W wielu miejscach w mózgu, sąsiadujące neurony mają pola recepcyjne, które obejmują nieco inne, ale nakładające się porcje pola widzenia. Położenie centrum tych pól recepcyjnych tworzy uporządkowaną mozaikę próbkowania, która pokrywa część pola widzenia. Ze względu na ten uporządkowany układ, który wynika z przestrzennej specyficzności połączeń między neuronami w różnych częściach układu wzrokowego, komórki w każdej strukturze mogą być postrzegane jako współtworzące mapę pola widzenia (zwaną również mapą retinotopową lub visuotopową). Mapy retinotopowe są szczególnym przypadkiem organizacji topograficznej. Wiele struktur mózgowych, które reagują na dane wizualne, w tym znaczna część kory wzrokowej i jądra wzrokowe pnia mózgu (takie jak kollektor górny) i wzgórza (takie jak boczne jądro genikulacyjne i pulwinar), są zorganizowane w mapy retinotopowe, zwane również mapami pola widzenia.
Obszary kory wzrokowej są czasami definiowane przez ich granice retinotopowe, przy użyciu kryterium, które stwierdza, że każdy obszar powinien zawierać pełną mapę pola widzenia. Jednak w praktyce zastosowanie tego kryterium jest w wielu przypadkach trudne. Te obszary wzrokowe pnia mózgu i kory mózgowej, które wykonują pierwsze etapy przetwarzania obrazu siatkówki, są zwykle zorganizowane według bardzo precyzyjnych map retinotopowych. Rola retinotopii w innych obszarach, gdzie neurony mają duże pola recepcyjne, jest wciąż badana.
Mapowanie retinotopowe kształtuje fałdowanie kory mózgowej. Zarówno w obszarach V1, jak i V2 u makaków i ludzi pionowy południk ich pola widzenia ma tendencję do bycia reprezentowanym na wypukłych fałdach kory mózgowej, podczas gdy południk poziomy ma tendencję do bycia reprezentowanym na wklęsłych fałdach sulci.
.