Op een augustusmorgen liep ik in mijn witte toga naar voren in de kerk, nerveus en opgewonden. Familie en vrienden stonden in de kerkbanken van Queen of Apostles in Alexandria, Virginia. Ze glimlachten en veegden tranen weg. De bisschop begon met de ceremonie. Ik ging trouwen – niet met een man, maar met Jezus.
Het is nu zeven jaar geleden dat ik een gewijde maagd werd. Als jong meisje ging ik ervan uit dat ik zou trouwen en waarschijnlijk kinderen zou krijgen. En in zekere zin had ik gelijk: ik ben een van de naar schatting 3.500 vrouwen in de wereld die getrouwd zijn met God. Ik ben geen non en ik woon ook niet in een klooster, in tegenstelling tot wat mensen misschien denken. Maar ik ben, en ben altijd celibatair geweest.
Maar dat is niet het enige dat mij definieert: Mijn naam is Carmen Briceno, maar iedereen noemt me China (klinkt als “cheenuh”). Ik ben 35 jaar, de dochter van een diplomaat, en ik ben geboren in Venezuela maar woon al het grootste deel van mijn leven in de Verenigde Staten.
Toen ik opgroeide, was ik wat je een “wiegkatholiek” zou kunnen noemen – mijn familie ging elke zondag naar de mis, maar we waren niet ongelofelijk religieus, meer cultureel katholiek. Ik had geen diep persoonlijke relatie met God in welke zin dan ook. Pas later, als jongvolwassene, werd mijn geloof mijn eigen geloof en stond ik toe dat God mijn leven veranderde.
Verliefd op God
Toen ik als jongvolwassene naar Virginia verhuisde, ging ik volleyballen – wat, op een bepaalde manier, mijn weg naar God plaveide. Terwijl ik speelde, ontmoette ik een christelijk meisje. Zij was mijn eerste niet-katholieke vriendin. Ze was niet opdringerig en probeerde me nooit over te halen me te bekeren. In plaats daarvan heeft zij mij laten zien hoe een relatie met God er werkelijk uit zou kunnen zien, want in haar zag ik een diepe, tastbare liefde en een persoonlijke band met Jezus Christus. Toen ik Jezus in haar zag leven, dacht ik: Dat. Dat wil ik ook.
Zij bracht een aantal antwoorden aan het licht op vragen waarvan ik nooit geweten had dat ik ze had. Toen ze me vroeg naar mijn relatie met God, had ik echt geen idee hoe ik moest antwoorden. Als je niet wordt ondervraagd over je geloof, weet je misschien niet hoe diep het is wat je mist. Rond die tijd ontmoette ik ook een priester, pater Juan, die me regelmatig ontmoette en me zoveel dingen over geloof en de Bijbel uitlegde. Dus door deze twee opbloeiende vriendschappen werd mijn geloof verdiept, of, in veel opzichten, gewekt.
In 2005 kreeg ik de kans om naar Keulen, Duitsland, te gaan met 20 andere jonge volwassenen, onder leiding van Pater Juan, voor de Internationale Wereld Jongeren Dag. Het was een krachtige week van gebed, dienstbaarheid en gemeenschap met de Paus. Ik had nog nooit zoiets gezien; mensen stonden in vuur en vlam voor God en waren niet bang om dat te uiten.
Daar voelde ik het eerste vermoeden van wat mijn roeping zou worden. Ik voelde de Heer tot mij spreken in gebed over mijn relatie met Hem – en nee, het is geen dramatische hoorbare stem of iets dergelijks! Hij zei eenvoudig tegen me: Je hebt tijd gegeven aan andere vriendjes, maar heb je ooit aan mij gedacht? Wat dacht je ervan om mij een kans te geven? Ik moest wel luisteren. Ik moest hem de kans geven.
Na de Wereldjongerendag stond mijn geloof in vuur en vlam en dorstte ik naar meer kennis over wat de Heer van mij vroeg. In die tijd kreeg ik een boek dat mijn leven veranderde. Het boek was Theologie van het Lichaam voor Beginners, door Christopher West over Paus Johannes Paulus II’s Theologie van het Lichaam. In het kort legt het de gave en het doel van de menselijke seksualiteit uit.
Seks en maagdelijkheid zijn gaven van jezelf die je geeft – niet iets dat je verliest. Dit ging helemaal niet over religieus jargon; het ging over de schoonheid van het mens-zijn. Ik raakte op een belangrijke manier verbonden met het idee dat liefde uiten niet alleen om seks draait. Het gaat erom het beste voor de ander te willen.
