Professioneel worstelen heeft een lange geschiedenis van het tewerkstellen van professionele atleten. En terwijl talloze amateur-mat worstelaars met succes de overstap hebben gemaakt naar de wereld van het prof-worstelen, is het waarschijnlijk de sport van het voetbal geweest die enkele van ’s werelds grootste sterren heeft voortgebracht. Van de middelbare school tot college football, veel van ’s werelds grootste prof worstelaars hebben hun sport afstamming van het rooster – namen als “Stone Cold” Steve Austin, Roman Reigns, The Rock, Big E, Paul “Mr. Wonderful” Orndorff, Ron Simmons, en vele anderen, wendden zich allemaal tot het prof worstelen toen hun dromen van het prof voetbal tot een einde kwamen. Nog zeldzamer dan de college football sterren zijn zij die de sprong naar de NFL maakten en door blessures of voortdurende bezuinigingen besloten om zich op professioneel worstelen te richten als een andere weg. Eén van de eerste pro wrestling wereldkampioenen, Bronko Nagurski, was 3x NFL kampioen met de Chicago Bears (1932, 1933, 1943) en ook World Heavyweight Champion in 1937, worstelend tot in de jaren 1960. Sindsdien hebben allerlei voormalige NFL spelers het gemaakt naar de wereld van het worstelen en zijn daarin geslaagd, zoals Bruiser Brody (Washington), Vader (LA Rams), Wahoo McDaniel (die het AFL Kampioenschap won met Houston), Goldberg (Atlanta Falcons), en Moose (New England Patriots) zijn maar een handvol voorbeelden van pro-ballers die succes vonden in de squared circle. Maar er is één naam die voorbestemd leek om één van de grootste sterren van de jaren 2000 te worden, maar na een explosief debuut en een uiteindelijke landing in het WWE Universum, liep hij weg van de sport in een bijna zelfopgelegde ballingschap. Dit is het verhaal van “The Alpha Male” Monty Brown.
Uit Saginaw, Michigan, speelde Montaque “Monty” Brown high school football aan Bridgeport High School. Daarna ging hij naar Ferris State University in zijn thuisstaat, waar hij een All-American linebacker werd als Ferris State Bulldog. Na zijn studietijd tekende hij als free agent bij de Buffalo Bills, waar hij van 1993 tot 1995 speelde en in 1994 meespeelde in Super Bowl XXVIII. Maar ondanks dat hij in de NFL op het hoogste niveau speelde, was football niet zijn eerste keuze als sport. “Weet je, toen ik opgroeide had ik geen posters van footballspelers aan mijn muur hangen,” zei Brown in 2004 in een interview met TNA. “Ik had posters van worstelaars aan mijn muur…Ik had Nikita Koloff aan mijn muur. Ik had Dusty Rhodes. Ik had een heleboel jongens aan mijn muren. Maar er was een muur die was gewijd aan Ric Flair. Alleen maar posters van Ric Flair aan die muur.”
Maar de omstandigheden maakten het hem moeilijk om te doen waar hij echt van hield, professioneel worstelaar worden. “Ik deed aan sport omdat ik op de middelbare school niet kon worstelen,” vertelde hij in 2004 aan TNA. “Ik blonk toen uit in traditionele sporten, maar ik wist dat het me op een dag naar worstelen zou leiden, op welke manier dan ook. Zoals ik al zei, toen ik opgroeide bleef het me bij. Ik herinner me de eerste Super Bowl waar we met Buffalo naar toe gingen, alle jongens gingen uit en deden hun eigen ding als het op trainen aankwam, dus ging ik naar Main Event Fitness, een sportschool die toen eigendom was van Sting en Lex Luger. Ik wilde er heen om te zien of ik worstelaars kon ontmoeten. Dus het heeft altijd in me gezeten.” Toen zijn contract met Buffalo na het seizoen 1995 afliep, tekende hij als vrije agent bij de New England Patriots, deels om dichter bij het hoofdkwartier van de WWF in Stamford, Connecticut te zijn. Waar zijn football carrière hem ook bracht, hij dacht altijd aan de volgende fase van zijn carrière, die van worstelaar zoals zijn jeugdhelden. Na een enkelblessure tijdens zijn eerste jaar bij de Patriots besefte Brown dat het tijd was om afstand te nemen van het rooster en zijn reis naar de wereld van het profworstelen te beginnen.
