to bezskuteczne. Planowana ugoda była podobna do tej, którą Ludwik XIV uzgodnił z cesarzem, więc pokój został wkrótce zawarty w Aix-la-Chapelle w kwietniu 1668 r., ale dopiero wtedy, gdy książę de Condé wraz z armią francuską opanował Franche-Comté. Ta ostatnia prowincja została zwrócona Hiszpanii, ale Francja zatrzymała Bergues, Furnes, Armentières, Oudenaarde, Courtrai, Lille, Douai, Tournai, Binche, Ath i Charleroi.
.