Krzywe podaży pracy wywodzą się z kompromisu „praca – czas wolny”. Większa liczba przepracowanych godzin przynosi wyższe dochody, ale wymaga zmniejszenia ilości czasu wolnego, z którego korzystają pracownicy. W związku z tym zmiana realnej stawki płac ma dwojaki wpływ na ilość dostarczanej pracy. Na przykład wraz ze wzrostem realnej stawki płac wzrasta koszt alternatywny czasu wolnego. To sprawia, że pracownicy dostarczają więcej pracy („efekt substytucji”). Jednak również wtedy, gdy realna stawka płac wzrasta, pracownicy uzyskują wyższy dochód przy danej liczbie godzin. Jeśli czas wolny jest dobrem normalnym – popyt na niego rośnie wraz ze wzrostem dochodu – to wzrost dochodu skłania pracowników do mniejszej podaży pracy, aby mogli „wydać” wyższy dochód na czas wolny („efekt dochodowy”). Jeśli efekt substytucyjny jest silniejszy niż efekt dochodowy, wówczas podaż pracy wzrasta. Jeśli po przekroczeniu pewnej stawki płac efekt dochodowy jest silniejszy niż efekt substytucyjny, wówczas krzywa podaży pracy wygina się do tyłu. Poszczególne krzywe podaży pracy mogą być agregowane w celu uzyskania całkowitej podaży pracy w gospodarce.