W 1872 roku, w wieku szesnastu lat, Charles Blair Macdonald popłynął z Chicago przez Atlantyk na parowcu łopatkowym, aby zamieszkać z dziadkiem w St Andrews i studiować na Uniwersytecie Auld Grey Toon. Szybko stał się ekspertem w grze w golfa i w ciągu roku grał w meczach z Old Tomem Morrisem i jego synem Young Tomem. Jego miłe wspomnienia są chronologicznie opisane w jego książce, Scotland’s Gift – Golf.
Powrócił do Chicago w 1874 roku, aby znaleźć swoją ojczyznę w kryzysie finansowym. Trwały efekt depresji ograniczył golfowe ambicje Macdonalda aż do 1892 roku, kiedy to przyjaciel (zięć senatora Farwella) poprosił go o zbudowanie prymitywnego 7-dołkowego pola na terenie posiadłości Lake Forest jego teścia. Golf w obszarze Chicago został w końcu zainaugurowany, ale Macdonald szybko zmęczony krótkim kursie i upped kije do Belmont, gdzie 18 dołków były w grze do lata 1893.
Dzisiaj, jest 9-dołkowe układ lewo na tej stronie, należące do Downer’s Grove GolfClub, a pięć z oryginalnych otworów pozostają w grze. Jeden z nich, par trzy 8th, jest luźną interpretacją Redan w NorthBerwick, więc jest to prawdopodobnie jeden z pierwszych przypadkówMacdonald przeszczepiając słynny aspekt szkockiej architektury pól golfowych doAmerica.
W 1894 roku, Theodore Havemeyer i członkowie klubu Newport zaproponował, że nowe mistrzostwa narodowe odbywają się na Rhode Island. „C. B. Macdonald był w ekstazie”, napisał George Bahto w The Evangelist of Golf… „Możliwość pokazania swoich golfowych umiejętności przed swoimi rówieśnikami i wygranie pierwszych mistrzostw Ameryki przemawiało do jego ogromnego ego”. Macdonald przegrał o jedno uderzenie z W. G. Lawrence’em, wtedy: „Rozpętało się piekło. Macdonald w dziecinnym napadzie złości skarcił komitet turniejowy Newport Club za sposób, w jaki turniej został przeprowadzony… Przekonany przez Macdonalda, a może w celu spacyfikowania go, komitet zgodził się zorganizować match-play w nowym miejscu”
Miesiąc później, w St Andrew’s Golf Club w Yonkers, Macdonald przegrał mecz finałowy. „Zmartwiony Charles B. Macdonald zdobył srebrny medal”, kontynuuje George Bahto, „a Larry Stoddart otrzymał złoty i diamentowy medal jako pierwszy Amatorski Mistrz Stanów Zjednoczonych”. Znowu pomyłka. Ku przerażeniu wszystkich, Macdonald ponownie rozpoczął tyradę, wściekając się i szalejąc, dyskredytując Stoddarta tak samo jak Williama Lawrence’a… Teraz dwa tytuły mistrzowskie były w rozsypce z powodu nadętej i dominującej osobowości tego wysiedlonego chicagowianina i coś musiało być zrobione… Dość było tego i oczywistym było, że musi powstać silny organ zarządzający, który utrzyma porządek i zapobiegnie przyszłym wydarzeniom tej natury… W dniu 22 grudnia 1894 roku, mniej niż osiem tygodni po Macdonald scuttled pierwsze dwa wydarzenia, historyczne spotkanie zostało zwołane w Nowym Jorku … Podstawowe kluby w czołówce gry w Ameryce, oficjalnie enjoined się i dał początek Amateur Golf Association of the United States .”
Despite Macdonald’s hissy fits, golf był szybko zyskuje popularność i fledgling Chicago Golf Club szybko przerósł jego Belmont nieruchomości, przenosząc się do miejsca w Wheaton, gdzie nowy kurs został położony przez Macdonald, Henry Wigham i James Forgan, otwarcie do gry w 1895 roku, w tym samym roku Macdonald wreszcie wygrał pierwszy „oficjalny” U.S. Amateur Championship at Newport Country Club at the third attempt.
Macdonald próbował konkurować na wyższych poziomach golfa, ale nie wygrał kolejnego Amateur Championship. Zafascynował go artykuł wGolf Illustrated napisany przez Horace’a Hutchinsona z Royal Liverpool Golf Club, zatytułowany: „Które dołki są najtrudniejsze na świecie?”. Odpowiedzi nadeszły od wielu Mistrzów British Open, wymieniając między innymi dołki North Berwick’s Redan, Prestwick’s Alps i the Maiden w Royal St George’s. „Te dyskusje z pewnością przyciągnęły uwagę Charliego Macdonalda” – pisze George Bahto. „Dlaczego Ameryka nie powinna mieć golfa równego temu na Wyspach Brytyjskich?”
