1987 Miami Hurricanes drużyna futbolowa

#20 FloridaEdit

Pod kierunkiem sophomore quarterback Steve Walsh i obrony, która zwróciła dziewięć starterów, Miami otworzył sezon regularny z wygraną nad rywalem Floryda, 31-4. Mecz okazał się być ostatnim w serii, która była rozgrywana corocznie od 1944 roku. Drużyny nie spotkałyby się w sezonie regularnym ponownie aż do sezonu 2002.

at #10 ArkansasEdit

Po zwycięstwie nad Florydą nastąpiło zwycięstwo 51-7 nad #10 Arkansas Razorbacks w Little Rock, które katapultowałoby Miami do rankingu #3.

at #4 Florida StateEdit

Rygorystyczny harmonogram wczesnego sezonu Miami był kontynuowany w następnym tygodniu dzięki showdownowi z #4 Florida State na Doak Campbell Stadium w Tallahassee. 3 października mecz zawierał nie tylko wysoką dramaturgię, ale także zdumiewającą liczbę 56 graczy, którzy będą grać w NFL. Miami zdobyło pierwszą bramkę w drugiej kwarcie, ale Florida State, wystawiając drużynę, którą wielu uważa za najlepszą w historii szkoły, przejęła kontrolę nad meczem. 67-jardowy bieg Sammie’ego Smitha, po którym Dayne Williams zdobył przyłożenie na 1 jard, dał FSU prowadzenie 7-3. 36-jardowa bramka Dereka Schmidta dała Seminolesom prowadzenie 10-3 w połowie.

Po tym jak Schmidt nie trafił w trzeciej kwarcie w bramkę, Miami przejęło inicjatywę, ale nie dało rady i zostało zmuszone do wykonania puntu. Następujący punt przez Jeff Feagles został zablokowany i zwrócony przez Florida State na przyłożenie, zwiększając przewagę Florida State do 16-3 (Schmidt spudłował dodatkowy punkt). Miami zostało zmuszone do ponownego puntu, a duży powrót przez FSU Deion Sandersa sprawił, że Florida State znalazło się w pozycji do dodania kolejnego gola Schmidta, aby wynik wynosił 19-3.

Po tym, jak Miami nie było w stanie przeprowadzić żadnej ofensywy do tego momentu, Huragany wyglądały na pogrążone w tragicznych tarapatach pod koniec trzeciej kwarty. Spurred na przez impassioned mowy od odbiornika Michael Irvin, Huragany były w stanie utrzymać swoją koncentrację i wspiął się z powrotem do gry, gdy Walsh znalazł streaking Melvin Bratton na 49 jardów przyłożenia. Miami poszedł na dwa, które przekształcone, gdy Walsh był w stanie zaczepić się z odbiornikiem Brian Blades, przycinając FSU prowadzić do 19-11 zmierzających do czwartej kwarty.

Ostatni kwartał był wypełniony back-and-forth dramat. Irvin rozpoczął rzeczy off, kiedy był na końcu odbioru 26 jardów touchdown pass z Walsh. Z wynikiem 19-17, Miami ponownie poszedł na dwa, które Miami, ponownie, przekształcony, tym razem na podanie od Walsh do Warren Williams. Przy remisie 19-19 i 16-punktowym prowadzeniu Florida State zainscenizowała swój własny atak, prowadząc piłkę do linii 17 jardów Miami, zanim rozgrywający Danny McManus popełnił błąd, który został odzyskany przez Bennie Bladesa. Miami marnował niewiele czasu w kapitalizacji na błąd, jak cztery gry później Walsh zahaczone z Irvin na jeden z najbardziej znanych sztuk w historii University of Miami. Walsh podszedł do linii, zapoznał się z obroną FSU i dał sygnał Irvinowi, któremu nadano przydomek „The Playmaker” ze względu na jego skłonność do wielkich zagrań. Walsh wykonał szybki drop z trzech kroków i idealnie zawiesił piłkę Irvinowi na fly route. Irvin znalazł się w podwójnym kryciu, ale zdołał się za nim przedostać, złapać podanie i poprowadzić je 73 jardy do przyłożenia dla Miami. Z 2:22 do gry, Miami prowadził 26-19.

Florida State nie pójdzie potulnie, choć, jak Seminoles dzielnie walczył z powrotem po przejęciu posiadania na ich własnej linii 25 jardów. Przed długi czas, Seminoles były w endzone, gdy McManus hit Ronald Lewis na doskonałej rogu trasy dla 18 jardów. Ponieważ w futbolu uczelnianym nie było wtedy dogrywki, trener Florida State Bobby Bowden stanął przed wyborem: próbować dogrywki i zadowolić się remisem 26-26, czy spróbować dwupunktowej konwersji i sięgnąć po zwycięstwo. Sprawę komplikował fakt, że Schmidt, kopacz FSU, wyglądał tego dnia chwiejnie, pudłując już przy próbie strzelenia bramki i przy próbie zdobycia dodatkowego punktu. Mimo to Bowden początkowo zdecydował się kopnąć dodatkowy punkt i zadowolić się remisem, co stwierdził, gdy zapytano go przed meczem, co by zrobił, gdyby znalazł się w takiej sytuacji. Jednak po tym, jak ofensywa FSU zaprotestowała i nalegała na trenera, aby dążył do zwycięstwa, Bowden zmienił zdanie i zdecydował się na kopnięcie za dwa, stawiając na wynik nadzieje zarówno FSU, jak i Miami na mistrzostwo kraju. FSU zdecydowało się na podanie. McManus wziął snap, szukał odbiorcy, a następnie rzucił w prawy róg endzone. Piłka została podrzucona i wybita przez obrońcę Miami, Bubbę McDowella, zanim dotarła do celu. Z Miami do 26-25, Florida State próbował onside kick na następującym kickoff, ale Miami odzyskał piłkę z 0:42 lewo i był w stanie uruchomić zegar, pieczętując zwycięstwo Hurricane.