Hij trainde voor de ring onder twee legendes uit de worstelwereld van Michigan, de ene was toenmalig ECW-ster Sabu en de andere was UFC-legende Dan “The Beast” Severn. In 2001 was hij klaar voor de ring en maakte hij zijn debuut in de indies van Michigan bij Great Lakes Wrestling. Het duurde niet lang voordat hij indruk maakte. In minder dan een jaar tijd werd hij gecontracteerd door Total Nonstop Action (TNA), een beginnende promotie van Jerry & Jeff Jarrett die ontstond uit de as van zowel WCW als ECW. TNA bracht verschillende voormalige WCW en ECW sterren binnen, maar ook enkele van de beste indie sterren in de Verenigde Staten, terwijl ze diamanten vonden in het ruwe, zoals “The Alpha Male” Monty Brown. Hij maakte zijn TNA-debuut op de derde wekelijkse pay-per-view aflevering, in een indrukwekkende overwinning op Anthony Ingram, op 3 juli 2002.
Maar ondanks een sterke start, inclusief een kans op Ron “The Truth” Killing’s NWA World’s Heavyweight Championship in augustus, vertrok Monty Brown kort daarna bij TNA, na een verliespartij tegen Sonny Siaki. “De reden was gewoon dat, in principe, denk ik, niemand wist wat te doen met ‘The Alpha Male’,” vertelde hij Wrestling Epicenter in 2005. “Niemand wist waar mijn karakter over ging, wie ik was, en in die tijd was het gewoon een nieuw ding voor mezelf en het bedrijf, ik had andere dingen aan de hand, zij hadden andere dingen aan de hand…Ik kreeg niet de kans om het karakter tot bloei te laten komen.” Hij keerde terug naar de onafhankelijke bedrijven en ging de grens over naar Windsor, Ontario, Canada, waar hij zou werken voor de toekomstige TNA Executive Scott D’Amore bij Border City Wrestling (BCW), evenals Lansing, Michigan’s All World Wrestling League (AWWL), en Detroit’s Insane Wrestling Federation (IWF) en Xtreme Intense Championship Wrestling (XICW).
In maart 2004 keerde hij terug naar TNA met een nieuwe focus, vastbesloten om ervoor te zorgen dat de echte Monty Brown deze keer zou worden gezien. Hij keerde half maart 2004 terug bij TNA en versloeg Chris Vaughn in zijn re-debuut, voordat hij het twee weken later opnam tegen een van zijn mentoren, Sabu, in een no-contest. Na een korte vete met Sabu, ging hij verder met grote overwinningen op BG James (WWE’s Road Dogg), Sonny Siaki, Pat Kenney (Simon Diamond), en Ron Killings. In oktober kwam hij in het main event plaatje bij TNA, waar hij deelnam aan een #1 Contenders toernooi waar hij in de finale verloor van Jeff Hardy. Maar hij bleef een topster bij TNA en tegen het einde van november daagde hij Jeff Jarrett (zonder succes) uit voor de NWA Wereldtitel.
In januari 2005 heroverde hij zijn #1 Contenderhip en daagde hij Jeff Jarrett opnieuw uit voor de NWA Wereldtitel op TNA Final Resolution 2005 (opnieuw in nederlaag), om vervolgens opnieuw uit te dagen op de inaugurele Slammiversary in de King of the Mountain match voor de NWA World’s Heavyweight Championship (die avond gewonnen door Raven). De charismatische grote man had bliksems atletisch vermogen en was een grote fan favoriet geworden in TNA en in zowel The Asylum als IMPACT Zone, met zijn “Pounce” die menig TNA ster gekneusd en gehavend achterliet.
