Ondanks een algemene daling van het aantal vakbondsleden in de VS in de afgelopen 30 jaar, is de vertegenwoordiging in de gezondheidszorg gestaag gegroeid. De vakbonden hebben zich op de gezondheidszorg gericht om de lidmaatschapsbijdragen te verhogen, zelfs in rechts-te-werken staten. Aangezien gediplomeerde verpleegkundigen een belangrijke hoeksteen van de gezondheidszorg vormen en het grootste deel van de directe patiëntenzorg leveren, moet men zich afvragen of vakbonden, of collectieve onderhandelingseenheden, de gezondheidszorg ten goede komen of schaden?
Terwijl veel industrieën hun vakbondswortels in het verleden achterlaten omdat globalisering en technologische vooruitgang de vertegenwoordigde werknemer voorbijstreven, neemt het lidmaatschap van verpleegkundige vakbonden gestaag toe. Volgens het Bureau of Labor Statistics behoorde 20,4% van de verpleegkundigen tot een collectieve onderhandelingseenheid, wat aanzienlijk hoger is dan het nationale gemiddelde van 13,1% in de VS. Verpleegkundigen en werknemers in de gezondheidszorg kregen bijna 40 jaar geleden het recht om zich te organiseren door de National Labor Relations Act, een controversiële zet gezien de “essentiële” publieke aard van verpleegkundigen om zorg te verlenen in verschillende omgevingen. Sinds die tijd hebben tal van vakbonden zich gericht op verpleegkundigen om zich te verenigen onder het mom van het verbeteren van de resultaten voor de patiënt.
Gerelativeerd: What Are Some Ways Nurses Can Influence Healthcare Organization Costs?
Er is geen enkele vakbond die verpleegkundigen in het hele land vertegenwoordigt. Vakbonden zoals Service Employees International Union vertegenwoordigen verpleegkundigen, evenals vele groepen werknemers zoals conciërges en luchthavenmedewerkers. Vakbonden zoals National Nurses United en staatsorganisaties zoals de California Nurses Association moedigen verpleegkundigen aan om lid te worden, omdat ze beweren verpleegkundige-gericht te zijn. De meeste van deze vakbonden zijn echter noch georganiseerd, noch geleid door verpleegkundigen. Veel vakbondsvertegenwoordigers zijn arbeidsjuristen die niet bekend zijn met de verpleegkundige praktijk of de gezondheidszorg. Deze afspiegeling van het leiderschap kan leiden tot de veronderstelling dat zogenaamde verpleegkundige vakbonden, of degenen die verpleegkundigen vertegenwoordigen, meer geïnteresseerd zijn in de macht van lidmaatschapsbijdragen. Verpleegkundigen in een collectieve onderhandelingseenheid betalen tot wel $90 per maand voor vakbondsvertegenwoordiging. Gezien het aantal verpleegkundigen dat in vertegenwoordigde organisaties werkt, zijn vakbonden een lucratieve zaak.
De macht van het hebben van een vakbond die voor de verpleegkundigen onderhandelt, kan aantrekkelijk zijn voor veel verpleegkundigen, gezien het feit dat verpleegkundigen in vakbondsfuncties 20% hoger worden betaald dan verpleegkundigen in niet-vakbondsfaciliteiten. Wanneer een vakbond echter besluit om te gaan staken, worden veel verpleegkundigen geconfronteerd met het verlies van aanzienlijke lonen tijdens de staking, evenals met hun eigen persoonlijke ethische dilemma om hun patiënten over te laten aan vervangende verpleegkundigen die niet bekend zijn met hun patiëntenpopulatie. De resultaten voor de patiënten gaan aanzienlijk achteruit tijdens een staking van de verpleegkundigen en de kosten voor de organisatie kunnen schadelijk zijn. Organisaties hebben verliezen gerapporteerd van meer dan $46 miljoen voor het opleiden en vervangen van verpleegkundigen voor grote stakingen. Deze kosten, zelfs de sterfgevallen die tijdens stakingen worden gemeld, worden gedragen als een eremedaille voor sommige verpleegvakbonden die over deze resultaten opscheppen tegenover hun kiezers. Sommige kleinere gemeenschapsziekenhuizen hebben hun deuren moeten sluiten om hun gemeenschappen te dienen, nooit herstellend van de kosten van de verpleegstaking.
GerELATEERD: What Does It Mean for a Nurse to Work in a Union Environment?
Onderzoeksstudies, zoals Nurse Unions and Patient Outcomes, tonen aan dat ziekenhuizen met succesvolle vakbondsvorming licht verbeterde patiëntresultaten hebben op het gebied van ziekenhuisinfecties en heropnamepercentages. Hoewel in deze studie wordt geconcludeerd dat de verbeteringen toe te schrijven zijn aan de vakbond, kan men toch stellen dat patiënten er beter aan toe zijn wanneer zij worden opgenomen in een instelling waar verpleegkundigen zijn vertegenwoordigd. Er zijn ook studies die aantonen dat patiënten in vakbondsziekenhuizen minder kans hebben om aan een hartaanval te sterven. Verpleegkundigen die in vakbondsfaciliteiten werken, melden ook een betere arbeidstevredenheid dan hun collega’s die niet bij een vakbond zijn aangesloten.
Voor staten die geen verpleger-patiëntratio’s hebben, of die van hun verpleegkundigen verlangen dat ze overwerken tot het punt van mogelijke schade aan de patiënt, kan een collectieve arbeidsovereenkomst deze veiligheidsproblemen aanpakken. Verpleegkundigen kunnen de waarde inzien van contractuele taal die gedeeld bestuur en kwaliteitscommissies voorschrijft. Consistente loonsverhogingen en voordelen op het gebied van gezondheidszorg zijn ook opgenomen in verpleegcontracten. Omgekeerd zal vakbondsanciënniteit voor de meeste vakbondsfuncties vaardigheid en kennis overstemmen, evenals een gebrek aan prestatiegerelateerde loonsverhogingen.
Er is veel onderzoek, maar weinig definitief bewijs voor beide argumenten over de schade of het voordeel van het oprichten van vakbonden voor verpleegkundigen. De onhoudbare loonsverhogingen en gouden bonuspakketten bij sommige instellingen creëren sinkholes van kosten tegenover een redelijk marktconform loon dat organisaties in staat stelt meer te investeren in programma’s voor patiëntenzorg. Eén feit blijft waar: vakbonden in de gezondheidszorg zijn big business voor vakbondsleiders. Onder het mom van het verbeteren van de arbeidsomstandigheden van verpleegkundigen en de patiëntresultaten, blijven vakbonden in de eerste plaats pleiten voor hun eigen voortbestaan.
- Auteur
- Recent Posts
- Nurses Week 2020: Wat verpleegkundigen willen – 7 mei 2020
- De angst om ontslagen te worden tijdens COVID-19 – 2 mei 2020
- Leidinggeven door de angst – 22 april 2020