1963-1964 AMC/Rambler Ambassador & Classic

Voor 1963 restylede Teague de AMC Rambler volledig, en daarmee ook de AMC Ambassador. De vroegere carrosserie bestond in wezen al sinds 1956, en was hard aan vervanging toe.

Teague’s opvolger was een gladde, gestroomlijnde affaire op een iets grotere (112-inch) wielbasis, met gebogen zijruiten en een strakke grille. Weg waren de merkwaardige hoeken, semi-tailfins, en martelende plaatwerk van het verleden.

Het was een al met al bekwame styling job, en het jaar daarop paste Teague hetzelfde ontwerp toe op de kleinere Rambler American.

Er werd een Mercedes-achtige modelaanduiding met drie nummers ontwikkeld, waarbij de Amerikanen in de 200-400 series kwamen, de Rambler Classic 500-700, en de Rambler Ambassador 800-900. Aan de gebruikelijke vierdeurs sedan- en wagoncarrosserieën werd een nieuwe tweedeurs sedan toegevoegd en, in 1964, een tweedeurs hardtop.

De grondige restyling was helaas een enorme investering voor een klein bedrijf, en AMC moest het doen met de versleten 195-cid zes en 327 V-8, die er al waren sinds de dagen van Nash en Hudson. In 1964 produceerde een kleinere boring een 287 cid versie van de V-8, optioneel op de Rambler Classic.

Baseline Classic 550s waren in wezen vlootauto’s, gedecimeerd en teruggebracht tot een concurrerende $ 2.100 basis voor de sedan modellen. Ze waren goed voor een bemoedigende 75.000 verkopen.

De bread and butter Rambler was de 660 (135.000 verkopen), een meer chique versie met tapijten, armleuningen, Captive Air banden op wagons, en een paar kleine goodies. De Rambler 770 voegde standaard een klok, gewatteerd dashboard en zonnekleppen, volledige wieldoppen en schuimrubberen zetels toe.

De Ambassador bood een gelijkaardig drie-niveau array van afwerkingsstadia met de labels 800 (schuimrubberen kussens maar weinig anders dat je een bonus zou kunnen noemen), 880 (armsteunen, tapijten, isolatie van de motorkap, schakelaar voor lichtkoepel, enz.) en 990 (dezelfde extra uitrusting als Rambler 770).

Het belangrijkste verschil met de Rambler was echter de standaard V-8, nog steeds 250 pk, met 270 als optie. Met de Ambassador die vrijwel elke andere eigenschap deelde met de goedkopere Rambler, was de V-8 de enige reden om het extra geld te betalen voor één (ongeveer $300-$400 auto voor auto), aangezien je geen V-8 Rambler kon krijgen.

Het bewijs is dat AMC eindelijk de juiste Ambassador formule had gevonden: de verkoop van 1963s overschreed 37.000, een record voor het model. Ook wilden de mensen luxe: de Ambassador 990s verkochten de 880s bijna 2-tegen-1, en de basis 800 kwam nauwelijks voor in de grafieken. (Er werden slechts 43 tweedeurs gebouwd.)

In 1964 lag de nadruk bij AMC op de herontworpen American — de mooiste auto die Dick Teague ooit heeft gemaakt. Rambler/Ambassador veranderingen bleven beperkt tot een facelift, plus een nieuw model, een tweedeurs hardtop.

Aangeboden als een Rambler 770 of Ambassador van het hoogste niveau, bood de hardtop een enorm glasoppervlak, en de verkoop was levendig. Bijzonder aantrekkelijk was de Rambler Typhoon, een gelimiteerde editie (2.520 stuks) in Solar Yellow met zwart dak en kuipstoelen vooraan.

Opnieuw zijn marketingaanval aan het verfijnen, verordonneerde Roy Abernethy nu een zet die George Romney hem nooit zou laten doen: V-8’s in Ramblers plaatsen. Om ze wat verkoopruimte te geven, beperkte hij de Ambassador-lijn tot vier modellen, allemaal 990’s.

De Rambler 287 was een pittige motor, die waarschijnlijk veel meer vermogen kon leveren dan hij produceerde; maar het was niet de sleutel tot rijkdom. Mensen zagen Ramblers nog steeds als zuinige auto’s, en de zesjes verkochten de V-8’s met een ruime marge.

Opnieuw genoten de middenklasse 660’s van de meeste verkoop. De Ambassador, die nu meer op een Rambler leek dan ooit, verkocht op slechts 50 procent van zijn niveau van 1963; zelfs de toevoeging van een “loaded” 990-H model met “alles standaard” ($ 3.000) redde de top-of-the-line in 1964 niet.

Tijdens het kalenderjaar 1964 bouwde AMC voor het eerst sinds 1961 minder dan 400.000 auto’s, waarmee het terugviel naar de achtste plaats in de industrie. In de volgende jaren zou het nog verder achterop raken, en het decennium eindigen met een jaarlijkse productie van ongeveer een kwart miljoen stuks.

Het probleem van het bedrijf was tweeledig: zijn traditionele bestseller, de Rambler, was niet langer in zwang, omdat de welvaart terug was en daarmee een publieke dorst naar pk’s en prestaties; en omdat de nieuwe modellen die AMC introduceerde niet als uniek genoeg werden beschouwd om de koopgewoonten van de traditionele Big Three klanten te veranderen.

Het had nog vele interessante ontwikkelingen in het verschiet, maar American Motors als reuzendoder was gekomen en gegaan.

Voor de 1963-1964 AMC/Rambler Ambassador & Classic specificaties, ga verder naar de volgende pagina.

Voor meer informatie over auto’s, zie: