W wilgotnym domu ten papier z wzorem Trellis mógł uwolnić toksyczne opary. William Morris (1834-1896) był poetą, artystą, projektantem, romantykiem, socjalistą, orędownikiem powrotu do tradycyjnych stylów i materiałów rzemieślniczych – i sprzedawcą trujących tapet, zgodnie z nowym badaniem1.
Andy Meharg z Uniwersytetu Aberdeen w Szkocji znalazł arszenik w zielonym pigmencie we wczesnej próbce wzorzystej tapety Morrisa, wyprodukowanej w latach 1864-1875. Takie pigmenty były podejrzewane nawet w połowie XIX wieku o uwalnianie toksycznych oparów, jeśli staną się wilgotne.
Morris nie był nieświadomy zagrożenia dla zdrowia. Był udziałowcem i czasami dyrektor firmy górniczej swojego ojca, Devon Great Consols (DGC), największy producent arsenu wieku. Pracownicy DGC byli nękani przez choroby związane z arsenem, a wielu z nich zmarło na choroby płuc. Działalność firmy spowodowała ogromne szkody środowiskowe.
Niemniej jednak odrzucił publiczne obawy dotyczące pigmentów na bazie arsenu w tapetach, pisząc w liście w 1885 roku: „trudno sobie wyobrazić większą głupotę: lekarze zostali ugryzieni przez gorączkę czarownic.” Jeśli naprawdę był problem, Morris zapewnił, „powinniśmy być pewni, aby usłyszeć o tym.”
Alarm o zieleni arsenowej w tapetach został podniesiony kilka lat wcześniej. Na przykład w latach 60-tych XIX wieku londyńska gazeta Times donosiła, że „Nie było niczym niezwykłym, że dzieci, które spały w sypialni pokrytej w ten sposób tapetą, umierały z powodu zatrucia arszenikiem, a prawdziwa natura choroby nie była odkrywana, dopóki nie było za późno.”
Pomimo obojętności Morrisa na te obawy, producenci jego tapet, Jeffreys and Co, byli wystarczająco zaniepokojeni, aby w 1875 roku przejść na zieleń bez arszeniku.
Sprytny i przebiegły
William Morris był jednym z założycieli brytyjskiego ruchu Arts and Crafts, który ubolewał nad spadkiem standardów produkcji spowodowanym przez masową produkcję opartą na maszynach w epoce wiktoriańskiej. Wezwał do powrotu do ręcznego wytwarzania artefaktów, które charakteryzowało średniowiecze, i założył firmę produkującą tapety, drukowane i tkane tekstylia, dywany, hafty, gobeliny i książki przy użyciu tradycyjnych metod, materiałów i tematów.
Morris czerpał inspirację ze świata przyrody.© Elliott & Fry Stał się czymś w rodzaju ikony współczesnego ruchu ekologicznego. Potępiał dehumanizujące skutki industrializacji, a jego książka News From Nowhere (1890) przedstawia utopijną wizję idyllicznego, wyidealizowanego świata przedindustrialnego.
W produkcji swoich bogato wzorzystych tkanin drukowanych, które czerpią inspirację ze świata przyrody, Morris odrzucił nowe barwniki syntetyczne, dostępne od lat 50-tych XIX wieku, twierdząc, że „używał tylko barwników, które są naturalne i proste” (oparte na ekstraktach roślinnych i zwierzęcych), „ponieważ wytwarzają piękno prawie bez interwencji sztuki.”
Ale analiza chemiczna Meharg’a sugeruje teraz, że Morris nie zawsze rozszerzał te same zasady na farby używane na jego charakterystycznych tapetach. Zieleń w jego Trellis wzór papieru – pierwszy zakres produkowane komercyjnie, począwszy od 1864 roku – jest syntetyczny związek miedzi i arsenu. To identyfikuje ją albo jako zieleń Scheele’a, substancję odkrytą w 1775 roku przez szwedzkiego chemika Carla Wilhelma Scheele’a, albo zieleń szmaragdową, stworzoną przez niemieckiego producenta farb w 1814 roku.
Współzałożyciel ruchu Arts and Crafts odrzucił syntetyczne barwniki do swoich tekstyliów. Oba pigmenty były stosunkowo tanie, a więc były używane do wzorowania masowo produkowanych tapet. Ale grube obszary pigmentu może pędzla off i tworzenia toksycznego pyłu. A grzyby rosnące w wilgotnych warunkach mogły przekształcić arsen w lotną formę chemiczną. Według legendy, Napoleon został otruty przez taką zielono pomalowaną tapetę podczas swojego wygnania na wyspie St Helena.
Ta rewelacja pojawia się właśnie w momencie, gdy entuzjaści Arts and Crafts przygotowują się do ponownego otwarcia jednego z największych osiągnięć Morrisa, jego „Czerwonego Domu” w Bexleyheath w południowo-wschodnim Londynie. Młody Morris zbudował go i mieszkał w nim w latach 50. i 60. Sam go urządził we współpracy z Philipem Webbem (współzałożycielem ruchu Arts and Crafts) oraz prerafaelitami Dante Gabrielem Rossettim i Edwardem Burne-Jonesem.
Dom został odrestaurowany przez brytyjski National Trust i będzie otwarty dla (wcześniej zarezerwowanych) widoków publicznych od lipca. Odwiedzający nie muszą się martwić o toksyczne opary: na ścianach nie ma tapety Morrisa.