8 kroków, które pomogą Twojemu dziecku rozwinąć samokontrolę

Źródło: iStock/Used with Permission

(I tak, to były dzieci, które rzeczywiście CHCIAŁY drugiego smakołyka i ufały ankieterowi, że im go da. Jeśli masz pytania dotyczące tego, czy możemy wyciągnąć ważne wnioski z tego eksperymentu, będziesz chciał zacząć od naszego ostatniego postu: Does It Matter If Your Child Has Self Control?)

Częścią, która jest dla mnie interesująca w eksperymencie z marshmallow jest to, że ˆjeśli 4-latek (który chciał drugi smakołyk i ufał eksperymentatorowi) mógł kontrolować siebie, aby nie zjeść smakołyku, wyrósł na szczęśliwszego dorosłego.

Myślę, że to dlatego, że te dzieci mogły zarządzać swoimi impulsami, aby spełnić swoje cele. Nasza zdolność do zarządzania naszymi emocjami i impulsami jest niezbędna, jeśli chcemy osiągnąć nasze cele, od dogadywania się na placu zabaw do trzymania pracy. A dorośli, którzy wielokrotnie nie realizują swoich aspiracji życiowych, są z pewnością mniej szczęśliwi.

Aby wyjaśnić tę kwestię, możemy chcieć myśleć o tej cesze jako o „regulacji emocjonalnej”, a nie „samodyscyplinie”. (Mischel sam powiedział, że ten eksperyment – i wszystkie „samokontrola” – jest w stanie zarządzać „gorące” emocje wystarczająco dobrze, aby oprzeć się pokusom, które w przeciwnym razie wykoleić nas z osiągnięcia naszych celów.)

Dobrą wiadomością jest to, że istnieją sposoby dla rodziców, aby pomóc swoim dzieciom budować mózgi, które są lepsze w samoregulacji (tj. samokontroli.)

Spójrzmy na kroki.

1. Podstawą samokontroli jest zaufanie.

Rodzice, którzy reagują na potrzeby dzieci, budują zaufanie. Kiedy głodne niemowlę budzi się z płaczem, a rodzic podnosi je i karmi, uczy się ono ufać, że jedzenie przyjdzie. W końcu to dziecko zaufa, że rzeczywiście dostanie obiecany mu smakołyk, więc nie musi go jeść w tej chwili. Będzie też potrafiło uspokoić własną niecierpliwość i zmartwienie, aby poradzić sobie w stresujących sytuacjach. Rodzice pomagają swoim dzieciom osiągnąć ten stosunkowo dojrzały etap szybciej za każdym razem, gdy łagodzą niepokój i wspierają poczucie bezpieczeństwa i akceptacji.

Nic dziwnego, że gdy test Marshmallow jest manipulowany tak, że dziecko ma więcej zaufania do eksperymentatora, dziecko jest w stanie czekać dłużej, aby zjeść marshmallow. Kiedy dziecko ma mniejsze zaufanie do eksperymentatora, zjada marshmallow szybciej. Prawda?

2. Dzieci uczą się regulacji emocjonalnej dzięki naszemu modelowaniu.

Rodzice, którzy de-eskalują dramat i łagodzą zdenerwowanie dziecka, pomagają mu zbudować mózg, który łatwiej się uspokaja. Za każdym razem, gdy dziecko jest uspokajane, jego mózg wzmacnia ścieżki neuronowe do uspokajania i regulowania emocji, co w końcu pozwoli mu uspokoić się samemu.

Dla kontrastu, kiedy rodzice nie mogą zarządzać własnymi emocjami i reagują gniewnie, lub biorą ich dziecko wyzywające zachowanie osobiście, dziecko dostaje jasną wiadomość, że życie jest pełne nagłych wypadków, a ona musi pozostać zmobilizowana do ochrony i ataku. Buduje czujny system neuronalny, który łatwo eskaluje i ma trudniejszy czas na uspokojenie się, co utrudnia mu kontrolowanie swoich emocji i zachowań.

Więc jedną z najważniejszych rzeczy, jakie możesz zrobić, aby pomóc dziecku nauczyć się samokontroli, jest regulowanie własnych emocji, dzięki czemu możesz zachować spokój i cierpliwość wobec dziecka.

