W roku modelowym 1914 Harley-Davidson oferował dwa rodzaje maszyn: jednocylindrową o pojemności 30 cu-in. oraz bliźniaczą o pojemności 61 cu-in. Głowica F singla wykorzystywała w pełni mechaniczną przekładnię zaworową i była niezwykle niezawodnym i niedocenianym silnikiem, a także bezpośrednim potomkiem oryginalnego silnika H-D z 1905 roku. Jednoślad był oferowany z napędem pasowym lub łańcuchowym, z opcją nowej dwubiegowej tylnej piasty. Model dwubiegowy wykorzystywał przekładnię epicykliczną umieszczoną w tylnej piaście (podobnie jak sprzęgło) i był oferowany tylko w latach 1914 i 1915. Zmiana biegów była kontrolowana przez małą dźwignię umieszczoną w odlewanym czopie i przykręconą na szczycie zbiornika gazu; do przodu dla „low”, do góry dla „neutral”, do tyłu dla „high”, a zmiana biegów zawsze odbywała się przy włączonym sprzęgle. Jednocylindrowy H-D ważył 316 funtów.
Rok 1914 był pierwszym, w którym zastosowano zarówno pedał sprzęgła, jak i pedał hamulca, chociaż nadal istniał hamulec postojowy na tylnym kole, aktywowany przez nacisk wsteczny na pedały. W roku 1914 pojawiły się również pierwsze składane podnóżki Harleya-Davidsona w standardowym wyposażeniu, a także „step starter”, co oznaczało, że motocyklista mógł uruchomić maszynę z podpórki.
Siodełko było „full floteing” ze sprężyną wewnątrz rury ramy, a wysokość siedzenia była stopniowo obniżana w Harleyach poprzez pochylenie górnej rury ramy na ostatniej 1/3 jej przebiegu do uchwytu siodła.
Ten jednoślad Harley-Davidson z 1914 r. z dwubiegową przekładnią jest nie odrestaurowanym egzemplarzem.
.