Omdat maagdelijkheid een groot geschenk is, was ik altijd openhartig geweest tegen mijn vorige vriendjes. Ik wilde wachten tot het huwelijk omdat ik het doel van seks begreep, en als dit een probleem werd in de relatie zou ik het onvermijdelijk moeten afbreken. Als zij mijn beslissing niet konden respecteren en begrijpen, dan wilde ik mijn tijd niet verspillen.
Een moeilijke beslissing
Na mijn tijd in Duitsland was ik zo gretig om meer over mijn geloof te leren. Ik stelde ontelbare vragen aan mijn priester en bestudeerde de bijbel aandachtig, waarbij ik God werkelijk op een nieuwe manier ontmoette.
Deze reis was echter niet altijd gemakkelijk. In die tijd leerde ik ook over gewijde maagden, wat overeenkwam met wat ik begreep van Gods gave van seksualiteit. Hoewel ik de beslissing nog niet had genomen, voelde ik me er sterk toe aangetrokken en mijn familie maakte zich enigszins zorgen.
Turbulentie tussen mijn familie en mij volgde. Ze vroegen zich af waarom ik zoveel vragen had. Ik kreeg het gevoel dat ze zich afvroegen of ze me goed onderwezen hadden of dat ze me op een of andere manier in de steek hadden gelaten. Voor de Venezolanen, die zeer gelovig zijn, waren mijn vragen bijna beledigend, omdat ze suggereerden dat ik iets niet geleerd had of niet genoeg geleerd had.
Daar kwam nog bij dat mijn vader vroeg: “Maar wie gaat er dan voor jou zorgen?”, terwijl mijn moeder vroeg naar toekomstige kleinkinderen. (Gelukkig heb ik tussen mijn twee broers en zussen vijf nichtjes en een op komst, dus aan kinderen geen gebrek)! Nadat we het hadden uitgepraat, bleven deze problemen niet duren. Ondanks de aanvankelijke zorgen, stonden mijn ouders achter me. Zij zagen de veranderingen die in mij plaatsvonden en de vreugde die ik beleefde aan het ervaren van God. Ze zagen hoe ik diep verliefd werd op mijn geloof, en het begon ook voor hen een proces van bekering.
Ik werd aangetrokken tot het worden van een gewijde maagd vanwege de mooie, oude wortels – in de vroege kerk legden vrouwen privégeloften af om volledig bij Christus te horen en niet te trouwen. Dit waren de vroege maagdelijke martelaressen zoals Agatha en Lucy, die geëxecuteerd werden omdat ze niet wilden trouwen met Romeinse burgers omdat ze al een gelofte aan God hadden afgelegd. Zij leefden in hun gezinnen en wijdden zich aan werken van barmhartigheid in hun gemeenschap. Zij hadden de Heer zo lief dat zij zich helemaal aan Hem wilden geven.
Het leven als gewijde maagd kwam voort uit liefde, en dat was wat mij zo aansprak. “Ordo Virginum” – dat is de technisch juiste term – zijn precies dat. Ze hebben gewone burgers; ze hebben banen en zijn verantwoordelijk voor hun eigen onderhoud. Ik heb er zelfs gekend die arts en advocaat zijn.
Mijn beslissing kwam niet lichtvaardig. Ik vertel mensen graag: “Ik heb romantische relaties niet opgegeven voor een idee. Ik werd verliefd op een persoon, Jezus Christus. Ik begreep de levenslange verbintenis die dit zou betekenen, dus zorgde ik ervoor dat ik er zeker van was dat dit Gods wil voor mij was.
Pater Juan had een huis geopend waar ik en andere vrouwen die het godgewijde leven overwogen, de ruimte hadden om te bidden en te onderzoeken of deze roeping iets voor ons was. We woonden in het huis en baden er samen, terwijl we onze gewone banen behielden. Het was een oud klooster, dus het had een kapel waar we konden bidden en het lag recht tegenover de plaatselijke parochiekerk.
In de katholieke kerk zijn er vele vormen van gewijd leven. Niet iedereen is geroepen om non te worden. Er zijn vele roepingen en wegen. In die tijd had ik ook een geestelijk leidsman, die me hielp uit te zoeken wat Gods wil voor mij is. Na twee jaar van gebed, lezen, geestelijke leiding en onderscheiding, realiseerde ik me dat God me riep om volledig de Zijne te zijn als een gewijde maagd.
