Tekst uit de Verhalende Lectus: 1 Koningen 19:1-18
Werd je ooit door God teleurgesteld?
Ik weet dat het heiligschennis klinkt, maar laten we eerlijk zijn. Is er ooit een moment in uw leven geweest dat u dacht dat u alles had gedaan wat u moest doen, en dat het toch niet goed ging. Wat is er aan de hand, Heer? Ik heb een rein leven geleid. Ik rookte niet, ik kauwde niet, ik ging niet met meisjes om die dat wel deden, ik volgde alle geboden, ik ging naar de kerk, ik gaf trouw, en toch gebeuren er van die slechte dingen in mijn leven. Wanneer kom jij eens opdagen?
Deze herfst zijn we door het verhaal van de Bijbel gewandeld, gebruikmakend van het Narrative Lectionary, met als thema God with Us.
We hebben een beetje met dat thema gespeeld. Vorige week stelde Pastor Mark de vraag: “Waar is God bij ons?” Een paar weken daarvoor stelde ik de vraag: “Is God echt bij ons?” Vandaag wil ik er opnieuw mee spelen en vragen: “Wanneer is God bij ons?” Komt God opdagen als we alles goed hebben gedaan? Laat God zich zien in grote daden van macht, of in bergtop ervaringen zoals zendingsreizen of nationale crises?
Ons verhaal verkent die vraag. Laten we eens kijken naar 1 Koningen 19:1-18. Hier hebben we een nieuw personage met de naam Elia. Hij komt net van een enorme gebeurtenis die plaatsvindt op de berg Karmel.
Het zal ons helpen om de volle impact van dit verhaal te begrijpen als we een paar minuten investeren en teruggaan om het hele verhaal opnieuw te vertellen. Dit is een verhaal van twee bergen.
Laten we hier helemaal teruggaan, naar Genesis, wanneer God een man genaamd Abraham roept. God belooft Abraham dat God hem zou zegenen en zijn nageslacht tot een groot volk zou maken en dat hij door dat volk alle volken zou zegenen. Gezegend om een zegen te zijn. Dan zien we in Exodus dat deze mensen, de Israëlieten, 400 jaar lang tot slaaf gemaakt worden in Egypte. God gebruikt Mozes om hen uit de slavernij te bevrijden. God leidt het volk uit Egypte in een wonderbaarlijke nederlaag van het Egyptische leger, en brengt hen dan naar deze berg.
We kennen deze berg als Mt. Sinai. Het is ook bekend als Mt. Horeb. Wat hier gebeurt is een Horeb-ding. Zie wat ik daar deed. 🙂 Mozes klimt naar deze berg en God verschijnt in een dikke donkere wolk, een beetje zoals vorige week toen God de tempel vulde met een dikke, donkere wolk. Mozes wordt opgeslokt door deze wolk en er is donder en bliksem, en een aardbeving deed de grond schudden, en het volk ging door het lint. In deze demonstratie van macht gaf God de Wet aan het volk en het vormde hen als natie.
Moses kwam van die berg af en leidde het volk naar het Beloofde Land Kanaän. Jozua leidt hen het land in. Het boek van de rechters vertelt hoe het volk probeerde God te volgen met alleen de Wet. We zagen hoe Samuel de laatste rechter was en het volk om een koning riep. Samuel zalfde Saul, maar hij werd slecht en David werd de koning die de stammen verenigde tot één natie. Toen werd zijn zoon Salomo koning en bouwde een tempel. Dat was vorige week.
Sinds vorige week gaat het slecht met lsraël. Salomo’s zoon was niet erg goed en zijn wreedheid leidde tot een burgeroorlog en de natie splitste zich in twee koninkrijken. Een in het noorden, genaamd het Koninkrijk Israël, en een in het zuiden, genaamd het Koninkrijk Juda.
De koningen van Israël waren slechte koningen en zij leidden de natie steeds weer naar de aanbidding van andere goden. Gedurende deze tijd zond God boodschappers naar de koningen. Deze boodschappers werden profeten genoemd.
