User Reviews for Venlafaxine to treat Migraine

“Twee en een halve maand geleden kreeg ik Venlafaxine voorgeschreven om chronische migraine te helpen voorkomen.Het hielp de migraine (verminderde ze met bijna de helft), maar met het kwam een groot aantal bijwerkingen die veel erger waren dan het probleem waar ik vanaf probeerde te komen.Nu ik van het spul af ben, zou ik niemand aanraden Venlafaxine ooit te gebruiken, tenzij ze lijden aan extreme / suïcidale depressie. Ik bedoel extreem in de meest nadrukkelijke zin van het woord. Voordat ik Venlafaxine probeerde, was ik een schrijver. Toen ik Venlafaxine nam, kon ik nauwelijks schrijven of spreken of communiceren. Meer dan dat, ik wilde het gewoon niet. Nu begin ik weer te schrijven – maar mijn vermogen om te spreken en te converseren met anderen is met ongeveer 95% achteruit gegaan. Deze woorden schrijven duurt een eeuwigheid; een gesprek voeren met zelfs maar één persoon is onmogelijk, en ik zie ook nauwelijks het nut in van een poging. Met Venlafaxine had ik geen woorden meer over – mijn woordenschat was gereduceerd tot het volgende: “Mmm” voor ja; een scherpe en korte “Mm” voor “Nee” “Oké.” “Echt?” “Oh juist.” “Cool.” “Dat is klote “Op dit moment ben ik een week aan het afkicken, en ik moet extreem mijn best doen om alleen al over de meest alledaagse dingen te kunnen praten. Gisteravond ging ik naar een feestje met wat goede vrienden, jaren 90 muziek en een barbecue. Ongeveer de helft van hen zijn academici, en ik kon geen gesprekken volgen die ik normaal wel zou kunnen volgen; de andere helft houdt van dansen en feesten, maar ik voelde me aan mijn stoel gekluisterd (en praktisch stom) en liep uiteindelijk weg om een rustige bank te zoeken om op te gaan liggen. Ik heb me nog nooit zo geïsoleerd en eenzaam gevoeld in mijn leven. Bedankt Venlafaxine. Als je jezelf als een sociaal, creatief en nieuwsgierig persoon beschouwt, neem dan GEEN ENKELE dosis VENLAFAXINE. Tenzij je natuurlijk extreem depressief bent. Ik heb in het verleden aan depressies geleden, maar slechts in lichte mate. Venlafaxine heeft me laten zien hoe een echte depressie aanvoelt. Wat de andere bijwerkingen betreft: ongeveer twee dagen totale vreugdevolle euforie tijdens de eerste 48 uur dat ik Venlafaxine nam. Allerlei soorten angsten verdampten. Dit voelde geweldig – hoewel ik me nu niet meer kan herinneren hoe het voelde. Op dat moment was dit extreem korte effect krachtig genoeg om me te laten voelen dat doorgaan met Venlafaxine een goed idee zou zijn.- Daarna begon ik me erg slaperig te voelen. De hele tijd. Ik sliep meer. Geen euforie, meer angst. Een week later begon het nachtzweten. Mijn kamer was behoorlijk koud (het was pas lente in het Verenigd Koninkrijk), maar ik zweette meer dan ik ooit op een tropische vakantie heb gedaan. Dit betekende dat ik, ondanks dat ik extreem slaperig was, niet kon slapen. Omdat de bijwerkingen na ongeveer zes weken zouden zijn uitgewerkt, bleef ik zes weken bij Venlafaxine. In die tijd kreeg ik zo’n slaaptekort dat ik in een staat van permanente uitputting leefde. De ergste vijand van de schrijver komt binnen: hersenmist. Ik bracht hele dagen zo hersendood door dat het meest uitdagende wat ik kon doen was wezenloos naar een muur staren – of mijn telefoon optillen om tekstberichten te lezen en te proberen iets te leren van artikelen over Venlafaxine. Ik heb dezelfde artikels ontelbare keren gelezen, maar niets drong tot me door; telkens als ik hetzelfde artikel las, voelde het alsof ik het voor de eerste keer las. Ik herkende de lay-out en het ontwerp van elke webpagina, en op die manier kon ik me realiseren dat ik het al eerder had gelezen, maar de eigenlijke tekst ging het ene oog in en