Hoewel het onderscheidingproces de sleutel is, is de waarheid dat God je uitzoekt, tot de zijne maakt en je dan terug in de wereld zet. Je wordt niet zomaar een gewijde maagd. God koos mij net zo goed als ik God koos. Het was een hofmakerij, in zekere zin. Ik zei tegen God: “Als je wilt dat ik bij je ben, moet je me echt verliefd op je laten worden.” Als ik andere mannen in mijn leven een kans had gegeven, waarom God dan niet? Dat klinkt misschien vreemd, maar het was een logische redenering.
Het kiezen van mijn nieuwe pad
In augustus 2009, op 28-jarige leeftijd, besloot ik dat dit in feite het pad was dat God van mij vroeg en ook wat ik zeer verlangde. Ik had het bisdom en de bisschop nodig om mijn verzoek om een gewijde maagd te worden te aanvaarden. Het Bisdom heeft zijn eigen vereisten en proces – waaronder dat men maagd moet zijn.
Ik heb vriendjes gehad, maar was nooit lichamelijk met hen. Ik heb altijd heel duidelijk gemaakt dat seksuele intimiteit bestemd is voor het huwelijk en voor de vereniging van de echtgenoten en voor de voortplanting. Een vrouw die uit vrije wil een seksuele verbintenis is aangegaan, komt niet in aanmerking voor deze vorm van gewijd leven, maar elke andere vorm van gewijd leven staat voor hen open.
Uiteindelijk willen zij er zeker van zijn dat het een authentieke roeping is en dat een vrouw volwassen genoeg is om de levenslange verbintenis te begrijpen. Het is een onherroepelijke toewijding. En gelukkig werd mijn petitie aanvaard. Ik werd gewijd, niet in een huwelijk maar een inwijding. Ik droeg een witte jurk en ik had een trouwring. Het was een prachtige dag.
Mensen hebben gevraagd of ik net zo toegewijd kan zijn aan mijn geloof zonder met Christus te hoeven trouwen. Het antwoord is ja, dat kan ik absoluut – maar ik kan niet met een andere man getrouwd zijn terwijl ik mijzelf ook volledig aan God geef op de manier die God voor mij wil. Want in dat geval zou mijn voornaamste roeping een echtgenote zijn. Maar in de gewijde maagdelijkheid geef ik God de vrijheid om mij te gebruiken wanneer en hoe Hij dat wil. Alles van mij is van Hem.
Er zijn mensen die misschien denken dat trouwen met Christus op de een of andere manier minder echt is. Maar in veel opzichten heb ik dezelfde worstelingen als een echtgenote zou hebben. Ik communiceer alleen met mijn man door te bidden, omdat Hij niet fysiek bij me in de kamer is. Als ik ergens mee worstel, kan ik ergens terecht. Als ik aan trouw denk, ben ik niet bezorgd. Dat is waar mijn intense gebedsleven en mijn sterke gemeenschap voor zijn. Ze helpen me mijn evenwicht te herstellen.
Mensen vragen zich ook af of zo’n roeping blijvend is – maar ze vergeten dat het huwelijk ook blijvend is! Maar het allerbelangrijkste is misschien wel dat ik, zelfs als ik in de verleiding kom, de loop van mijn leven niet zal veranderen. Mijn roeping is zoveel groter dan een kortstondig gevoel.
Eenzaamheid en verlangen zijn geen slechte woorden; het zijn geen verboden gedachten. Het is geen geheim dat ik me wel eens heb afgevraagd hoe het zou zijn geweest om getrouwd te zijn en kinderen te krijgen, maar het is belangrijk dat mensen weten dat ik voor mijn leven heb gekozen. Het werd me niet opgedrongen, ook al is het misschien moeilijk te begrijpen. Ik twijfel niet aan mijn roeping, en ik zie mijn “ja” zeggen tegen God als een geschenk. Het is een offer, en daar ben ik me van bewust. Ik ben volledig vervuld van vreugde en geluk.
Ik begrijp dat mensen ongelooflijk nieuwsgierig zijn naar de manier waarop een gewijde maagd haar leven leidt. Net als ieder ander, doe ik normale dingen. Ik ga naar Starbucks, en ik heb een baan – als ik die niet had, zou ik niet eten, want ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen inkomen en levensonderhoud.
