In Memoriam: Dame Cicely M Saunders

Dame Cicely Saunders, OM, DBE, FRCP, FRCN
1918-2005

Niewielu lekarzom udaje się wpłynąć na praktykę medycyny poprzez opracowanie nowego podejścia do opieki, które stało się uznaną specjalnością medyczną i (w Wielkiej Brytanii) jest nauczane każdego studenta medycyny. Podejście do opieki, które wywołało rezonans na całym świecie, zarówno w krajach rozwiniętych, jak i rozwijających się, z rozwijającymi się usługami klinicznymi, wydziałami akademickimi, czasopismami naukowymi, podręcznikami, sympozjami i wszystkimi dodatkami do powstającej specjalizacji. Taka jest historia Cicely Saunders i opieki paliatywnej [

Cicely Saunders zebrała fundusze charytatywne na budowę Hospicjum św. Krzysztofa w południowym Londynie, które przyjęło pierwszego chorego w 1967 roku. Dziś, 38 lat później, w Wielkiej Brytanii jest około 300 akredytowanych specjalistów medycyny paliatywnej, studenci medycyny mogą spodziewać się pytań dotyczących różnych aspektów opieki paliatywnej podczas egzaminów kwalifikacyjnych, a żadna placówka onkologiczna nie może uzyskać akredytacji bez zapewnienia specjalistycznej opieki paliatywnej jako jednej z podstawowych usług. Szacuje się, że na całym świecie istnieje ponad 8000 hospicjów i ośrodków opieki paliatywnej. Wszystko to było konsekwencją determinacji Cicely Saunders, by coś zmienić dla umierających chorych, by zająć się sprawą „niezadowolonych zmarłych” (epigram ukuty przez Johna Hintona).

Cicely Saunders urodziła się w 1918 roku w północnym Londynie i kształciła się w Roedean i Oxfordzie, ale porzuciła studia, by szkolić się na pielęgniarkę. Długotrwały problem z kręgosłupem zmusił ją do rezygnacji z kształcenia pielęgniarskiego, wróciła więc do Oxfordu, a następnie w 1947 roku uzyskała kwalifikacje jako lady almoner (pracownik socjalny). To właśnie w trakcie swojej pracy jako pracownik socjalny stała się szczególnie świadoma złej opieki, jaką otrzymywali umierający pacjenci w szpitalu. Jeden szczególny pacjent, David Tasma, młody polski emigrant z zaawansowanym rakiem, miał na nią szczególny wpływ. Nawiązała się między nimi bliska relacja, a ona omówiła z nim koncepcję domu dla umierających pacjentów, gdzie mogliby być otoczeni bardziej odpowiednią opieką. Kiedy Tasma zmarł, zostawił jej 500 funtów (w tamtych czasach była to znaczna suma). Te pieniądze miały później stanowić punkt wyjścia dla funduszy wymaganych do budowy St Christopher’s.

Saunders zdecydowała, że będzie kontynuować to zainteresowanie w opiece nad umierającymi. Została poinformowana przez chirurga w St Thomas’, że byłoby to trudne dla niej jako pielęgniarki lub pracownika socjalnego, aby mieć duży wpływ na zmianę sposobu umierających pacjentów były pod opieką. Wzięła sobie tę radę do serca i postanowiła kształcić się na lekarza. Uzyskała dyplom w wieku 38 lat. Wkrótce po uzyskaniu kwalifikacji podjęła pracę naukową w szpitalu St Mary’s Hospital, a także rozpoczęła pracę w londyńskim Hospicjum św. Józefa w Londynie. Tutaj zaczęła rozwijać swoje podejście do opieki hospicyjnej. Ożywiła praktykę stosowania doustnych opioidów podawanych regularnie w leczeniu bólu nowotworowego, zamiast powszechnego podejścia polegającego na podawaniu „w razie potrzeby” domięśniowych zastrzyków z morfiny, niezmiennie podawanych w nieodpowiednich, rzadkich dawkach i pozostawiających wiele bólu bez uśmierzenia. Zaczęła publikować i była zapraszana na liczne wykłady, szczególnie w Stanach Zjednoczonych. W tym samym czasie zaczęła zbierać fundusze wymagane do budowy St Christopher’s Hospice.

St Christopher’s różnił się od domów dla umierających i wczesnych hospicjów, które już istniały. Cicely Saunders postanowiła zapewnić prawdziwie holistyczną opiekę obejmującą problemy fizyczne, psychologiczne, duchowe i społeczne, ale co ważne, od samego początku była zdeterminowana, aby ocenić świadczoną opiekę. Jeden z obserwatorów opisał jej podejście jako połączenie „współczucia i nauki”.

