Weteran wojny rewolucyjnej William Lewis, brat generała Andrew Lewisa, był pierwszym europejskim osadnikiem, który posiadał tytuł własności do Sweet Springs, wówczas 1200-akrowej działki opatentowanej w 1774 roku. Po zakończeniu Wojny Rewolucyjnej Lewis podjął starania o budowę miasta i kurortu w Sweet Springs. W 1790 roku Zgromadzenie Wirginii nadało statut miastu „Fontville”. Sąd Okręgowy Wirginii dla hrabstw Botetourt, Greenbrier, Kanawha i Montgomery zasiadał w Sweet Springs przez dwanaście lat, zanim sąd został przeniesiony do Lewisburga. Po jego utworzeniu w 1799 roku, sąd hrabstwa Monroe również spotykał się w Sweet Springs, zanim Union został nazwany siedzibą hrabstwa.
Tuż po tym, jak zniknęły perspektywy Sweet Spring na stanie się głównym miastem i siedzibą hrabstwa, nastał okres świetności jego przemysłu wypoczynkowego. W 1830 roku, oryginalne budynki przy źródle zostały rozebrane i rozpoczęto prace nad budową hotelu z cegły, zaprojektowanego w stylu klasycznym, przypominającym architekturę Thomasa Jeffersona (co doprowadziło do tego, że wielu przypisuje tę budowlę jemu samemu, choć dowody wskazują, że w rzeczywistości została ona zaprojektowana przez protegowanego Jeffersona). Budynek został ukończony w 1833 roku i wkrótce potem, w 1836 roku powstała firma Sweet Springs Company, która zarządzała posiadłością. Wśród wielu gości, którzy zatrzymali się w Sweet Springs od czasu jego powstania w latach 1780-tych byli George Washington, James Madison, Franklin Pierce, Martin Van Buren, Millard Fillmore, Markiz de Lafayette i Robert E. Lee.
Rodzina Lewis obsługiwała Sweet Springs przez prawie siedemdziesiąt lat, ale w połowie XIX wieku biznes kurortu podupadł i został sprzedany Allenowi Taylorowi Capertonowi i Oliverowi Beirne’owi w 1852 roku. Pod nowym zarządem ośrodek został odrestaurowany, a w 1857 roku dobudowano nowe budynki, w tym pięć domków letniskowych. Kurort działał do czasu wojny secesyjnej i cieszył się względnym dobrobytem przez cały późny XIX wiek. Rodzina Lewis odzyskała własność Sweet Springs w 1902 roku i prowadziła ośrodek do 1920 roku, po czym kolejni właściciele próbowali ożywić hotel przez dekadę, zanim ten zbankrutował w 1930 roku. Istotnym czynnikiem, który doprowadził do stopniowego upadku Sweet Springs był brak linii kolejowej w pobliżu kurortu. Pobliskie kurorty, takie jak White Sulphur Springs (lepiej znany jako Greenbrier) i Hot Springs kwitły w tym okresie z łatwym dostępem do linii kolejowych.
Po tym, jak Sweet Springs przestał funkcjonować jako kurort, budynki zostały zakupione przez stan Wirginia Zachodnia w 1945 roku i odnowione dla Andrew S. Rowan Memorial Home dla osób starszych. Po zamknięciu Rowan Home w 1991 roku, podjęto starania, aby przekształcić budynki w centrum rehabilitacji uzależnień od narkotyków, ale plany te nie doszły do skutku. Od połowy lat dziewięćdziesiątych miały miejsce dwie dodatkowe sprzedaże nieruchomości, a właściciele próbowali ożywić Sweet Springs Resort i ustabilizować zabytkowe budynki, które zostały umieszczone w Krajowym Rejestrze Miejsc Historii w 1970 roku.