Onze tekst van vandaag in 1 Koningen 18 vertelt het verhaal van een van de meest goddeloze koningen en een van de beroemdste profeten.
Koning Achab trouwde met een koningin uit een ander land. Koningin Jezebel bracht haar goden met zich mee en haar agenda was het Koninkrijk Israël te bekeren tot volledige toewijding aan haar goden.
Enter Elia. Dit is de profeet die een droogte voorspelde en werd gevoed door de raven in de woestijn. Hij was een moedig man die het opnam tegen Achab en Jezebel. Hoofdstuk 18 vertelt het verhaal van een tweede berg. Elia daagt Jezebel en al de profeten van haar goden – Baäl en Asjera – uit. Hij zegt hen hem hier te ontmoeten, op de berg Karmel voor een confrontatie. Hij draagt hen op een altaar te maken met een dierlijk offer erop, en hij zou er ook een bouwen. De god die echt was, zou degene zijn die zelf het vuur brengt om het offer te verbranden.
450 profeten van Baäl zijn de hele dag bezig Baäl aan te roepen. Zij dansen, en zingen, en snijden zichzelf, en er gebeurt niets. Elia beschimpt hen. Misschien slaapt jouw god. Waarom schreeuw je niet harder! Niets.
Dan is het Elia’s beurt. Hij was er zo zeker van dat God zou bevrijden dat Elia het altaar en het hout met water overgoot. Dan verschijnt God en een groot vuur verbrandt het offer, het altaar en al het water! Dan neemt Elia alle profeten van Baäl en vernietigt hen en zegt tegen Achab dat hij over de horizon moet kijken om de stormwolk te zien ontstaan. Een enorme regenstorm verschijnt en de drie jaar durende droogte wordt doorbroken!
Als dit een film was, zou dit de grote climax zijn waar de held tegen alle verwachtingen ingaat en de vijand verslaat. Zet de overwinningsmuziek in. We juichen allemaal!
Op dit punt voelt Elijah zich behoorlijk goed. De overwinning is van hem. God is gewroken. Het leven is zinvol. Hij heeft alles gedaan wat hij moest doen.
Dan gebeurt het. Een boodschapper komt naar hem toe. “Neem me niet kwalijk, Elia, meneer. Eh, Jezebel stuurt een boodschap. Nou, ze is echt boos, en ze heeft gezworen u te doden, koste wat het kost.”
Wat?! Dat was niet hoe het had moeten gaan. Dit was het punt waarop de natie zich tot God zou moeten bekeren en de boze koningin ten val zou worden gebracht.
Hier komen we bij onze vraag.
Werd u ooit teleurgesteld door God? Elia deed alles goed, en toch ging het mis.
Wat zou u op dat moment doen? Elia deed wat de meesten van ons zouden doen. Hij vluchtte. Hij vluchtte 40 dagen.
40 schijnt een belangrijk getal in de Bijbel te zijn. Het regende 40 dagen en 40 nachten om de aarde te overstromen. De Israëlieten waren slaven gedurende veertig decennia. Mozes was 40 dagen op de Mt. Sinai. De Israëlieten zwierven 40 jaar door de woestijn. Jezus was 40 dagen in de woestijn.
Hier is een interessant iets. Maandag is het 40 dagen geleden dat ik mijn laatste examen deed. Ik heb vier examens gemaakt in september. 32 uur examens. Ik schreef 145 pagina’s. Toen niets. Ik wachtte, en de school zweeg. Er is een deel van mijn geest dat gek wordt. 40 dagen is een lange tijd. Ik kan me niet voorstellen 40 dagen te rennen zonder voedsel en water.
Elijah rent veertig dagen.
Hier is iets wat we mee naar huis kunnen nemen. Zelfs de grootste geloofshelden hebben ervaringen van 40 dagen van angst, eenzaamheid, droogte en honger. Het gebeurt, en het bereidt ons voor op wat God aan het doen is.
