- Analiza genetyczna szczątków 14 nosorożców wełnistych wskazuje, że ocieplenie klimatu, a nie polowania, prawdopodobnie zabiły je 14 000 lat temu.
- Liczba nosorożców wełnistych pozostawała stała aż do momentu bliskiego ich wyginięcia, a daleko po tym, jak ludzie migrowali na ich terytorium na Syberii.
- Mutacje genetyczne sugerują, że nosorożce były tak przystosowane do życia w zimnych warunkach, że nie mogły przetrwać, gdy klimat gwałtownie się ocieplił.
W arktycznej tundrze północno-wschodniej Syberii leży cmentarzysko obecnie wymarłego gatunku megafauny, nosorożca wełnistego, sięgające 50 000 lat wstecz. Teraz, nowa analiza genomiczna szczątków 14 z tych fantastycznych futrzanych żółtych stworzeń pokazuje, że zmiana klimatu była prawdopodobnym winowajcą ich zniknięcia, a nie polowanie przez migrujących ludzi, jak naukowcy zakładali.
„Możemy powiedzieć, że klimat prawdopodobnie miał ogromną rolę w wyginięciu i upadku nosorożca wełnistego”, powiedział paleogenetyk Edana Lord z Uniwersytetu Sztokholmskiego i Szwedzkiego Muzeum Historii Naturalnej, główny autor ostatniego badania w Current Biology. Jednak Lord i jej koledzy nie mogą wykluczyć działalności człowieka jako czynnika przyczyniającego się do ostatnich lat nosorożców.
Norożce wełniste (Coelodonta antiquitatis), poprzednicy współczesnego nosorożca sumatrzańskiego (Dicerorhinus sumatrensis), przemierzały Syberię dziesiątki tysięcy lat temu. Zarówno pojawienie się ludzi w ich zasięgu, jak i okres ocieplenia klimatu, znany jako interstadial Bølling-Allerød, zbiegają się ze zniknięciem tych starożytnych zwierząt wielkości SUV-a.
Naukowcy uzyskali 14 okazów w postaci 12 kości, zmumifikowanej biopsji tkanki i próbki włosów. Określając pełną sekwencję DNA jednego z tych szczątków, oraz macierzyńską sekwencję DNA wszystkich 14, badacze mieli nadzieję odsłonić kluczowe części ich historii.
They zeroed in na mitochondrialnym DNA-DNA przekazywane przez matkę-które ujawniło zróżnicowane drzewo genealogiczne nosorożców. Jednakże, jeśli polowanie lub inna działalność człowieka zdziesiątkowała ich populację, ich różnorodność genetyczna zmniejszyłaby się zauważalnie, Lord said.
Instead, the species’ number remained constant until close to their extinction, and long after humans migrated into their range. Okazy zespołu datują się tak niedawno jak 18,500 lat temu; gatunek przetrwał kolejne 4,500 lat.
Dalsza analiza mutacji genetycznych nosorożców w czasie wskazała na ewolucyjne adaptacje napędzane przez zmieniający się klimat. W 89 genach naukowcy znaleźli zmiany, które prawdopodobnie doprowadziły do cech przystosowanych do zimna. Takie adaptacje sugerują, że nosorożce wełniste zostały dostosowane do zimnego środowiska i nie mógł dostosować się do cieplejszego, bardziej wetter climate.
Despite te wskazówki, badacze nie mogą wykluczyć, że ludzie grali rolę. Podczas gdy nosorożce wełniste i ludzie wydawali się żyć w harmonii przez tysiące lat, pierwsi ludzcy osadnicy na Syberii byli koczownikami. Gdy koczownicy stworzyli stałe osady, zmiany w źródłach żywności i siedliska mogły zaszkodzić populacji nosorożców – ale dane genetyczne same w sobie raczej tego nie wykazują.
„Czy rzeczywiście zostały zabite lub upolowane przez ludzi jest bardzo trudno powiedzieć”, powiedział genetyk dzikiej przyrody Alfred L. Roca z University of Illinois at Urbana-Champaign, który nie był zaangażowany w study.
Aby nawet podejrzewać ludzką interakcję, Roca powiedział, badacze musieliby znaleźć szczątki, które „wyglądały jak zarżnięte przez ludzi”, jak to miało miejsce w przypadku mamutów wełnistych. „Czy ludzie na końcu mieli coś wspólnego z jest otwartym pytaniem, tylko dlatego, że ludzie mieli tak wiele do zrobienia z prowadzeniem innych gatunków wymarłych,” zauważył.
Gwałtowny okres ocieplenia 14,000 lat temu odzwierciedla zaognione temperatury naszej planety teraz. Znalezienie nienaruszonych okazów zwierząt z takich epok dostarcza wskazówek na temat tego, co może być w zapasie dla dzisiejszych gatunków – w tym dla nas. Jednak odkrycie takich próbek jest rzadkie, a wyizolowanie ich delikatnego DNA nie jest łatwym zadaniem. Na przykład, fragmenty kości, takie jak te używane przez Lord i jej zespół, często ulegają degradacji w czasie i stają się zanieczyszczone bakteryjnym DNA, gdy ulegają rozkładowi.
Mimo tych wyzwań, Lord jest pasjonatem wpływu, jaki jej badania mają na rozświetlanie zarówno naszej przeszłości, jak i teraźniejszości. „Lubię ożywiać te wymarłe stworzenia” – powiedziała. „Jak przeszły klimat wpłynął na gatunki jest niesamowicie ważny dla tego, jak przyszły klimat wpłynie na gatunki.”
Cytowanie:
Lord, E., et al. Pre-extinction Demographic Stability and Genomic Signatures of Adaptation in the Woolly Rhinoceros. Current Biology, 30(19). 2020. https://doi.org/10.1016/j.cub.2020.07.046
Uwaga redaktora: tekst w tej historii został zmieniony 1 grudnia 2020 r., aby wyjaśnić obramowanie wokół cytatu Alfreda L. Roca. Kawałek pierwotnie stwierdzał „Aby udowodnić udział człowieka …”, ale zostało to zastąpione „Aby nawet podejrzewać ludzką interakcję.”
Carolina Cuellar Colmenares (@Wzrd_of_Lnlynss) jest studentką studiów magisterskich w Science Communication Program na Uniwersytecie Kalifornijskim w Santa Cruz. Inne historie Mongabay stworzone przez studentów UCSC można znaleźć tutaj.
.