Sept. 22, 2002
by Craig Chval
Po tym, jak Notre Dame rozgromiło Penn State w Gator Bowl, aby zamknąć sezon futbolowy 1976, oczekiwania były wysokie, gdy Irlandczycy rozpoczęli swój harmonogram 1977. Sports Illustrated przewidział mistrzostwo kraju, a Notre Dame został oceniony na trzecim miejscu przez Associated Press, kiedy Irlandczycy podróżowali do Pittsburgha na sezon-otwarcie przeciwko broniącym mistrza kraju Panthers.
The optymizm wydawał się uzasadniony. Notre Dame zwrócił wszystkie 11 starterów w obronie. I choć główny trener Dan Devine i jego personel musiał zastąpić sześciu starterów w ataku, nie brakowało doświadczonych i utalentowanych graczy gotowych do kroku w górę i play.
Nic dziwnego, obrona nosił Irlandczyków w początkowej fazie. Minus odszedł Heisman Trophy zwycięzca i Notre Dame nemezis Tony Dorsett, siódmy-ranked Pitt zmagał się w ataku. Ale Irlandczycy nie byli dużo lepsi. Zwycięstwo Notre Dame 19-9 nie było zabezpieczone, dopóki rozgrywający Panther Matt Cavanaugh nie doznał złamania nadgarstka, gdy został zatrzymany przez All-America Notre Dame defensive end Willie Fry.
W następnym tygodniu, obrona Notre Dame nie wystarczyła, aby przenieść sputtering offense przeciwko unranked i unheralded Mississippi. Duszący upał w Jackson, Miss., w końcu wziął swoje żniwo, jak Irlandczycy dali się późno przyłożenie do szokującego 20-13 Ole Miss victory.
Niemal każdy fan Notre Dame wie, że ta historia ma szczęśliwe zakończenie. Irlandczycy odbili się od porażki, by odnieść 10 zwycięstw z rzędu i zdobyć swoje 10. mistrzostwo kraju. Niezwykły zwrot akcji był napędzany przez jeden z najsłynniejszych meczów w historii Notre Dame, w którym zielono odziani Irlandczycy rozgromili piątą w kolejności Południową Kalifornię 49-19, i został uwieńczony przez 38-10 pokonanie pierwszorzędnego Teksasu w 1978 roku w Cotton Bowl.
Devine jest słusznie pamiętany obok wszystkich irlandzkich wielkich trenerów wszech czasów za wybranie idealnego czasu i idealnego przeciwnika, aby uwolnić „Zieloną Maszynę” Notre Dame przeciwko rywalowi USC. Kiedy pokonani Irlandczycy schodzili z boiska w Oxford, Miss, 17 września 1977 roku, Devine nie myślał o zielonych koszulkach i mistrzostwach kraju. Zamiast tego, był w obliczu wyzwania jego Hall-of-fame kariery coaching.
Nie tylko były Devine’s Irish rozczarowujące 1-1, ale wszystkie składniki były na miejscu dla całkowitego meltdown.
Na początek, chociaż obrona nie była całkiem na szczycie swojej gry, defensywny koordynator Joe Yonto załogi grał znacznie lepiej niż Notre Dame’s offense. W dwóch grach, irlandzki atak średnio 16,0 punktów na grę, nie zdobywając 20 punktów w obu grach. Notre Dame nie byłby pierwszy zespół piłkarski do podziału w prawo w środku, z defensywnych graczy wskazując palcami na ataku, który nie był ciągnąc jego weight.
Na szczycie tego, Devine był w obliczu kontrowersji quarterback. Kiedy Rusty Lisch wszedł z ławki, aby poprowadzić Irlandczyków do zwycięstwa 21-18 nad Alabamą w listopadzie 1976 roku, większość obserwatorów wierzyła, że będzie bardziej niż gotowy do wypełnienia butów po kończącym karierę starterze Ricku Slagerze.
Ale z ’77 irlandzką ofensywą walczącą o przetrwanie, uwaga zaczęła zwracać się ku pozycji rozgrywającego. Joe Montana miał również udowodnił swoją zdolność do rajdu Irlandczyków z tyłu, prowadząc Notre Dame do comeback zwycięstw nad North Carolina i Air Force jako sophomore w 1975 roku. Kontuzja barku trzymała Montanę z akcji w 1976 roku, a trwająca rehabilitacja jego rzucającego ramienia znalazła Montanę jako trzeciego rozgrywającego Notre Dame we wrześniu 1977 roku, za Lisch i starszego Gary Forystek.
Trójstronna rywalizacja o pozycję rozgrywającego doskonale ilustrowała jeszcze jeden potencjalny ból głowy dla Devine. Zarówno Montana i Forystek zostały zwerbowane do Notre Dame przez legendarnego poprzednika Devine’a, Ara Parseghian. Lisch, z drugiej strony, był członkiem pierwszej klasy rekrutacyjnej Devine’a, wraz z wieloma kluczowymi graczami – centrem Davidem Huffmanem, linebackerem Bobem Golicem i biegaczem Jerome Heavensem, by wymienić tylko kilku. Gdy Devine walczył, by utrzymać Irlandczyków z ’77 razem w obliczu ich wczesnych zmagań, możliwość powstania linii błędu między starym i nowym reżimem była czymś, co trudno mu było zignorować.