Saunders nie określiłaby siebie jako wielkiego badacza i była raczej klinicystą niż naukowcem. Miała jednak talent do otaczania się wybitnymi osobami, które odegrały znaczące role w rozwijającej się historii St Christopher’s, hospicjum i opieki paliatywnej. Założyła Komitet Badawczy, któremu przewodniczył profesor Harold Stewart, profesor farmakologii w szpitalu St Mary’s Hospital. W badania te zaangażowani byli również, między innymi, John Hinton, profesor psychiatrii w Middlesex Hospital, oraz Duncan Vere, profesor farmakologii i terapii w Londynie, obaj będący wybitnymi liderami w swoich dziedzinach. Hinton przeprowadził przełomowe badania we wczesnym okresie istnienia Hospicjum, oceniając jakość świadczonej opieki i napisał wpływową książkę Penguin „Dying”. Duncan Vere był opiekunem nowo mianowanego pracownika naukowego Roberta Twycrossa, który rozpoczął program badań nad doustną morfiną i diamorfiną, co miało duży wpływ na praktykę kliniczną, zachęcając lekarzy do rezygnacji z doustnej morfiny na rzecz morfiny oraz do stosowania prostych roztworów lub tabletek zamiast tradycyjnego koktajlu Brompton. Duncan Vere był prawdopodobnie pierwszą osobą, która pomyślała o stworzeniu preparatu morfiny o powolnym uwalnianiu do podawania doustnego, którego realizacja miała znaczący wpływ na zachęcanie do stosowania doustnej morfiny w przewlekłym bólu nowotworowym.

Cicely Saunders była wysoka, miała wielką prezencję i wielką wizję. Rozumiała, że aby osiągnąć swoje cele dla Hospicjum, będzie potrzebowała pomocy nie tylko od ogółu społeczeństwa, ale także od ludzi wpływowych i z pozycją, którzy mogą sprawić, że rzeczy się wydarzą, tak jak zrobiła to w identyfikacji doradców naukowych. Gill Ford był lekarzem, który pomagał w zapewnieniu części weekendowej opieki medycznej, a tak się złożyło, że był także Zastępcą Głównego Lekarza Anglii. Ford, wraz z Derekiem Doylem i Grahamem Thorpe’em, przyczyniła się do uznania Medycyny Paliatywnej, początkowo jako podspecjalności, przez Royal College of Physicians. Thelma Bates była onkologiem klinicznym w Szpitalu św. Tomasza, również częścią weekendowej rotacji, która zapoczątkowała pierwszy szpitalny zespół opieki paliatywnej w Europie. Było wielu innych, którzy odpowiedzieli na siłę perswazji Cicely i stali się entuzjastycznymi zwolennikami i pracownikami dla sprawy.

Co z własnym wkładem Saunder w naukę i praktykę uśmierzania bólu? Być może najważniejszym pomysłem, jaki miała, było pojęcie „bólu całkowitego”, że na percepcję bodźców bólowych może wpływać wiele innych objawów fizycznych, cierpienie psychiczne, problemy społeczne i trudności emocjonalne. Jest to zasada, która w wielu aspektach obejmuje filozofię opieki paliatywnej. Liczbę chorych, którzy doznali ulgi w bólu i cierpieniu w wyniku, bezpośrednio lub pośrednio, pracy Cicely Saunders, należy liczyć w milionach.

Cicely Saunders została słusznie uhonorowana na całym świecie i zdobyła wyjątkową liczbę nagród i wyróżnień, z których kilka przyznawano rzadko. Ma ponad 25 stopni honorowych, a jednym z nich był MD przyznany przez arcybiskupa Canterbury. Wśród przyznanych jej nagród znajdują się: nagroda Onassisa za zasługi dla ludzkości, medal Franklina D. Roosevelta „Cztery swobody dla kultu”, złoty medal Brytyjskiego Stowarzyszenia Medycznego za zasługi dla medycyny oraz nagroda Templetona za postępy w dziedzinie religii. W 1980 r. została mianowana Damą Orderu Imperium Brytyjskiego, a w 1989 r. otrzymała rzadki zaszczyt przyjęcia do Orderu Zasługi. W 2001 roku St Christopher’s Hospice otrzymało Conrad N. Hilton Humanitarian Price, największą na świecie nagrodę humanitarną. St Christopher’s pozostaje centrum edukacji i nauczania w zakresie opieki paliatywnej, jednocześnie świadcząc bezpośrednie usługi kliniczne dla pacjentów.

Naturalnie, gdy zachorowała kilka miesięcy temu, Cicely Saunders zdecydowała, że najlepszym miejscem, w którym można się nią zaopiekować, jest St Christopher’s. Zmarła tam spokojnie 14 lipca, w otoczeniu zespołu wielozawodowego, którego uczyła i z którym pracowała, a który był dowodem jej ogromnego wkładu w medycynę. Była niezwykłą kobietą.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.