het andere weer uit. Woorden gingen het ene oor in en het andere oor uit. Normaal kon ik regelmatig veel schrijven; met Venlafaxine schreef ik een klein en eerlijk gezegd armzalig handjevol korte en ongeïnspireerde stukjes, en dat was het. Als je graag productief en creatief bent, kom dan niet in de buurt van Venlafaxine. Het bovenstaande was mijn leven gedurende zes weken – en dat was genoeg. Ik zag wel familie en vrienden terwijl ik Venlafaxine nam, maar ik vergat voortdurend wat er aan de hand was en moet soms warhoofdig of op het randje van achterlijk hebben geleken. Hoewel ik mensen wel uitlegde wat er aan de hand was met mijn medicatie, leken mensen zich daar ongemakkelijk bij te voelen – en ik ben nu het mikpunt van veel grappen geworden over mijn consequente nutteloosheid in alles van chatten tot gezelschapsspelletjes en mijn onvermogen om te werken of iets productiefs te doen. Iemand vergeleek me zelfs met Lenny uit Of Mice And Men en vroeg wanneer mijn familie me mee de achtertuin in zou nemen en me door mijn hoofd zou schieten in plaats van voor me te blijven zorgen. Dit alles droeg bij tot het ergste gevoel van eenzaamheid en isolement dat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt. Venlafaxine hield me niet alleen gevangen in mijn hoofd – het maakte ook mijn hoofd leeg van alles wat de moeite waard was om te onthouden, en liet me nauwelijks in staat zijn om nieuwe dingen te leren. Ik zat met mensen aan tafel en besefte dat ik me de namen van mensen die ik al jaren kende niet meer kon herinneren – of zelfs die van familieleden. Ik hoorde een liedje spelen en zei: “Hé, hoe heet dat dansje?” Elke zin langer dan een paar woorden kost me ongeveer een minuut om op te schrijven. Hardop uitgesproken? Vergeet het maar. Als ik probeer te praten, klink ik als de Goon uit Popeye. Na zes weken van hel, kwamen mijn dokter en ik overeen om mijn dagelijkse dosis van 75 mg af te bouwen. Dit proces duurde een maand, zonder een bepaald schema te volgen (wat misschien een beter idee was geweest), en was meestal vrij van bijwerkingen totdat ik 18,25 mg per dag nam – de helft van een 37,5 mg tablet. Na drie dagen van dat, sloeg het echt toe. Op een dag stond ik op, rommelde wat rond, en besloot plotseling dat ik zelfmoord wilde plegen. Letterlijk uit het niets. Gelukkig was ik bij mijn volle verstand om de Samaritanen te bellen, die me aanraadden de hulpdiensten te bellen, die een ambulance stuurden om me naar het ziekenhuis te brengen. Voor suïcidale gedachten. Om eerlijk te zijn was ik liever naar Disneyland gegaan. Toen ik eenmaal in A&E was, moest ik enkele uren wachten in een kamer met een bank en niet veel anders. Toen ontmoette ik de meest waardeloze dokter aller tijden. Nadat ik zijn voorstel had geweigerd om niet alleen terug te gaan naar Venlafaxine, maar *een hogere dosis* te proberen dan die waardoor ik in de problemen was geraakt, zei hij dat er niets anders was dat ze konden doen – en hij gaf me een foldertje voor een plaatselijke liefdadigheidsbijeenkomst voor geestelijke gezondheid die om de zoveel tijd wordt gehouden. Ik gooide ook de bijsluiter weg toen ik wegging, vastbesloten om door te gaan en alleen met de ontwenning om te gaan. Sinds die tijd is mijn intelligentieniveau gedaald tot het punt dat het vernederend is. Maar dat is nog niet het ergste. Zoals ik al eerder zei, begon ik Venlafaxine te nemen voor migraine. Nu ik die niet meer neem, komen ze weer terug – maar ze zijn ook veranderd.Een paar dagen geleden, dagen voor het feest waarvoor ik waarschijnlijk thuis had moeten blijven alleen kon ik het niet langer uithouden om thuis te zitten dus ik ging en belandde alleen in een verduisterde kamer en voelde me depressiever