„St. Simeon Stylites” jest spokrewniony z innymi utworami post-Hallam, takimi jak Ulysses, ponieważ oddaje uczucia Tennysona po śmierci przyjaciela. Później, w In Memoriam, Tennyson opisze swoje uczucia w szeroki sposób. Utwór ma ironiczny wydźwięk, który sprawia, że jawi się jako dzieło satyryczne. Jako całość, utwór parodiuje chrześcijaństwo, które podkreśla egoistyczne „ja”, a jednocześnie służy jako lament nad sobą. Symeon przedstawiony jest w sposób komiczny i odrażający, a jednocześnie budzący sympatię. Jest on jednocześnie jednostką nienormalną i normalną, która oddaje skrajności ludzkiej osobowości, a jednocześnie wykazuje cechy umiarkowane. Na końcu wiersza św. Symeon prosi czytelnika, aby poszedł za jego przykładem. Jego przykład jest jeden czytelnik będzie odrzucić, ale jest to również jeden, który czytelnik uzna za podstawowy wzór ludzkości.
Tennyson omawia świadomość i osobowość w „St. Simeon Stylites”. Humor w wierszu nie jest głównym celem w podobny sposób jak Lyrical Monolog Will Waterproof. Choć wiersz różni się znacznie od utworów sprzed 1842 roku, ma pewne pokrewieństwo z Dwugłosem. Humor i ironia są wynikiem tego, że St Simeon próbuje poradzić sobie ze swoim wewnętrznym „ja” poprzez radzenie sobie z „ja” zewnętrznym. Chociaż nienawidzi swojego ciała, staje się ono dla niego reprezentacją bycia duchowo poprawnym. Symeon skupia się na świecie materialnym, a nawet pieśni religijne są ważne tylko ze względu na ich brzmienie, a nie prawdę. Nawet myśląc o swojej śmierci, myśli tylko o tym, jak zostanie potraktowane jego ciało. Jest to otoczone wierszem opisującym stan fizyczny św. Symeona w sposób humorystyczny, taki jak jego brak zębów lub to, że jest starcem, zamiast być opisanym jako święty.
W relacji stylu „St. Simeon Stylites” z resztą dzieł Tennysona, James Kincaid oświadcza: „Krytycy często wyrażają zdumienie, że ten sam umysł mógł stworzyć zarówno 'St. Simeon Stylites’, jak i 'The May Queen'”. Jako monolog dramatyczny wiersz jest podobny do The Lotos-Eaters, Rizpah i Ulyssesa, i jest podobny do monologów dramatycznych Roberta Browninga. Pod względem wykorzystania ironii w wierszu, jest on podobny do wierszy „Northern Farmer”. W użyciu postaci, która służy jako audytor wiersza, „St. Simeon Stylites” jest podobny do „Columbus”, „Rozpacz”, „Tejrezjasz”, Ulisses i innych wierszy. W szczególnym użyciu w „St Simeon Stylites”, audytor jest na miejscu, aby określić, kto Simeon kieruje swoją rozmowę do: Boga czy św. Symeona.