Macdonald ukuł wyrażenie „Golf Architecture” w 1901 roku i ogłosił się „Ojcem amerykańskiej architektury golfowej”. W następnym roku, Macdonald dokonał jego pierwszy z kilku podróży do Europy, studiując i szkicując najlepsze brytyjskie dołki golfowe. Jego plan nie był tylko o kopiowanie dołków, ale także poprawy ich tak, że mógł zbudować „The Ideal Golf Links” z powrotem w America.
Po powrocie do USA w 1907 roku, Macdonald zaciągnął 70 członków, z których każdy zapłacił $1,000, a on ruszył do zakupu odpowiedniego miejsca dla jego idealnego pola. Najpierw bezskutecznie próbował kupić Shinnecock Hills – ku oburzeniu członków – w końcu zdecydował się na sąsiednią działkę o powierzchni 450 akrów, która wychodziła na zatokę Peconic Bay. Następnie zatrudnił lokalnego geodetę Setha Raynora. Uzbrojony w szkice Macdonalda, Raynor „zlokalizował potencjalne miejsca i wysokości dla greenów, tee i punktów zwrotnych na fairway’u,” kontynuuje Bahto, „Macdonald bez końca majstrował przy planie trasy. W końcu, po miesiącach planowania, był gotowy, aby przejść do następnego kroku.”
Macdonald zaciągnął Henry Wigham (1896 i 1897 US Amateur Champion) i wielu innych pomocników, w tym Devereux Emmet (inny pionierski amerykański architekt pól golfowych), aby wdrożyć mapy Raynora i rysunki Macdonalda. W 1908 roku National Golf Links of America zostało zarejestrowane, ale minęłyby kolejne trzy lata, zanim pole zostało oficjalnie otwarte.
Macdonald i Raynor zostali dobrymi przyjaciółmi, a ich związek trwał prawie dwie dekady przed przedwczesną śmiercią Raynora w 1926 roku, w wieku 51 lat. Duet współpracował tylko przy dziesięciu innych projektach, z których trzy niestety już nie istnieją – Lido Club, Links Club i Ocean Links. Oprócz National Golf Links of America, Macdonald i Raynor najbardziej godne uwagi współprojekty (które nadal istnieją) obejmują Piping Rock i Sleepy Hollow.
Dwa lata przed odejściem Raynora, zwerbował akademika o imieniu Charles „Josh” Banks, aby pomóc w rosnącym obciążeniu pracą. W tym momencie Macdonald miał 68 lat, a jego współprojektowanie z Raynorem rozpoczęło się już w 1923 roku w Mid Ocean Club na Bermudach. W 1924 roku Charles Banks odwiedził Bermudy i pomagał Raynorowi przy budowie pola. Uważa się, że Mid Ocean jest jedynym polem, na którym cała trójka współpracowała.
Macdonald kontynuował prace nad National Golf Club Links aż do lat 70-tych. W 1939 roku „Ojciec amerykańskiej architektury golfowej” zmarł w Southampton, w pobliżu swoich ukochanych linków.
Snippets:
World Golf Hall of Fame: „Wiele historii obfituje, ale jedna, która wyróżnia się dotyczy jego ukochanego National Golf Links. Kiedy jeden z członków nowego klubu wspomniał Charlie, że klub powinien zbudować wiatrak na kursie podobny do tych, które dotted że koniec Long Island od późnych 1600s, aby zapewnić moc do mielenia ziarna, Charlie zgodził się i miał jeden zbudowany. A kiedy został ukończony, wysłał finansiście rachunek za jego budowę! Do dziś przystojny wiatrak stoi między drugim greenem National a 17. tee.”
W profilu GolfWorldmagazine o C.B. Macdonaldzie we wrześniu 2019 roku, Michael Hurdzanhadał to do powiedzenia na temat czcigodnego tytułu architekta „Fatherof American Golf Course Architecture” lub nawet „Father of AmericanGolf”:
„There are manywilling to bestow those titles on him. Jest tak dobrze znany jak każdy architekt golfa w Stanach i często się o nim mówi.Osobiście w to nie wierzę. Są inni – Tom Bendelow, bracia Duncan, Willie Park, Donald Ross – którzy mielitremendous influence.