dan ik in mijn hele leven heb gevoeld, was ik thuis toen ik in elkaar zakte. De rechterkant van mijn lichaam begaf het, ik sloeg tegen de muur en viel op de grond waar ik God weet hoe lang bevroren bleef liggen. Toen ik opstond, besefte ik dat ik helemaal niet kon praten, dat de rechterkant van mijn lichaam bijna verlamd was en dat de rechterkant van mijn hoofd gevoelloos was aan de buitenkant en pijnlijk vanbinnen. Nadat ik de hulpdiensten opnieuw had gebeld, kreeg ik de standaardvragen te horen die ze iedereen stellen als ze denken dat de persoon in kwestie een beroerte heeft. Net als de zelfmoordgedachten, waren de beroerte symptomen een nieuwe ervaring voor mij. Toen de ambulance arriveerde, konden ze me geruststellen dat ik geen beroerte had, omdat één kant van mijn gezicht niet was ingevallen. Dit was goed nieuws – maar omdat ze niet konden verklaren wat er nu eigenlijk aan de hand was, werd ik naar het ziekenhuis gebracht voor een hersenscan en bloedonderzoek en een ontmoeting met een dokter die me vertelde dat ik een rechtszijdige hemiplegische migraine had gehad. Ik had er nog nooit een gehad en wist tot dan niet dat ze bestonden; mijn migraine voelt altijd aan alsof mijn hoofd in een bankschroef zit en tegelijkertijd explodeert, en ik heb ze over mijn hele hoofd, niet slechts aan één kant. Op dit punt ben ik vastbesloten om te blijven vechten tegen de ontwenningsverschijnselen. Het enige dat me hierbij echt geholpen heeft, is de ontdekking van een cognitieve vervorming die “emotioneel redeneren” heet. Het is duidelijk dat emotioneel redeneren (wat de moeite waard is om eens te Googlen, want het is een vrij diepgaand onderwerp, of zo voelt het tenminste aan, gezien het feit dat mijn hersenen hopelijk tijdelijk beschadigd zijn door Venlafaxine) vrij vaak voorkomt bij depressie. Het is ook de standaard manier van werken van mijn hersenen, mogelijk al zo lang als ik me kan herinneren, maar zeker sinds ik Venlafaxine neem. De emotionele, fysieke en psychologische rollercoaster waar Venlafaxine je doorheen jaagt, is volkomen uitputtend – en terwijl het je helemaal in de war brengt en vooral tijdens de ontwenning, is het moeilijk om in gedachten te houden dat veel van de negatieve gedachten die je geest oproept, gebaseerd zullen zijn op hoe je je voelt (d.w.z. de niveaus en de mix van verschillende chemische stoffen in je hersenen), NIET op echte dingen in het leven. Je zult waarschijnlijk onbedoeld alle goede dingen in je hersenen wegfilteren en je alleen de donkerste en slechtste dingen herinneren, en er allerlei schijnbaar logische argumenten aan verbinden om een zaak tegen jezelf te beginnen / een zaak die beweert dat jij en je leven vreselijk zijn.Terugkijkend op deze ervaring, waren mijn gedachten vergelijkbaar met een van die films die je ziet geadverteerd als “…gebaseerd op een waar gebeurd verhaal”. Het is geen film die je twee sterren zou geven en nooit meer zou bekijken, maar het eindproduct van emotioneel redeneren is een leugen – en niet te vergeten de meest giftige gedachten die een mens kan denken. Depressie kan mensen zeker deze leugens tegen zichzelf laten vertellen – maar Venlafaxine zorgde ervoor dat mijn hersenen zo slecht functioneerden dat het samenstellen van een ogenschijnlijk zinnig argument voor depressieve gedachten op een dag opeens het meest voor de hand liggende leek.Als ik die gedachten niet had gehad, had ik gewoon lunch gemaakt.Dus dat is het zo’n beetje voor nu – als ik dit verhaal in de toekomst niet bijwerk, neem dan aan dat ik beter ben geworden en heb besloten deze pagina nooit meer te bezoeken, en liever Venlafaxine en zijn afschuwelijke giftigheid achter me te laten. Veel succes met je eigen reis :)”