Op veel plaatsen in de hersenen hebben aangrenzende neuronen receptieve velden die enigszins verschillende, maar overlappende delen van het gezichtsveld omvatten. De positie van het centrum van deze ontvankelijke velden vormt een ordelijk steekproefmozaïek dat een deel van het gezichtsveld bestrijkt. Door deze ordelijke ordening, die het gevolg is van de ruimtelijke specificiteit van verbindingen tussen neuronen in verschillende delen van het visuele systeem, kunnen cellen in elke structuur worden gezien als bijdragend tot een kaart van het visuele veld (ook wel retinotopic map, of visuotopic map genoemd). Retinotopische kaarten zijn een bijzonder geval van topografische organisatie. Veel hersenstructuren die reageren op visuele input, waaronder een groot deel van de visuele cortex en visuele kernen van de hersenstam (zoals de superieure colliculus) en thalamus (zoals de laterale geniculate kern en de pulvinar), zijn georganiseerd in retinotopische kaarten, ook wel visuele veldkaarten genoemd.
Zones van de visuele cortex worden soms gedefinieerd door hun retinotopische grenzen, met behulp van een criterium dat stelt dat elk gebied een volledige kaart van het visuele veld moet bevatten. In de praktijk is de toepassing van dit criterium echter in vele gevallen moeilijk. De visuele gebieden van de hersenstam en de cortex die de eerste stappen van de verwerking van het netvliesbeeld verrichten, zijn gewoonlijk georganiseerd volgens zeer nauwkeurige retinotopische kaarten. De rol van retinotopie in andere gebieden, waar neuronen grote receptieve velden hebben, wordt nog onderzocht.
Retinotopie mapping geeft vorm aan de vouwing van de cerebrale cortex. In zowel de V1- als de V2-gebieden van makaken en mensen wordt de verticale meridiaan van hun gezichtsveld meestal weergegeven in de convexe gyriplooien van de hersenschors, terwijl de horizontale meridiaan meestal wordt weergegeven in hun concave sulci-plooien.