Zeg “rye” tegen iemand in het VK, en als ze weten dat het om een whisky gaat, zullen ze “Amerika” zeggen. Of eventueel “Canada”, als ze opzettelijk proberen niet voor de voor de hand liggende keuze te gaan, of in feite Canadees zijn.
Maar voor de rogge van vandaag gaan we naar het oosten. Naar Nederland, om precies te zijn, en wie kan er beter een Nederlandse rogge verslaan dan de gloednieuwe Nederlandse schrijfster van Malt, Noortje? Maar ik heb mijn naam op de spreadsheet gezet voordat zij dat deed, dus in plaats daarvan krijg je mij. Zo werkt Maltocracy.
Ik ben een fan van Millstone whisky’s, en dat al een paar jaar. Ik ben nog meer geworden in de laatste maand of twee, maar dat is een ander verhaal. Hun focus ligt op gerst en rogge, en dat spreekt me aan, want dat zijn de granen die me het meest doen tikken. Tarwe doet me ongeveer evenveel tikken als een kapotte klok die in het begin niet tikte. Of tenminste tarwe op de leeftijd dat nieuwe distilleerderijen in de VS het tegenwoordig per se weggooien. Geef het een decennium in Kentucky en we praten verder.
De rogge van vandaag zou door de cynische geest gezien kunnen worden als een soort gimmick. Bijna alles heeft te maken met het getal 100. 100 proof (50% ABV voor u en mij), 100 maanden in vaten, 100% rogge mashbill, 100% nieuwe eik. En dan nog een heleboel andere 100’s die je op het etiket kunt lezen, maar die de whisky niet per se uniek maken.
Een mashbill van 100% rogge brengt mijn gedachten meer op één lijn met de Canadese high-ryes uit Alberta en Hiram Walker dan met de tamelijk low-rye Kentucky mashes. Dat gezegd hebbende, het is een steeds vaker voorkomende stap van de Amerikaanse ambachtelijke distilleerderijen op het moment ook, dus er is veel concurrentie in deze categorie op het moment, vooral voor £ 62, dat is wat deze whisky zal u kost. (Op Master of Malt in ieder geval; Whisky Exchange heeft hem vreemd genoeg voor een tientje meer.)
Dus, de belangrijkste vraag, is hij 100% lekker? (God, daar heb je een lompe schoenlepel, mijn excuses.)
Millstone 100 Rye Whiskey Review
Kleur – Caramel.
Op de neus – Zeer klassiek voor een hoge rye. Ondanks jaren in maagdelijke eik, is dit een verhaal van het graan; vers roggebrood toppen zwarte peper, alles overlaid door flarden van zoete honing. Iets van sandelhout, sinaasappelschil en lichte viooltjes spoken rond op de achtergrond, segueus tussen indrukken van het bloemige, het fruitige, en het licht botanische.
In de mond – Gedurende twee seconden – letterlijk niet meer – lijkt het erop dat de droge en kruidige neus volgt. En dan opeens wordt alles dramatisch zoet, maar niet zo zoet dat het te plakkerig wordt. De viooltjes worden versterkt en overgoten met citrusachtige siroop, alsof groene, gele en oranje vruchtenpastilles zijn samengevoegd. De honing, peper en lichte kaneel keren terug, en brengen ons terug naar het nieuwe eikenhout, en vers roggebrood wordt het dominante kenmerk in de afdronk. Zoals te verwachten bij rogge, is de body vrij medium, maar de smaak zeer intens. De alcohol zorgt voor levendigheid, maar niet voor verbranding.
Conclusies
Gimmick of niet, dit is een zeer goed beoordeelde rogge. Er is nog steeds de kracht en levendigheid van de jeugd, maar eigenlijk is deze whisky verder gegaan dan jeugdigheid om ook tal van meer ontwikkelde kenmerken te bieden. In virgin oak rye termen denk ik dat hij richting middelbare leeftijd kruipt. Hij is zeer goed drinkbaar; de neus is behoorlijk, maar het gehemelte gaat echt vooruit en voegt een ton fruit toe. Zoals ik heb gemerkt dat het vaak het geval is met Millstone.
Ik vind het echt lekker. Het prijskaartje is niet mis, en het is zeker opgewassen tegen gelijk geprijsde rivalen ten westen van de Atlantische Oceaan. Haal je portemonnee maar tevoorschijn, mede rogge fans.
Score: 7/10
millstone