Mijn dagen zijn een beetje als volgt opgebouwd: Ik sta op rond 6 uur ’s morgens en ik doe de getijdenliturgie, een dagelijks gebed dat op verschillende tijden voorkomt, als eerste. Ik heb wel een speciale gebedsruimte, en mijn huis is in dat opzicht vrij normaal. Maar ik bid liever in een kerk, waar het sacrament is en ik meer bewust kan bidden zonder afleiding. Ik heb veel kunst- en tekenspullen overal in mijn huis, maar ik heb geen TV. Dat komt omdat ik het heel fijn vind als mensen langskomen en echt met elkaar praten.
Om 7.30 uur maak ik me klaar voor de dag. Ik bid een uur voor de mis, ga naar de mis, en dan doe ik wat spirituele lezingen. Ik besteed ook mijn avonden en weekends aan het bijwerken van mijn website en het maken van goederen, zoals dagboeken, voor mijn Etsy shop, Sacred Print. Het is leuk en bevredigend voor mij om deze dagboeken te maken – ze zijn allemaal handgetekend en geschilderd. Ik hou van kunst, en ik geloof echt in de kracht van schoonheid als een middel om te evangeliseren! Elk dagboek kost me ongeveer anderhalf uur om af te maken, en ik bid voor iedereen voor wie ik er één maak. Als iemand het krijgt, hoop ik dat het hem of haar de gelegenheid geeft om over het geloof te praten. De belangrijkste reden waarom ik deze dagboeken maak, is dat ik toch naar verschillende groepen kan gaan die me misschien geen stipendium kunnen geven.
De afgelopen jaren, sinds ik een gewijde maagd ben geworden, heb ik veel dingen gedaan op het gebied van werk: Ik heb vele jaren in een parochie gewerkt en tieners meegenomen op internationale missies. Ik heb lesgegeven op katholieke scholen. Ik heb de wereld rondgereisd om lezingen te geven aan tieners en jonge volwassenen over geloofszaken. Ik probeer hen niet te doctrineren; ik probeer alleen de logica in de leer van de kerk uit te leggen, om hen te laten zien dat katholicisme niet alleen over vuur en zwavel en veroordeling gaat. Het gaat over liefde. Als het over menselijke seksualiteit gaat, denken ze dat ze weten wat de kerk leert en waarom – en ze verzetten zich ertegen. Maar als je de betekenis van het menselijk lichaam en seks en de schoonheid van de leer van de kerk uitlegt, begrijpen ze het vaak en worden ze verliefd op hoe God hen gemaakt heeft.
Ik leg uit dat God alles heeft ontworpen voor een specifiek doel, en als we buiten dat doel treden, vinden we verwarring en gebrokenheid. Net zoals een telefoon die is ontworpen voor communicatie kapot gaat als je hem gebruikt als hamer of om honkbal te spelen, zo gaan onze lichamen en relaties kapot als we het grote geschenk van de menselijke seksualiteit gebruiken en het doel ervan voor vereniging en voortplanting buiten het huwelijk. Ik leg uit dat veel mensen denken dat je doodgaat als je geen seks hebt, maar ik ben gelukkig en volledig levend en vreugdevol en heb nooit – en zal ook nooit – seks hebben!
Zoals iedereen flirten mensen wel met mij. Tegen iedereen die me benadert maar me niet kent, zeg ik gewoon dat ik getrouwd ben en niet geïnteresseerd. Het is misschien niet de juiste context om in te gaan op mijn inwijding, dus ik hou het daar maar bij. Ik weet dat het in onze overgeseksualiseerde cultuur misschien lijkt alsof seksuele intimiteit mijn grootste uitdaging is, maar dat is het niet. Voor mij is het een uitdaging om ervoor te zorgen dat mijn leven in evenwicht is tussen gebed, werk, vriendschappen en familie. Ik heb geleerd hoe ik diepe, persoonlijke, intieme en niet-seksuele vriendschappen kan koesteren – en dit is voor mij en voor het behoud van mijn gelofte en roeping een belangrijke factor geweest.
Ik hoop dat ik door mijn geloof en mijn gelofte liefde in deze wereld kan brengen. Ik heb er bewust en vrijwillig voor gekozen af te zien van het huwelijk omwille van het Koninkrijk Gods, wat een offer is. Ik hoop dat er een positieve les geleerd kan worden uit mijn ervaring.
Ik hoop dat anderen begrijpen dat ik geen masochist ben. Ik ben een verliefde vrouw.