In maart 2006 deed hij zijn laatste gooi naar de NWA-wereldtitel door tijdens TNA Final Resolution 2006 tegenover Christian Cage te staan, maar hij kwam opnieuw tekort. In mei slaagde hij er niet in zich te kwalificeren voor de King of the Mountain Match van dat jaar, en in september verliet hij het bedrijf na afloop van zijn contract. Tijdens zijn TNA-carrière bleef hij echter in de indies uitkomen voor onder andere Jersey All Pro Wrestling (JAPW), Maryland Championship Wrestling (nu MCW Pro), en Prime Time Wrestling (PTW) uit Michigan. Bij PTW won hij de enige titel uit zijn worstelcarrière, het PTW Heavyweight Championship in oktober 2005.
Na zijn vertrek bij TNA begon hij onderhandelingen met het bedrijf waar hij al sinds zijn jeugd van droomde om voor te werken en op 16 november 2006 kondigde WWE aan dat ze Monty Brown een contract hadden aangeboden. Maar zoals de meeste worstelaars die van een ander bedrijf naar de WWF kwamen, kreeg hij een andere naam, net als andere sterren zoals TNA’s Lance Hoyt (naar Vance Archer), en Ring of Honor’s Joey Matthews (naar Joey Mercury) en Matt Sydal (naar Evan Bourne). In januari 2007 maakte hij zijn debuut als onderdeel van WWE’s heropgestarte ECW merk, omgedoopt tot “The Alpha Male” Marquis Cor Von.
Hij won zijn debuut in WWECW tegen een andere voormalige TNA-ster, Cassidy Riley, en boekte een aantal overwinningen op televisie op Wes Adams en Balls Mahoney, voordat hij zich aansloot bij de groep The New Breed (met Elijah Burke, Kevin Thorn en Matt Striker), die een vete begonnen tegen de ECW Originals. In april kreeg Brown zijn WrestleMania-moment toen The New Breed het op WrestleMania 23 opnam tegen The Originals, in zijn eigen achtertuin in Detroit, Michigan.
Als Marquis (toen Marcus) Cor Von werd hij snel gepusht, eerst bij The New Breed, daarna klaargestoomd voor de main event scène in ECW, door mee te doen aan een toernooi voor het #1 kanshebberschap voor het ECW Zwaargewicht Kampioenschap. Op 19 juni 2007 verloor hij van CM Punk in de openingsronde op ECW on Sci Fi, en daarna verliet hij het bedrijf onverwachts om persoonlijke redenen. Na drie maanden afwezigheid bij WWE vroeg hij zijn ontslag aan bij het bedrijf, dat hem in september werd toegestaan en hij trok zich prompt terug uit de worstelwereld. Na slechts zes maanden op WWE televisie – en negen in het bedrijf – liep hij weg van zijn jeugddroom om voor zijn familie te zorgen – zijn zus was overleden en hij wilde er zijn om te helpen zorgen voor haar kinderen. “Ik moest een tijdje afstand nemen op mijn eigen voorwaarden, maar ik heb een goede verstandhouding met het bedrijf behouden en kan op elk moment terugkomen,” vertelde Brown in 2009 aan Michigan Live. “Ik heb veel gaande en ik had veel gaande (voordat ik de WWE verliet).”
Maar helaas, de comeback heeft nooit plaatsgevonden. Monty Brown verhuisde verder en verder uit de worstel spotlights, werd een personal trainer in zijn geboortestad Saginaw, Michigan, kijkend naar zijn oude middelbare school voetbalteam. Hij maakte zijn terugkeer naar de worstelbubbel in 2019, toen hij begon met het bijwonen van zowel WWE- als IMPACT-tapings, om bij te praten met oude vrienden. De bijna 50-jarige leek nog steeds in goede fysieke vorm te zijn.
