Het afgelopen weekend heb ik in de nieuwe showroom van Red Dot Cameras in Goswell Road, City of London, een uurtje of wat doorgebracht met het bespreken van de Leica M7. De klant had zijn oog laten vallen op een mooie zilverkleurige M7 startset – die met de bijpassende zilverkleurige 50mm Summicron. Het was een goed verpakt exemplaar met originele aankoopbon uit 2004 en geprijsd voor een aantrekkelijke 2.200 pond. Hier is een link naar de camera zelf, maar denk eraan dat hij waarschijnlijk kapot is als de set wordt verkocht.
Wat me het meest opviel aan deze ontmoeting was dat de potentiële koper, een zeer ervaren fotograaf, nog nooit een meetzoeker had gebruikt. Hij wilde overstappen na een leven met andere systemen, vermoedelijk vooral spiegelreflexcamera’s. Hoe kon ik de afstandsmeter en het gebruik ervan beschrijven?
Hoe vaak ik me ook bezighoud met de nieuwste technologie – of het nu de weelderige Leica SL is of een pakket slanke micro four-thirds vernuftigheden – ik keer altijd terug naar de afstandsmeter met een sterk gevoel van thuiskomen. Maar ik heb ook een beetje heimwee als ik met autofocus werk. Het geeft veel voldoening om scherp te stellen aan de hand van dat gespleten centrale beeld. Het concept van scherpstellen en dan opnieuw componeren is voor mij de snelste manier om een onderwerp uit te kiezen en ervoor te zorgen dat er nauwkeurig wordt scherpgesteld. Die heldere zoeker, met ruimte rond de 35mm en langere lenskaders, laat je zien wat er buiten het kader gebeurt. Al deze dingen mogen dan een behoorlijk verouderd concept vormen, ze zijn niettemin inspirerend.
Voor de spartaanse strijders onder ons: Rechts de nieuwste puur mechanische creatie van Leica Camera AG, de Leica M-A. Links zijn digitale tegenhanger, de schermloze, chimpless Leica M-D. Beide delen de mechanische afstandsmeter, de vreugde van de M-gebruiker
Verslaving
Handmatig scherpstellen hoort bij het gebruik van de afstandsmeter. Het is duidelijk een verslaving. Noem me ouderwets, maar ik hou gewoon van dit niveau van handmatige precisie. Leica M-objectieven bieden over het algemeen een snellere, directere handmatige scherpstelling dan een autofocusobjectief dat ook een handmatige optie biedt. De meeste van deze moderne lenzen zijn “focus-by-wire” en er is niets van de betrokkenheid die je voelt als je aan een Summicron of Summilux draait.
Het is allemaal gewoon, nou ja, zo bevredigend en betrokken. Ik denk dat het een beetje is zoals terugkomen op een handgeschakelde Porsche versnellingsbak na een decennium of twee achter het stuur van een automatische auto. Jij en alleen jij hebt weer de controle.
Dus terug naar de M7. Het is Leica’s enige half-automatische film camera, met dezelfde diafragma-prioriteit bediening als alle M digitale camera’s vanaf de M8 tot de nieuwste M10. Het is in feite een filmversie van de M10, zowel qua bediening als qua afmetingen. De M10 voelt aan als de M7 en omgekeerd.
Té elektronisch
Veel liefhebbers van analoge camera’s vinden de M7 te ingewikkeld, te “elektronisch”. Van de huidige serie filmcamera’s richten ze hun pijlen vooral op de MP – of, als ze in een bijzonder spartaanse bui zijn, de M-A, die volledig handmatig is, zonder batterij in zicht. Ook geen belichtingsmeter; het is voor echte mannen en vrouwen die een camera herkennen als ze er een zien. Als ze hunkeren naar iets dat meer “tweedehands” is, kiezen ze voor een M3, M2, M4 of M6. Een eenvoudiger instrument uit een eenvoudiger tijdperk. Maar ze hebben allemaal één ding gemeen, die heerlijke en meeslepende afstandsmeter. Sommigen zeggen dat de originele M3 zoeker nooit is overtroffen, en wie ben ik om het daar niet mee eens te zijn?
Toch heeft de M7 zijn onmiskenbare talenten en attracties (om niet te spreken van volgelingen), vooral voor iedereen die nu gewend is aan een digitale M. Ik hou van de M7; het is de filmcamera die je moet kopen als je precies dezelfde ervaring wilt hebben als je hebt met je digitale M. Ik bezit een schoon exemplaar à la carte genaamd Neil (zo genoemd omdat de eerste eigenaar overhaast zijn naam in de achterkant heeft laten graveren, waardoor de waarde van de camera aanzienlijk is gedaald), waaraan ik buitengewoon gehecht ben. Aan de voet van dit artikel heb ik een link geplaatst naar enkele van mijn avonturen met Neil. Wanneer ik de nieuwe M10 in handen krijg, ben ik van plan hem eens uit te proberen met Neil, de vriendelijke kerel die hij is. Zet beide camera’s op sluitertijd A en zal ik in staat zijn om het verschil te zien? Ik weet nu al dat het gevoel identiek zal zijn.
Ik hou gewoon van mijn afstandsmeters, ondanks de onbetwistbare aantrekkingskracht van de SL en al zijn slimme broeders. Geef mij maar eenvoud.