Na szczęście Devine pokazał, że jest wystarczająco sprytny, by przeprowadzić Irlandczyków przez pole minowe. Kluczowym elementem jego strategii na zebranie Irlandczyków po ich przygnębiającej przegranej z Mississippi było poleganie na liderach, których odziedziczył po Parseghian. Pierwszym porządkiem obrad było spotkanie tylko dla graczy, zwołane nie przez Devine’a, ale przez jego czterech kapitanów – Fry’a, Rossa Brownera, Terry’ego Euricka i Steve’a Orsiniego.
Orsini, nieoszacowany współpracownik w biegu z tyłu i w drużynach specjalnych, pamięta pilność.
„Kiedy przybyliśmy jako pierwszoroczniacy, powiedzieliśmy sobie, że wszyscy będziemy mieli pierścień mistrzostw kraju, zanim opuścimy Notre Dame”, mówi Orsini.
„Teraz był to czas sprawdzania wnętrzności. Spojrzeliśmy na siebie i wiedzieliśmy, że byliśmy o wiele lepsi niż graliśmy.”
Spotkanie uspokoiło Irlandczyków, ale nadal nie byli z lasu. Ofensywa kontynuowała niewypał w następnym tygodniu przeciwko Purdue, podczas gdy Boilermaker freshman quarterback Mark Herrmann dawał irlandzkiej obronie problemy. Devine zastąpił Lischa Forystkiem, który rozkręcił ofensywę, zanim jego sezon i kariera Notre Dame zostały zakończone przez miażdżące uderzenie Freda Arringtona z Purdue.
Lisch ponownie wszedł do gry, ale Irlandczycy prowadzili 24-14 pod koniec trzeciej kwarty, kiedy Devine zwrócił się do Montany.
„Kiedy Joe wkroczył, to zrobiło różnicę na świecie”, wyjaśnia irlandzki All-America cornerback Luther Bradley.
Montana i All-America tight end Ken MacAfee poprowadzili Irlandczyków do dwóch przyłożeń w czwartej kwarcie, pozwalając Notre Dame uciec ze zwycięstwem 31-24.
Zwycięstwa nad Michigan State i Armią ustawiły scenę dla najsłynniejszego trenerskiego posunięcia w karierze Devine’a – i jednego z najbardziej spektakularnych w długiej i piętrowej tradycji Notre Dame. Ale gdyby Devine nie wyprostował irlandzkiego statku, jest prawie pewne, że nigdy nie miałby szansy zaszokować swoich graczy, 59,075 na Notre Dame Stadium i całego świata futbolu uniwersyteckiego, ubierając Irlandczyków w zielone uniformy po raz pierwszy od dziewięciu lat.
„Trener Devine wygrał z graczami, którzy zostali zwerbowani przez trenera Parseghiana, a potem zaufał nam na tyle, by pozwolić nam wyprostować sprawy”, wyjaśnia Orsini.
While Devine’s handling of the early-season crisis was subtle and low-key, his strategy for the Trojans was anything but quiet.
To maximize the impact of the green jerseys, which he ordered four months in advance, Devine informed only a handful of coaches and his four captains. Devine przysiągł kapitanów do tajemnicy, a fabuła pracowała do perfekcji.
Kilku graczy może zrobić podwójne ujęcie w piątek wieczorem pep rally kiedy studenci zostali wezwani do noszenia zielonych do gry. A kilka więcej byli zrozpaczeni, aby znaleźć ich białe skarpetki gry przycięte w zielonym, a nie niebieskim, kiedy ubrany na rozgrzewki przedmeczowe (wielu graczy miał ich kostki przyklejone nad ich skarpetki i buty, co hurtowe, w ostatniej chwili zmiana skarpetek praktycznie niemożliwe).
Ale było jasne, kiedy Irlandczycy wrócili do swojej szatni po przedmeczowych rozgrzewkach, aby znaleźć zielone koszulki wiszące w ich szafkach, że nikt nie widział, że to nadchodzi.
Orsini próbuje opisać scenę, gdy Irlandczycy wrócili do szatni.
„To było tak, jakbyśmy właśnie wygrali mecz”, pamięta.
„To był cios geniuszu. And it was a shock …. wow,” laughs Bradley.
Yonto, who played under Irish head coach Frank Leahy and coached with Parseghian, Devine and Holtz, admits to be surprised at the level of the players’ emotion.
„It was like Christmas morning,” Yonto says.
„Niektórzy dosłownie zrywali z siebie koszulki, gdy zobaczyli zielone koszulki.”
Jak to ujął Bradley: „Bierzesz to wszystko, a potem idziesz i kopiesz tyłek na boisku ….”