3. Zdolność samokontroli mózgu wzrasta wraz z praktyką.

Dzieci nie mają zdolności opierania się smakołykom pozostawionym do ich dyspozycji, podczas gdy 30 procent czterolatków i praktycznie wszyscy dorośli to robią. Co robi tę różnicę? Kora przedczołowa, która jest ledwie rozwinięta u dwulatka i osiąga dojrzałość około 25 roku życia. Istnieją jednak duże różnice w tempie rozwoju kory przedczołowej i jej sprawności w każdym wieku. Jak wzmocnić korę przedczołową? Praktyka!

Niektórzy ludzie teoretyzowali, że dzieci, które są „mądrzejsze”, to te, które potrafią czekać. Ale „bystrość” nie jest statyczna, i nie jest to tylko wrodzona zdolność. Zależy od umiejętności kontrolowania swoich impulsów, co jak wiemy, wzmacnia się za każdym razem, gdy dziecko CHCE to zrobić. Każde powtarzające się działanie wzmacnia mózg. Jeszcze raz: Praktyka!

Mózg zmienia się na podstawie doświadczeń, które są powtarzane. Za każdym razem, gdy dzieci dobrowolnie rezygnują z czegoś, czego chcą, na rzecz czegoś, czego chcą bardziej, budują ścieżki neuronalne w korze czołowej, które są związane z samodyscypliną.

Zauważ, że jeśli nigdy nie musi odpuścić czegoś, czego chce, nie ma szansy ćwiczyć kontrolowania siebie. Dziecko ćwiczy samodyscyplinę tylko wtedy, gdy ma cel – na przykład dwie pianki wkrótce (lub może aprobatę matki) – który jest dla niego ważniejszy niż jego natychmiastowe pragnienie – na przykład jedna pianka natychmiast (lub może przewrócenie młodszej siostry).) Dlatego permisywne rodzicielstwo, które nie prosi dzieci o zarządzanie sobą zgodnie z odpowiednimi ograniczeniami, nie pomaga dzieciom w nauce samoregulacji.

4. Samokontrola to wybór rezygnacji z tego, czego chcemy, na rzecz czegoś, czego chcemy bardziej.

Zauważ, że nie dzieje się tak, jeśli nie jest to celem dziecka. Kiedy jest zmuszone do rezygnacji z czegoś, nie ćwiczy samodyscypliny. Kora przedczołowa ćwiczy samokontrolę za każdym razem, kiedy decyduje się zrezygnować z czegoś (tego smakołyku na talerzu) na rzecz czegoś, czego pragnie bardziej (w tym przypadku, dwóch smakołyków). Kiedy są małe, dzieci zrzekają się setek impulsów dziennie (chwytanie batonika w kolejce w supermarkecie, rzucanie kubkiem przez pokój, sikanie na podłogę.)

Źródło: iStock/Used with Permission

Dlaczego każde dziecko decyduje się pokonać swój impuls, kiedy chce coś zrobić? Ponieważ jest coś, czego pragnie bardziej niż natychmiastowego impulsu. Tym czymś jest jej ciepłe połączenie z rodzicem, o ile to połączenie obejmuje poczucie, że jest ona ceniona i zdolna do zaspokojenia swoich potrzeb. Z czasem, w miarę dokonywania konstruktywnych wyborów, zaczyna postrzegać siebie jako osobę, która działa w określony sposób. („Jestem kimś, kto myje ręce przed jedzeniem…., kto używa słów, kiedy się złości… kto odrabia lekcje”). Tak więc z czasem tym, co motywuje jej samodyscyplinę (lub czego pragnie bardziej niż natychmiastowego impulsu) jest poczucie mistrzostwa i pozytywnej tożsamości.

5. Samokontrola zaczyna się od Ja.

Zauważ, że dziecko musi dokonać wyboru, aby zrezygnować z tego, czego pragnie w danej chwili, na rzecz czegoś, czego pragnie bardziej; nie może czuć się zmuszane. To jest samodyscyplina, co oznacza, że motywacja musi być wewnętrzna.

(Alfie Kohn, z którym zgadzam się w większości kwestii rodzicielskich, kwestionuje czy „samodyscyplina” jest w ogóle pożądaną cechą, do której należy zachęcać. Definiuje ją jednak zupełnie inaczej niż ja: „mobilizowanie swojej siły woli do osiągania rzeczy, które są powszechnie uważane za pożądane”. To nie jest „samodyscyplina” jak ja ją definiuję, ponieważ cele pochodzą spoza nas).