To właśnie ci faceciwho przyniósł grę do ludzi – Macdonald stworzył 19 pól golfowych. Bendelow około 600. Macdonald był arogancki, nie lubiany. Lubił klasowe rozróżnienie. Jeśli zostawilibyśmy to jemu, golf byłby królewską grą, a nie grą dla publiczności.”
Extract
From The Story of American Golf by Herbert Warren Wind: „Wczesny golf w Chicago to historia jednego człowieka, Charlesa Blaira Macdonalda, który został uznany przez wszystkich, którzy go znali, i przez Charlesa Blaira Macdonalda, za najbardziej niezwykłą osobowość. Istniały tylko dwa sposoby, aby wziąć Macdonald. Albo się go bardzo lubiło, albo się go bardzo nie lubiło. Nie było żadnego środka.
Obdarzony masywną budową i wielką siłą, jego naturalną samowystarczalnością wzmocnioną przez pokaźny osobisty majątek, uparty, lojalny, pozbawiony poczucia humoru i inteligentny, C. B. Macdonald wniósł swój ciężar w każdą kontrowersję, jakiej doświadczył amerykański golf, aż do swojej śmierci w 1928 roku. Dla jego wielbicieli, 'Old Charlie’ był geniuszem, którego umysł nigdy nie dopuszczał błędu. W oczach jego krytyków, wkład Macdonald były znacznie przewyższane przez jego maruder ego.
Jednym z powodów, dlaczego Charles Blair Macdonald wykonane zagorzałych wrogów było wrażenie, że on zmuszony na innych mężczyzn, przyzwyczajonych do przywództwa siebie i pragnących mieć rękę w rozwoju golfa, że on i tylko on został bosko powołany do nadzorowania rozprzestrzeniania się gry w Ameryce.
Musieli przyznać, że ten wielki człowiek z wielkimi wąsami grał w grę bardzo dobrze, prawdopodobnie lepiej niż jakikolwiek inny amator w kraju, ale jego postawa wobec golfa innych ludzi denerwowała ich. Dlaczego upierał się przy tym, by być takim skrupulatnym w przestrzeganiu zasad, i dlaczego wyłuskiwał swoich przeciwników, by wykryć najmniejsze wykroczenie w kodeksie St Andrews?
To była Ameryka, a nie Szkocja. Golf powinien być dozwolone do naturalnego rozwoju w Ameryce, wierzyli, a jeśli osobowość gry przeszedł umiarkowane rewizji w nowym miejscu, to był zdrowy znak. Ślepa wierność Macdonalda sposobowi, w jaki uczono go gry w St Andrews, nie pomogła sportowi zapuścić korzeni w Ameryce.
Charlie Macdonald był niezwykle elokwentnym człowiekiem, a przez lata jego słowa, jak również czyny, dostarczyły wielu danych tym, którzy nazwali go arcyreakcjonistą. Za każdym razem, gdy rozwój gry rodził nowe przepisy, Macdonald dawał do zrozumienia, że golf był o wiele lepszy w dawnych czasach, gdy oryginalne trzynaście zasad i żadnych innych rządziło grą.
Kolejne narodowe, sekcyjne i lokalne zasady wprowadzały tylko niepotrzebne zamieszanie i były zbyteczne, jeśli „duch gry zwyciężał. Był przeciwny wszelkim ruchom pozwalającym na wycieranie piłek na błotnistych greenach, przeciwko „preferowanym kłamstwom;” w każdych warunkach. Dotykanie piłki ręką było dla niego anatemą.
Kiedy kampania na rzecz zniesienia stymie była tematem dnia, Macdonald oświadczył się energicznie przeciwko zmianie, która „wyraźnie obniżyłaby morale gry. On frowned na cztery mecze piłki jako „degradacji”, gdy ta forma meczu groził wyprzeć foresome, rodzaj konkursu, w którym partnerzy na dwuosobowych drużyn grają naprzemiennych strzałów i jazdy z naprzemiennych tees.
Był zasmucony, gdy stary czerwony płaszcz, odznaka golfisty, został zastąpiony przez odd-jacket i ostatecznie przez sweter. Pod koniec życia, kiedy golfiści nosili w torbach aż dwadzieścia pięć kijów, on grał tylko sześcioma, na znak protestu przeciwko nadmiarowi.”
Bibliografia:
Historia Charlesa Blaira Macdonalda – Ewangelisty Golfa – autorstwa George’a Bahto to wciągająca książka, która zagłębia się w pracę Macdonalda, Raynora i współpracownika Charlesa Banksa.
.