Tak też zrobili Irlandczycy. Całkowicie zdominowali zszokowanych Trojan, pokonując ich po raz pierwszy od czterech lat.
Od tego momentu, tylko 15-rankingowy Clemson dostarczył Notre Dame wyzwanie, jak Montana poprowadził Irlandczyków z powrotem z 10-punktowego deficytu w czwartej kwarcie do zwycięstwa 21-17 w Death Valley. Wszystko, co zostało dla Irlandczyków było top-ranked Texas w Cotton Bowl – i Longhorns nigdy nie stał szansę.
Notre Dame transformacja była kompletna. Piąta w rankingu drużyna, która przybyła do Dallas, aby przygotować się do Cotton Bowl, nie bardziej przypominała irlandzką drużynę, która wyczołgała się z Jackson w stanie Miss. z ogonem między nogami, niż wół przypominający pudla.
Prawdopodobnie nie miało znaczenia, że każdy prognostyk w kraju przewidywał, że Teksas i jego zdobywca Heisman Trophy, Earl Campbell, będą paraliżować Notre Dame. Prawdopodobnie nie miało znaczenia, że każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w Dallas mówili każdemu, kto miał bluzę Notre Dame, że Irlandczyków czeka biczowanie ich życia. I to najprawdopodobniej nie znaczyło nic cholernego, że urzędnicy już przygotowali malowaną piłkę nożną i tort dla gubernatora Teksasu, upamiętniający mistrzostwo kraju, które Longhorns zdobędą dzięki wygranej w Cotton Bowl nad Notre Dame.
Ale to na pewno sprawiło, że wszystko było o wiele słodsze.
Irlandczycy nie musieli grać z chipem wielkości Teksasu na ramieniu – byli wystarczająco dobrzy, by wygrać bez niego. Ale widok fanów Texas streaming do wyjścia z Cotton Bowl przed trzecią kwartę zwycięstwa Notre Dame 38-10 był najpiękniejszy widok od …. dobrze, ponieważ wszystkie te gracze Notre Dame przyszedł szturmując z tunelu noszenie zielonych koszulek przeciwko Południowej Kalifornii w październiku.
Bradley podzielił się sekretem ze swoim ojcem w tygodniu poprzedzającym Cotton Bowl.
„Trenerzy powiedzieli nam, że jeśli Texas uruchomi wishbone, nie będą w stanie zdobyć punktów na nas,” Bradley powiedział swojemu ojcu.
Jego śmiałe przewidywania były prawie w porządku na pieniądze. Ponownie, był to zakulisowy ruch trenerski Devine’a, który ustawił Irlandczyków.
W obu 1970 i 1971 roku, Irlandczycy Parseghiana zmierzyli się z najwyżej notowanym Teksasem w Cotton Bowl. Po wąsko brakuje ich oferty upset w ’70, irlandzki wrócił do dławić nr 1 Longhorns w ’71 Cotton Bowl, kończąc ich 30-game zwycięskiej passy. Jednym z kluczy do zwycięstwa Notre Dame 24-11 była obrona specjalnie zaprojektowana, aby zneutralizować słynny teksański wishbone. Obrona Notre Dame została zaprojektowana przez nikogo innego, jak Joe Yonto. Kiedy więc Irlandczycy z ’77 roku stanęli w obliczu kolejnej najlepszej ofensywy teksańskiego wahaczy, mieli do dyspozycji oryginalnego architekta tej obrony, dzięki decyzji Devine’a o zatrzymaniu Yonto i kilku innych asystentów ze sztabu Parseghiana.
Obrona Notre Dame spełniła przechwałki Bradleya wobec jego ojca. Irlandczycy zmusili sześć turnovers i sprawił, że Campbell grind out każdy jeden z jego 116 jardów na 29 carries. W międzyczasie, irlandzkie plecy Vagas Ferguson i Heavens każdy złamał znak wieku na ziemi. Ferguson zdobył trzy punkty, a Eurick dodał dwa przyłożenia, gdy Notre Dame wyszedł na prowadzenie 24-3 w drugiej kwarcie i nie oglądał się za siebie.
„Zapomnieli o jednym małym szczególe”, mówi Yonto o Longhorns.
„Musieli grać w grę.”Zwycięstwo w Cotton Bowl uplasowało Notre Dame na szczycie plebiscytu, wieńcząc niezwykły sezon.
„Dan Devine wykonał świetną robotę, trzymając ten zespół razem”, mówi Yonto.
„I musisz dać ludziom takim jak Steve Orsini, Ross Browner, Terry Eurick i Willie Fry wiele uznania. To oni odwrócili bieg wydarzeń.”
Yonto pamięta proste zdanie, wypisane na tablicy kredowej w szatni Notre Dame’s Cotton Bowl:
„Nie liczy się to, jak zaczynasz, liczy się to, jak kończysz.”
Craig Chval jest absolwentem Notre Dame z ’81 roku i byłym asystentem w irlandzkim biurze informacji sportowej. Obecnie jest prawnikiem i niezależnym pisarzem mieszkającym w Wiedniu, Va.
.