“St. Simeon Stylites” is verwant aan andere post-Hallam werken zoals Ulysses omdat het de gevoelens van Tennyson na de dood van zijn vriend weergeeft. Later, in In Memoriam, zou Tennyson zijn gevoelens op een brede manier beschrijven. Het werk heeft ironische boventonen waardoor het overkomt als een satirisch werk. In zijn geheel parodieert het werk het christendom dat de nadruk legt op het egoïstische zelf, terwijl het ook dient als een klaagzang over het zelf. Het personage van de heilige Simeon wordt op zo’n manier geportretteerd dat hij komisch en walgelijk is, terwijl hij ook sympathiek is. Hij is ook tegelijkertijd een abnormaal en een normaal individu dat de uitersten van de menselijke persoonlijkheid weergeeft terwijl hij ook gematigde kenmerken vertoont. Aan het eind van het gedicht vraagt St. Simeon dat de lezer zijn voorbeeld volgt. Zijn voorbeeld is er een dat de lezer zou verwerpen, maar het is er ook een dat de lezer zou herkennen als het basispatroon van de mensheid.
Tennyson bespreekt bewustzijn en persoonlijkheid in “St. Simeon Stylites”. De humor binnen het gedicht is niet een primaire focus op een vergelijkbare manier als Will Waterproof’s Lyrical Monologue. Hoewel het gedicht sterk verschilt van de werken van vóór 1842, heeft het toch enige verwantschap met The Two Voices. De humor en ironie komen voort uit het feit dat St. Simeon probeert om te gaan met zijn innerlijke zelf door om te gaan met zijn uiterlijke zelf. Hoewel hij zijn lichaam haat, wordt zijn lichaam zijn representatie voor geestelijk correct zijn. St. Simeon richt zich op de materiële wereld, en zelfs religieuze liederen zijn alleen belangrijk om hun klank en niet om hun waarheid. Zelfs als hij aan zijn dood denkt, kan hij alleen maar denken aan hoe zijn lichaam behandeld zal worden. Dit wordt omgeven door het gedicht dat de fysieke toestand van St. Simeon op een humoristische manier beschrijft, zoals zijn gebrek aan tanden of het feit dat hij een oude man is, in plaats van dat hij wordt beschreven als een heilige.
In relatie tot de stijl van “St. Simeon Stylites” met de rest van Tennyson’s werken, verklaart James Kincaid: “Critici spreken vaak hun verbazing uit over het feit dat dezelfde geest zowel ‘St. Simeon Stylites’ als ‘The May Queen’ kon produceren”. Als dramatische monoloog is het gedicht vergelijkbaar met The Lotos-Eaters, Rizpah en Ulysses, en het is vergelijkbaar met de dramatische monologen van Robert Browning. Wat het gebruik van ironie betreft, is het gedicht vergelijkbaar met de “Northern Farmer”-gedichten. In het gebruik van een figuur die dient als auditor van het gedicht, is “St. Simeon Stylites” vergelijkbaar met “Columbus”, “Wanhoop”, “Tiresias”, Ulysses en andere gedichten. In het specifieke gebruik in “St. Simeon Stylites”, is de auditor op zijn plaats om te bepalen tot wie Simeon zijn gesprek richt: God of St. Simeon.