Het interessante aan dit verhaal vind ik de plaats waarheen Elia vlucht.
Hij gaat terug naar M. Horeb – naar de berg Sinaï. Het is alsof hij dacht, toen al het andere verloren leek, dat hij terug moest gaan naar waar het allemaal begon, om terug te gaan naar zijn wortels, naar zijn verleden.
Doen wij dat niet vaak?
Ik kom hier en kijk naar dit spandoek. Hier staan de namen op van dierbaren die zijn overleden. Zij vertegenwoordigen ons dierbaar verleden. Het is goed dat we hen eren. We kunnen hen nooit vergeten.
Vaak als de dingen verwarrend worden, willen we terug naar een herinnerd verleden toen de dingen zinvoller voor ons waren. We willen tradities en “de goede oude tijd” heroveren.
We willen terug naar Mt. Horeb.
Elia komt daar aan en God stelt hem een interessante vraag.
“Wat doe je hier, Elia?”
Elia roept uit: “Ik heb alles goed gedaan. Ik ben voor je opgekomen, en niets is beter geworden. Ik ben de enige die over is. Alles is verloren.”
Hmmm… “Stap hier uit en laat me je iets laten zien,” zegt God.
Ik kan me voorstellen dat Elia op dit punt opgewonden raakt. God gaat zich aan mij openbaren op deze berg, net zoals hij aan Mozes deed. Dit is precies wat ik nu nodig heb.
Een enorme wind steekt op. Boem, knal! Elia denkt, “dit is het!” Maar God was niet in de wind.
Een aardbeving doet alles schudden. Elia is er klaar voor. Maar God was niet in de aardbeving.
Een vuur brandt rondom. Elia denkt: God is hier. Maar God was niet in het vuur.
Toen was er pure stilte.
niets.
Ik vraag me af hoe lang dat duurde.
Toen stelt God de vraag opnieuw.
“Wat doe je hier, Elia? Waarom hier? Dit is waar ik voor Mozes verscheen en zo verscheen ik op dat moment, maar dat was in het verleden. Elia, ik leef niet in het verleden. Ik leef in de belofte, en ik heb werk voor je te doen. Waarom ben je hier? Ga terug. Je bent niet alleen. Ik heb een nieuwe koning voor je om te zalven. Er is een opvolger genaamd Elisa voor jou om het stokje door te geven. En er zijn 7.000 mensen die mij trouw zijn. Ga van de berg Horeb af en ga terug naar de toekomst, waar ik woon.”
Ik vraag me af waar jij je nu op deze reis bevindt.
We zullen ons gedurende ons leven op elk van deze plaatsen meerdere malen bevinden. Misschien ervaar jij je Mt. Horeb voor de eerste keer en doet God op dit moment verbazingwekkende dingen in je leven. Dat is geweldig. Misschien ben je aan het worstelen met God. Misschien ben je trouw geweest en ben je teleurgesteld en ervaar je je 40 dagen.
Wanneer laat God zich zien? In alles. God is hier, en hier, en hier.
Twee dingen die ik van deze les heb geleerd.
Ten eerste, je kunt niet terug. Je kunt je het verleden herinneren en eren, maar je kunt niet terug.
Tweede, God leeft in de belofte van vernieuwing van alle dingen en werkt op nieuwe manieren voor elke generatie. Zijn barmhartigheid is elke morgen nieuw. Het is onze taak om te vertrouwen op Gods trouw, en bereid te zijn om te luisteren naar het gefluister van God.
God doet nieuwe dingen in deze generatie.
De wereld verandert en God beweegt op nieuwe en wonderbaarlijke manieren terwijl de Heilige Geest ons kracht geeft en ons leidt om elkaar lief te hebben en te omhelzen. Mogen we bemoedigd worden dat God nog steeds spreekt, zelfs in de stilte, en God heeft een spannende toekomst voor ons.
Podcast: Play in new window | Download
Subscribe: Email | RSS | More