Zelfs afgelopen februari hield IMPACT de tease levend van een terugkeer van Monty Brown, toen de huidige IMPACT-ster Moose Brown begon uit te dagen voor een comeback match tijdens IMPACT’s geplande TNA-special tijdens de WrestleMania-week, maar de voormalige “Alpha Male” weigerde het aas te pakken. “Monty Brown is iemand die ik verschillende keren heb uitgescholden, maar ik denk dat Monty Brown bang is voor Moose. Ik denk dat hij bang is,” vertelde Moose afgelopen maart aan WrestleZone, “hij weet wat Moose met hem zou doen. Het is hetzelfde als RVD, Rhino, Ken Shamrock, en tegen wie ik ook worstel in ‘There’s No Place Like Home’. …I take that back-I don’t think Monty Brown is scared, I think he’s a smart man.”
Maar als je nog steeds hoopt dat de nu 50-jarige Monty Brown werkt aan een comeback, naar ofwel WWE of IMPACT Wrestling, dan kun je het nu net zo goed opgeven. Volgens Fightful Select deze week, heeft Brown geen zin om terug te keren in actieve dienst in de wereld van het professionele worstelen. Verschillende bedrijven, waaronder IMPACT Wrestling, hebben Brown benaderd voor een terugkeer, maar kwamen met lege handen te staan – hoewel hij wel kort terugkwam voor een liefdadigheidsevenement met zijn oude WWE maatje Kevin Thorn. Maar het was alleen voor een optreden – Brown weigerde de ring in te gaan. En zo blijft de legende van Monty Brown in stand.
In zowel TNA/IMPACT Wrestling als WWE’s ECW, was Monty Brown inderdaad “The Alpha Male”. Een uitmuntend fysiek exemplaar van kracht en behendigheid, die al het charisma van de wereld had om de beste Afro-Amerikaanse superster van beide bedrijven te zijn in een tijd dat geen van beide bedrijven er echt een had. In november 2006, slechts twee maanden na Browns vertrek, werd Bobby Lashley van SmackDown naar ECW gestuurd, en in december van dat jaar, tijdens December to Dismember, versloeg Lashley The Big Show voor het ECW Zwaargewicht Kampioenschap. Was dit een positie die Marcus Cor Von had kunnen hebben?
Over Lashley gesproken, hij zou in 2009 naar TNA gaan, waar hij vier keer TNA Wereldkampioen Zwaargewicht zou worden. Zou “The Alpha Male” hetzelfde succes hebben gehad als hij in 2005 bij het bedrijf was gebleven? Moeilijk te zeggen. Maar Lashley leek de Afro-Amerikaanse superster te worden waar beide bedrijven naar op zoek waren en waar Brown naar toe leek te zijn geduwd voor zijn plotselinge vertrek bij beide bedrijven. Was zijn familie de enige reden dat hij het professioneel worstelen voorgoed verliet in september 2006? Of was er iets meer sinister achter de schermen dat hem van zijn jeugddromen afhield?
Monty Brown praat zelden meer met de media en als hij dat doet, gaat het zelden over zijn worstelcarrière. Het is gewoon een deel van zijn leven dat hij achter zich heeft gelaten. Maar als #ForTheCulture eerder dit jaar begon te trending en een stijging in het bewustzijn van Afro-Amerikaanse worstelaars in het verleden, heden en toekomst een beweging wordt in het pro worstelen in Amerika, is de naam van Monty Brown blijven stijgen als een inspiratie van grootheid nooit gerealiseerd, van een man die zijn verdiende loon veel sneller had moeten krijgen dan een van zijn grote werkgevers leek op te merken. De “one who got away” voordat hij het supersterrendom kon bereiken dat hij verdiende.
Blijf afgestemd op het Laatste Woord over Pro-Wrestling voor meer over dit en andere verhalen uit de wereld van het worstelen, als ze zich ontwikkelen. U kunt altijd rekenen op LWOPW om op de top van het belangrijkste nieuws in de worstelen wereld, maar ook om u te voorzien van analyse, previews, video’s, interviews, en redactionele artikelen over de worstelwereld. U kunt een groot deel van Monty Brown’s TNA run bekijken op IMPACT Plus service.