Lateryt jest czerwonawym produktem wietrzenia bazaltu. Przynajmniej tak jest w Indiach, gdzie ta skała lub typ gleby został po raz pierwszy zdefiniowany przez szkockiego naukowca Francisa Buchanan-Hamiltona w 1807 roku. Jednak nie wszystkie lateryty są wzbogacone w żelazo, a czasami nie są nawet czerwonawe. Niektóre skały laterytowe (boksyt) są wydobywane ze względu na wysoką zawartość aluminium. Bogata w żelazo odmiana jest najczęściej używana jako kamień budowlany, zwłaszcza w Azji.
Próbka z Indii. Lateryt jest bardzo powszechny w Indiach ze względów klimatycznych. Szerokość próbki 9 cm. TUG 1608-1947.
Odkrywka laterytu w Irlandii Północnej w pobliżu Giant’s Causeway.
Lateryt jest materiałem szczątkowym. To jest to, co pozostało z powszechnych skał krzemianowych, jeśli usuniemy dużo krzemionki, metali alkalicznych i metali ziem alkalicznych. Składa się on głównie z tlenków żelaza, aluminium, tytanu i manganu, ponieważ są to najmniej rozpuszczalne składniki skał poddawanych typowi wietrzenia chemicznego znanego jako lateryzacja lub laterytyzacja. Bogata w żelazo odmiana składa się z hematytu i goethytu. Minerały te nadają czerwonawe zabarwienie glebie/skale i czasami takie złoża są wydobywane ze względu na zawartość żelaza i niklu (na Kubie i w Nowej Kaledonii). Lateryt glinowy (boksyt) składa się głównie z wodorotlenków glinu: gibbsite’u, diaspory i boehmitu. Nie wszystkie boksyty są jednak laterytami. Niektóre złoża boksytów są związane z wapieniami i zjawiskami krasowymi. Boksyt laterytowy jest produktem wietrzenia glinokrzemianowych skał (granitów i podobnych).
Lateryt jest przede wszystkim rodzajem gleby ziemistej, ale w powietrzu twardnieje w litą skałę i dlatego nadaje się jako materiał budowlany. Gleby laterytowe są prawie pozbawione żyzności i generalnie nie nadają się dla rolnictwa.
Do powstania osadów laterytowych potrzebne są określone warunki. Współczesne przykłady znajdują się w regionach klimatycznych, które charakteryzują się ciepłą temperaturą powietrza, obfitymi opadami i okresami suchymi. Gleby laterytowe są powszechne w sawannach, ale nie w lasach deszczowych i dżunglach (gdzie w glebie dominuje glina), w których brak jest okresów suchych. Współczesne osady są również nieznane w regionach umiarkowanych, gdzie wietrzenie w dużej mierze oznacza powstawanie minerałów ilastych, a nie gleb laterytowych.
Przybliżenie próbki laterytu z Irlandii Północnej. Szerokość próbki wynosi 8 cm.
Boksyt jest odmianą bogatą w aluminium. Szerokość próbki wynosi 8 cm.
.