Messier 63 lub M63, znana również jako NGC 5055 lub rzadko używana Galaktyka Słonecznik, jest galaktyką spiralną w północnym gwiazdozbiorze Canes Venatici z około 400 miliardami gwiazd. M63 została po raz pierwszy odkryta przez francuskiego astronoma Pierre’a Méchaina, a następnie zweryfikowana przez jego kolegę Charlesa Messiera 14 czerwca 1779 roku. Galaktyka została wymieniona jako obiekt 63 w Katalogu Messiera. W połowie XIX wieku anglo-irlandzki astronom Lord Rosse zidentyfikował struktury spiralne wewnątrz galaktyki, co czyni ją jedną z pierwszych galaktyk, w których zidentyfikowano taką strukturę.
Kształt lub morfologia tej galaktyki ma klasyfikację SAbc, wskazującą na formę spiralną bez centralnej cechy pręta (SA) i umiarkowanie do luźno zwiniętych ramion (bc). W świetle widzialnym ogólnie brakuje wielkoskalowej ciągłej struktury spiralnej, więc jest ona uważana za galaktykę kłaczkowatą. Jednak podczas obserwacji w bliskiej podczerwieni widoczna jest symetryczna, dwuramienna struktura. Każde z ramion owija się 150° wokół galaktyki i rozciąga się do 13 000 lat świetlnych (4 000 parseków) od jądra.
M63 jest słabo aktywną galaktyką z jądrem LINER – skrót od „low-ionization nuclear emission-line region”. Objawia się on jako nierozpuszczalne źródło w jądrze galaktyki, które jest ukryte w rozproszonej emisji. Jest ona rozciągnięta wzdłuż kąta 110° względem północnego bieguna niebieskiego, a zarówno miękkie promieniowanie rentgenowskie, jak i emisja wodoru (H-alfa) mogą być obserwowane z niemal tego samego kierunku. Istnienie supermasywnej czarnej dziury (SMBH) w jądrze jest niepewne; jeśli istnieje, to jej masa jest szacowana na (8,5±1,9)×108 M☉, lub około 850 milionów razy większa od masy Słońca.
Obserwacje radiowe na linii wodoru 21-cm pokazują, że gazowy dysk M63 rozciąga się na zewnątrz do promienia 130 000 lat świetlnych (40 kiloparseków), daleko poza jasny dysk optyczny. Gaz ten ma symetryczną formę, która jest wypaczona w wyraźny sposób, począwszy od promienia 33 000 lat świetlnych (10 kiloparseków). Forma ta sugeruje, że halo ciemnej materii jest przesunięte w stosunku do wewnętrznego obszaru. Przyczyna wypaczenia jest niejasna, ale kąt położenia wskazuje na mniejszą galaktykę towarzyszącą, UGC 8313.
W 1971 roku w jednym z ramion pojawiła się supernowa o magnitudzie 11,8. Została ona odkryta 24 maja i osiągnęła szczyt jasności około 26 maja. Jej widmo, SN 1971 I, jest zgodne z supernową typu I. Jednak zachowanie spektroskopowe okazało się anomalne.