MarylandEdit

Pomyślnie negocjując swój brutalny harmonogram na początku sezonu, Miami z łatwością wygrało swoje kolejne cztery mecze, pokonując Maryland (46-16), Cincinnati (48-10), East Carolina (41-3) i Miami (Ohio) (54-3).

at CincinnatiEdit

at East CarolinaEdit

Miami (OH)Edit

Virginia TechEdit

.

The Hurricanes, a 38-point favorite, broke a 13-13 tie with 4:51 remaining on a 1-yard TD run by Melvin Bratton. Miami położyło grę poza zasięgiem, zdobywając ostatnie przyłożenie na 34 sekundy przed końcem, by wygrać 27-13. To był pierwszy rok Franka Beamera jako głównego trenera w Virginia Tech.

ToledoEdit

#10 Notre DameEdit

Następnie dla teraz 2nd-ranked Hurricanes była randka z #10 Notre Dame w Miami. Notre Dame trener Lou Holtz przyniósł upset minded irlandzki skład do Orange Bowl, ale okazały się one być mało mecz dla Daniela Stubbs i nieustępliwy obrony Hurricane. Miami kontynuowało swoją dominację nad Notre Dame, zamykając Irlandczyków, 24-0, i pokonując ich po raz czwarty z rzędu. To był również pierwszy raz Notre Dame został zamknięty od 1983 roku, kiedy zostały one również zamknięte w rękach Hurricanes.

#8 South CarolinaEdit

Ostatni mecz sezonu regularnego Miami przyszedł w domu przeciwko #8 South Carolina. South Carolina grał duchową grę i dał Hurricanes wszystko, co mogli obsługiwać. Ostatecznie Miami było w stanie wyjść z tego starcia z trudem wywalczonym zwycięstwem 20-16, kończąc sezon regularny 11-0.

Orange Bowl vs. #1 OklahomaEdit

The 1988 Orange Bowl wyposażony „Game of the Century”-type rozliczeń jako niepokonany i top-ranked Oklahoma Sooners twarz off przeciwko niepokonany i second-ranked Miami o mistrzostwo kraju. Dodatkową atrakcją była niedawna historia boiska między tymi drużynami. Oklahoma była dominującą siłą w futbolu uczelnianym, zdobywając mistrzostwo kraju w 1985 roku i przegrywając tylko jeden mecz w każdym z poprzednich dwóch lat. Miami jednak okazało się być cierniem w boku Oklahomy, jako że porażki Soonersów w latach ’85 i ’86 przyszły właśnie z rąk Miami. Teraz, z krajowym mistrzostwem na linii, Miami starał się zrobić to trzy straty w ciągu trzech lat dla Oklahomy, a także ich pierwsze zwycięstwo w misce posezonowej pod Jimmy Johnson po trzech bezpośrednich porażkach w misce, dwa w których walczyli i stracił swoje szanse na zdobycie krajowego mistrzostwa. Dalsze paliwo do ognia było dostarczane przez rosnące osobiste animozje między byłym graczem Arkansas Johnson i głównym trenerem Oklahomy Barrym Switzerem, który był również byłym graczem Arkansas.

Ważna obrona Miami nadała ton na początku, zmuszając Sooners do puntowania na ich pierwszych pięciu posiadaniach. W międzyczasie Walsh wpadł w niezły rytm, wprowadzając Miami na tablicę jako pierwszy z 30-jardowym przyłożeniem do Melvina Brattona, który złapał 9 podań na 102 jardy w meczu. Oklahoma weszła na tablicę z przyłożeniem w drugiej kwarcie, by doprowadzić do remisu, ale Miami odpowiedziało 10 punktami w trzeciej kwarcie, które padły po rekordowym w Orange Bowl 56-jardowym golu kopacza Grega Coxa i 23-jardowym przyłożeniu Walsha do Irvina. Oklahoma dodałaby przyłożenie w czwartej kwarcie, aby zmniejszyć wynik do 20-14, ale Miami trzymało się za wygraną i mistrzostwo kraju. Johnson otrzymał kąpiel z Gatorade, która zmąciła jego charakterystyczne, nienagannie ułożone włosy i został zniesiony z boiska, po tym jak w końcu wygrał „ten wielki” w Miami.

Obrona Huraganów zatrzymała Oklahomę na zaledwie 255 jardów ataku, podczas gdy skuteczna gra Walsha (18 z 30, 209 jardów, 2 przyłożenia) napędzała ofensywę Huraganów. Środkowy linebacker Bernard „Tiger” Clark- rezerwowy środkowy linebacker, który został zmuszony do rozpoczęcia gry po tym, jak rozpoczynający MLB George Mira Jr. został zawieszony za oblanie testu na obecność narkotyków- został nazwany MVP Orange Bowl po nagraniu 14 tackles (12 unassisted).

Z wygraną, Miami zakończyło swój pierwszy w historii niepokonany sezon. Wygrywając swoje drugie mistrzostwo kraju, Kanarki po raz kolejny musiały przejść przez najwyżej notowaną drużynę w Orange Bowl, tak jak w 1983 roku.