Skamieniałości ogromnego, trzymetrowego ssaka „krokodyla” (Ambulocetus), również z tego okresu, zostały znalezione w Pakistanie. Potrafiły one chodzić po lądzie, ale były lepiej przystosowane do pływania w wodzie. Prawdopodobnie polowały czając się w płytkiej wodzie, a następnie zasadzając się na ofiarę, gdy ta schodziła do wody, by się napić (prawdziwy krokodyli styl). Prawdopodobnie pływały jak wydra lub wieloryb, falując pionowo grzbietem. Uważa się, że jest to skamieniałość przejściowa, reprezentująca jeden z pierwszych ssaków, które wróciły do wody, i jako taka jest uważana za poprzedniczkę współczesnych wielorybów. (Ambulocetus dosłownie oznacza „chodzącego wieloryba”) Mają wspólną budowę ucha z wielorybami, co umożliwiło im słyszenie pod wodą poprzez odbieranie wibracji. Miały również adaptację w nosie, która pozwalała im połykać pod wodą, a ich zęby są podobne do delfinów i wielorybów. Analizy chemiczne ich zębów sugerują, że były one w domu zarówno w słonej, jak i słodkiej wodzie. (3) (Pakistan znajdował się wówczas na wybrzeżu płytkiego Oceanu Tetydy. Wiele wczesnych skamieniałości wielorybów znaleziono w pozostałościach tego niegdyś dna morskiego, co sugeruje, że ciepły, płytki Tethys mógł być kolebką ewolucji wielorybów.)
.