Jego wnuk Henryk II, książę de Condé, odziedziczył w 1633 r. księstwo Montmorency pod Paryżem, a w 1689 r. księstwo Montmorency zostało przemianowane na księstwo Enghien dla jego syna Ludwika II, księcia de Condé. Tytuł księcia Enghien był odtąd używany jako tytuł grzecznościowy dla najstarszego syna księcia de Condé.
- 1689-1709: Henri I, książę Enghien (1643-1709)
- 1709-1710: Ludwik I, książę Enghien (1668-1710)
- 1710-1740: Ludwik II Henryk, książę Enghien (1692-1740)
- 1740-1818: Ludwik III Józef, książę Enghien (1736-1818)
- 1818-1830: Ludwik IV Henryk, książę Enghien (1756-1830)
Najczęściej odnosi się do Ludwika-Antoine-Henri de Bourbon-Condé, duc d’Enghien (1772-1804), syna Ludwika Henryka II, którego egzekucja na podstawie sfingowanych zarzutów w 1804 r. podczas konsulatu francuskiego usunęła wszelkie nadzieje na pojednanie między Napoleonem Bonaparte a Domem Burbonów. Książę został stracony w fosie Château de Vincennes.
Po śmierci ostatniego księcia w 1830 roku, tytuł przeszedł do Ludwika Filipa III, księcia Orleanu, prawnuka Ludwika I, księcia Enghien przez linię żeńską. Został on królem Francuzów jako Ludwik Filip I miesiąc wcześniej.
  |
Ten artykuł związany z historią Francji jest sztubakiem. Możesz pomóc Wikipedii, rozwijając go. |
.