Stały zespół działań i reakcji organizmu na bodziec ze środowiska zewnętrznego (bodziec) lub z wnętrza samego organizmu (motywacja). Termin ten został wprowadzony do dziedziny nauki w 1913 roku przez J.B. Watsona, który, z zamiarem uczynienia z psychologii „obiektywnej, eksperymentalnej gałęzi nauk przyrodniczych”, stwierdził, że dyscyplina ta ma za jedyny przedmiot badań bezpośrednio obserwowalne przejawy organizmu, a za cel kontrolę zachowania.
Częścią składową zachowania są stosunki przestrzenne, ponieważ zachowanie jest mediacją między przestrzenią wewnętrzną a przestrzenią zewnętrzną, zorganizowaną w system, o którego spójności decyduje „niesprzeczność”; stosunki czasowe, które gromadzą się wokół pamięci, bez której zachowanie nie przybiera formy ciągłości i w odniesieniu do której wykonuje pracę reorganizacji, ujawniając się z jednej strony jako efekt pamięci, a z drugiej jako przyczyna transformacji; relacje wiedzy, ponieważ zachowanie, będąc zjawiskiem obserwowalnym, wchodzi w relację obserwator-obserwowany, stawiając przed obserwatorem zadanie określenia przyczyny obserwowanego zachowania (która może być wewnętrzna lub zewnętrzna) oraz normalnego zachowania obserwowanego systemu, czyli zachowania zgodnego z jego obserwacją. Jako zjawisko wielowymiarowe, zachowanie było badane na różnych poziomach.