Langue and Parole – (Hans) Bakker – – Major Reference Works

Ferdinand de Saussure rozróżnia „język” (langue) w jego formie strukturalnej i słowo mówione (parole). Lingwistyka bada wzorce komunikacji za pomocą trybu słuchowego, ale dźwięki wokalizowane w jednym języku są strukturalnie powiązane z dźwiękami w innych językach, szczególnie w językach z tej samej rodziny językowej. Chomsky dokonuje podobnego rozróżnienia pomiędzy „kompetencją” a „wykonaniem”. Kiedy native speaker mówi w jakimś języku, „wykonuje” parol, ale niekoniecznie jest świadomy struktury językowej tego języka jako uogólnionej „kompetencji” w lingwistyce tego języka. Możliwe jest mówienie w języku w sposób gramatycznie poprawny bez jakiejkolwiek wiedzy na temat dyscypliny językoznawstwa w ogóle, a nawet zastosowania reguł językowych do tego konkretnego języka. To rozróżnienie jest podobne do antropologicznych terminów „etic” i „emic”, które zostały wzięte przez analogię z fonetyki i fonemiki. W antropologii podejście „etic” do danych z etnograficznych badań terenowych to akademicka perspektywa outsidera dotycząca wzorców i struktur, podczas gdy aspekt „emic” to rdzenna wiedza o kulturze w praktyce życia codziennego. Antropologiczny badacz terenowy próbuje nauczyć się ukrytych reguł i musi stać się tak biegły w lokalnym dialekcie, jak rodzimy użytkownik języka. Ale badacz następnie bierze dane i dokonuje szerszych uogólnień, niż większość rdzennych użytkowników języka, którzy mogą być zainteresowani w ich codziennym użyciu subtelnych rozróżnień. W lingwistyce, fonetyka bada fonemy, które są klasą fonetycznie podobnych „telefonów” lub dźwięków mowy (od greckiego słowa oznaczającego głos), podczas gdy fonetyka zajmuje się również wzorcami zmian dźwięku w języku lub grupie języków. Prawo Grimma jest prawem fonetyki. Coś podobnego oznacza rozróżnienie Saussure’a, ale nie jest do końca jasne, czy myślał on o langue jako o strukturze ontologicznie realnej, czy tylko epistemologicznie idealnym urządzeniu. Rozróżnienie Saussure’a jest raczej synchroniczne niż diachroniczne; rzeczywista wypowiedź danej osoby jest produktem socjalizacji tego mówcy do języka, który jest względnie stały w ciągu jego życia. Istnieją pewne przesłanki wskazujące na to, że Saussure mógł nie być do końca przekonany o metodologicznym znaczeniu tego rozróżnienia dla językoznawstwa ogólnego; jednak wielu teoretyków strukturalistycznych wykorzystało je. I tak tradycja strukturalistyczna w antropologii, związana z Claude’em Lévi-Straussem, wykorzystuje rozróżnienie Saussure’a, co może być częścią powodu, dla którego zostało ono ostatecznie przekształcone w rozróżnienie etic/emic. Strukturalistyczne podejście do langue jest kompatybilne z „semiologią”, „znakologią” lub – jak to się teraz zwykle nazywa – semiotyką (Seung 1982). Implikacje Saussure’owskiego rozróżnienia były dyskutowane przez filozofów pozostających pod wpływem „zwrotu lingwistycznego”. Zwrot lingwistyczny jest często kojarzony z „filozofią zwykłego języka” i z późniejszą filozofią Wittgensteina, która kładzie nacisk na zwykłe użycie słów w „języku naturalnym” (Rorty 1967). Walter Benjamin sprzeciwiał się ontologicznym założeniom Saussure’a dotyczącym arbitralności znaczącego (signifier).