Elugelab (albo Elugelap; Marshallese: , ) była wyspą, częścią atolu Enewetak na Wyspach Marshalla. Została powiększona, a następnie zniszczona przez pierwszy na świecie test bomby wodorowej w dniu 1 listopada 1952, przez strzał „Mike” operacji Ivy. Przed powiększeniem i zniszczeniem, wyspa została opisana jako „kolejna mała naga wyspa atolu”.
Kula ognia stworzona przez Ivy Mike miała maksymalny promień . To maksimum jest osiągane kilka sekund po detonacji i w tym czasie gorąca kula ognia niezmiennie wznosi się z powodu pływalności. Podczas gdy wciąż znajdowała się stosunkowo blisko ziemi, kula ognista nie osiągnęła jeszcze swoich maksymalnych rozmiarów, a zatem miała szerokość około „trzech i jednej czwartej” mili (5,2 km).
Detonacja spowodowała powstanie krateru o średnicy i głębokości w miejscu, gdzie kiedyś znajdował się Elugelab; podmuch i fale wodne powstałe w wyniku eksplozji (niektóre fale o wysokości do dwudziestu stóp) pozbawiły wyspy testowe roślinności, co zostało zaobserwowane podczas badania helikopterem w ciągu 60 minut po teście, do którego czasu chmura grzybów zdążyła się rozwiewać. Wyspa „stała się pyłem i popiołem, wyciągniętym w górę, tworząc chmurę grzybową, która wzniosła się na wysokość około dwudziestu siedmiu mil w niebo”. Według Erica Schlossera, wszystko co pozostało z Elugelabu to okrągły krater wypełniony wodą morską, o średnicy ponad mili i „piętnastu piętrach głębokości”. Wybuch przyniósł 10,4 megaton energii, 700 razy więcej niż zrównanie z ziemią centrum Hiroszimy.
Zdjęcia lotnicze z Elugelab i przyległych wysp na długo przed strzałem Mike’a w czasie przed utworzeniem grobli łączącej są dostępne, podobnie jak zdjęcia po ukończeniu grobli, które wspierały diagnostyczny system rur świetlnych Krause-Ogle, z licznymi drzewami usuniętymi w ramach przygotowań do strzału również wyraźnie widoczne, wraz z nagraniem wspomnianego wcześniej helikopterowego badania krateru Mike’a wkrótce po detonacji, i wreszcie nagranie krateru z dużej wysokości wraz ze szczegółowymi informacjami na temat jego głębokości – „175 stóp głębokości” – równoważnej wysokości „17-piętrowego budynku” i o powierzchni wystarczającej do pomieszczenia około „14 pięciokątnych budynków”.
Detonacja spowodowała również zawalenie się kilku naturalnych szczelin w rafie, w pewnej odległości od krawędzi krateru.
Pełne badania radioekologiczne zostały udokumentowane przed i po każdej serii testów. Krótkie wprowadzenie online do niektórych z tych badań – ze szczególnym uwzględnieniem skutków ekologicznych strzału o mocy 1,69 megatony w ramach operacji „Castle Nectar”, zdetonowanego w 1954 roku na barce tuż na północny wschód od krateru testu termojądrowego Ivy Mike o mocy 10,4 megatony – można znaleźć w 1 raporcie Laboratorium Biologii Promieniowania Uniwersytetu Waszyngtońskiego i 2.
.