Więc jako rodzic, „zmuszanie” dziecka do samokontroli nie pomoże mózgowi rozwinąć samokontroli. Zamiast tego znajdź sytuacje, w których dziecko chce ćwiczyć samokontrolę. Na przykład:

• Graj w „Simon Says” lub podobne gry.
• Gdy dziecko napotka przeszkodę w realizacji jednej ze swoich pasji, wyraź swoje przekonanie, że „Tak, to trudne… Trudne rzeczy są warte zrobienia… Możesz robić trudne rzeczy!… Robiłeś już trudne rzeczy wcześniej, jak x i y…. Jestem tutaj, aby dać ci wsparcie, kiedy będziesz robił tę trudną rzecz!”.

6. Empatyczne limity dają dzieciom praktykę w samodyscyplinie.

Za każdym razem, gdy ustalamy limit, który nasze dziecko akceptuje, ćwiczy samokontrolę. Jasne, wolałaby się bawić, ale wchodzi do wanny, bo jest coś, czego pragnie bardziej niż bawić się przez całą noc. Nie, nie chlapania po całej łazience. To, czego pragnie, to kochający związek z rodzicami.

Więc kara nie zachęca do samodyscypliny, ponieważ dziecko tak naprawdę nie decyduje o zaprzestaniu tego, co robiło; jest zmuszane.

Zauważ, że pobłażliwość nie zachęca do samodyscypliny, ponieważ dziecko nie czuje potrzeby, aby się powstrzymać. Wyznaczanie granic ze zrozumieniem, tak aby dziecko było skłonne je zaakceptować, jest tym, co pomaga dziecku rozwinąć samodyscyplinę.

7. Czekanie jest dobrą praktyką – do pewnego momentu.

Powszechne jest błędne przekonanie, spopularyzowane przez Pam Druckerman w książce Bringing Up Bébé, że dzieci we Francji uczą się lepszej samokontroli niż dzieci amerykańskie, ponieważ są wcześnie uczone czekania na uwagę rodziców i przestrzegania sztywnych harmonogramów. Ale Mischel nigdy nie przeprowadził testu Marshmallow z francuskimi dziećmi, więc nie ma dowodów na to, że wypadłyby w nim lepiej niż dzieci amerykańskie. Nie ma też żadnych badań twierdzących, że francuscy dorośli są bardziej samodyscyplinowani niż amerykańscy. W rzeczywistości, nie ma badań pokazujących, że albo francuskie dzieci albo dorośli mają lepszą samokontrolę niż ktokolwiek inny.

Wiemy też, że sztywne harmonogramy są przeciwieństwem czułego rodzicielstwa, i że czułe rodzicielstwo jest związane ze zdrowszym rozwojem emocjonalnym, więc przynajmniej ta część teorii Druckermana nie trzyma się wbrew dobrze ugruntowanej nauce.

Ale myślę, że Druckerman ma częściowo rację co do umiejętności „czekania.”

Wiemy, że za każdym razem, gdy ćwiczymy samokontrolę, budujemy naszą zdolność do czerpania z niej, aby sprostać naszym celom. Prawdą jest więc, jak twierdzi Druckerman, że dzieci, które ćwiczą się w „czekaniu”, uczą się tolerancji dla czekania, ufności, że czekanie się opłaci, oraz poznają strategie czekania. Jest jednak ważne zastrzeżenie.

Czekanie pomaga dzieciom rozwijać samokontrolę tylko wtedy, gdy najpierw zaobserwowaliśmy #1 i #2, powyżej. Innymi słowy, jeśli rodzic każe dziecku czekać dłużej, niż jest ono rozwojowo zdolne (nie uspokajając go, jak w #1), jego niepokój związany z zaspokojeniem potrzeb przytłacza je i uczy się, że musi krzyczeć, by dostać to, czego chce, zamiast uczyć się samokontroli. I jeżeli rodzic krzyczy na dziecko czekać (jak w #2, above) dziecko uczy się że to jest nagły wypadek, który sabotuje jej próby przy samokontroli.

Co więcej, rodzic potrzebuje być z miłością dostępny wspierać dziecko więc on może pokonywać niepokój czekania. By wziąć inny przykład:

„Jesteś taki głodny, wiem… Makaron jest prawie ugotowany… Chodź, weźmy durszlak, żebyśmy mogli go odcedzić.”

To uspokaja dziecko, że jedzenie rzeczywiście nadchodzi, i uczy cennej umiejętności samo-rozpraszania (która jest podstawową umiejętnością używaną przez przedszkolaków, którzy przechodzą test marshmallow). Jeżeli, zamiast tego, rodzic pstryka „Zatrzymuje marudzenie, ty no głodujesz — ruszam się tak szybko jak mogę!” dziecko może doświadczać rodzic jako wstrzymujący coś potrzebuje, i on jest dawał żadnemu pomoc uczyć się czekać.

Does on uczy się że on ostatecznie dostaje karmiony? Tak, ale nie bez pewnego niepokoju po drodze, co nie pomoże mu oprzeć się temu marshmallow. A ponieważ doświadcza siebie jako osoby często walczącej z rodzicem, nie ma żadnej motywacji, by pozostać otwartym na wpływ rodzica – więc dlaczego nie wziąć każdej pianki, jaką tylko może, kiedy tylko może?

Podsumowując kwestię czekania, można stwierdzić, że chociaż możemy zachęcać do rozwoju samokontroli poprzez empatyczne pomaganie dziecku w znoszeniu dyskomfortu, to jednak nie działa to dobrze, jeśli dzieci myślą, że je dręczymy. Na szczęście, życie daje dzieciom mnóstwo praktyki w czekaniu bez naszej orkiestracji, ponieważ:

8. Dzieci uczą się samokontroli w sposób naturalny, kiedy próbują opanować swój świat.

Dzieci rozwijają samodyscyplinę, kiedy są motywowane przez coś dla nich ważnego. Zabawa z innymi dziećmi wymaga od nich panowania nad swoimi emocjami i impulsami. Pieczenie ciasteczek wymaga od nich czekania, aż się upieką. Bycie dobrym w piłce nożnej wymaga od nich ćwiczenia kopania w kółko.

Za każdym razem, gdy dziecko musi sobie radzić, uczy się strategii, która mu pomaga. Na przykład, dzieci, które są w stanie oprzeć się smakołykowi są biegłe w przekierowywaniu swojej uwagi, aby skoncentrować się na czymś innym. Kiedy badacz opuszcza pomieszczenie, odwracają swoją uwagę. Po jednym tęsknym spojrzeniu na marshmallow, dziecko zignoruje je, zamiast tego wyciągając z półki najciekawszą zabawkę. Jak się tego nauczyło? Poprzez powtarzające się doświadczenie pragnienia czegoś na tyle mocno, że regulował się, aby to zdobyć.

Czy martwisz się, że Twoje dziecko może zjeść marshmallow?

Mam dla Ciebie dobrą wiadomość.

Mischel przyznaje, że „znaczna podgrupa ludzi nie poradziła sobie z zadaniem marshmallow jako 4-latki, ale skończyła jako dorośli o wysokim opóźnieniu.” Naukowcy nadal prowadzą badania podłużne, aby dowiedzieć się, jak im się to udało. Wiemy jednak, że samokontrola polega na nauce regulowania naszych emocji, co pozwala nam regulować nasze myśli i zachowanie.

Jak mówi Mischel: „Nie możemy kontrolować świata, ale możemy kontrolować to, jak na niego reagujemy. Kiedy zdasz sobie sprawę, że siła woli to tylko kwestia nauczenia się, jak kontrolować swoją uwagę i myśli, możesz naprawdę zacząć ją zwiększać.”

A więc matryca nie jest rzucona w wieku czterech lat. Mózg jest jak mięsień – wzmacnia się przez całe życie, w zależności od tego, jak jest używany. Rodzice, którzy reagują emocjonalnie, wyznaczają empatyczne granice, modelują regulację emocjonalną i zachęcają dzieci do realizowania swoich pasji, wychowają samodyscyplinujące się dzieci, a to prawdopodobnie jest prawdą niezależnie od tego, czy dziecko przejdzie test marshmallow w wieku czterech lat.

Czy brzmi to tak, jakby samodyscyplina rodziców przewidywała samodyscyplinę dziecka? Pewnie, że tak. Ale to już inne badania.