Klik voor een grotere afbeelding
Velen met wie ik ben opgegroeid hadden op een bepaald moment een versie van de songtekst van de gekke oom van de rock-‘n-roll Neil Young in de aanslag, als het YOLO van een oude man: “Better to burn out / than to fade away,” maar de meesten van ons lieten onze oppervlakkige omhelzing van het sentiment los tegen het einde van de middelbare school, toen we ons realiseerden dat te veel van onze helden dood of stervende waren, en dat we wilden leven. Helaas was dit niet het geval voor Kurt Cobain, die Young’s regel citeerde in zijn zelfmoordbriefje. Cobain stierf op zevenentwintigjarige leeftijd, maar op de emotionele leeftijd van een fragiele, in zichzelf gekeerde tiener, belemmerd door zijn verslaving aan heroïne en een bovennatuurlijke verlegenheid die hij niet kon overwinnen. Ik was een laatstejaars op de middelbare school en hoewel ik niet echt een fan was, herinner ik me dat ik met afschuw terugdeinsde voor de bijna religieuze verering die Cobain na zijn zelfmoord ten deel viel (om nog maar te zwijgen van de marketing). De perversiteit van de doodscultus van Kurt Cobain lag juist in het feit dat zijn status als icoon hem op het einde nog dieper in een soort schaduwleven dwong. Cobain was constitutioneel een anti-rockster die op de een of andere manier werd wijsgemaakt dat hij verondersteld werd Freddie Mercury te zijn.
Cobain noemt Mercury in zijn handgeschreven zelfmoordbriefje (bovenaan). Het is een verontrustende tekst, onsamenhangend maar overtuigend, wild schommelend in toon maar in thema vooral een nota van pijnlijk, ongemakkelijk zelfbewustzijn, niet gericht aan zijn vrouw of dochter, maar aan zijn jeugd denkbeeldige vriend, “Boddah.” Het “manische gebrul van het publiek,” schrijft Cobain, “raakt me niet zoals het dat deed voor Freddie Mercury,” wiens “genot in de liefde en adoratie” Cobain “totaal bewonderde.” Hij klaagt dat optreden voelt als klokkijken, noemt zichzelf een “narcist” en “te gevoelig”: “De trieste, kleine, gevoelige, onwaarderende, Vissen.” Pas later noemt hij zijn dochter Frances, en pas aan het eind bij naam, in een naschrift dat luidt:
Frances en Courtney, ik zal bij jullie altaar staan.
Ga door Courtney,
voor Frances
voor haar leven dat zoveel gelukkiger zal zijn
zonder mij.
Lees een volledig afschrift van de brief op reddit. Courtney is inderdaad doorgegaan, hoewel ze beschuldigd werd van het te gelde maken van Kurt’s erfenis, en zelfs van het plannen van zijn dood in een aantal samenzweringstheorieën (velen met dat postscriptum). Hierboven hoor je hoe ze Cobain rouwt met fans en zijn laatste briefje voorleest. Het is moeilijk luisteren, zonder twijfel. Wat iemand ook mag denken over de omstandigheden van Cobains dood, het staat buiten kijf dat hij opgebrand was, diep depressief en zwaar verslaafd, en dat het niet hielp om avond na avond op het podium te staan. Neil Young schreef over de dood van Cobain in zijn recente autobiografie, Waging Heavy Peace. “Ik, toevallig, had geprobeerd om hem te bereiken. Ik wilde met hem praten. Hem zeggen dat hij alleen mocht spelen als hij daar zin in had.” Ondanks dat hij de vraag eerder uit de weg ging, geeft Young toe dat hij achtervolgd werd door Cobains verwijzing naar de burn out, fade away songtekst uit “My My, Hey Hey (Out of the Blue).” Zoals veel mensen, is het moeilijk voor mij om dat nummer te horen en niet te denken aan Cobains veel te letterlijke belichaming van de woorden.
Gerelateerde inhoud:
Nirvana’s Home Videos: An Intimate Look at the Band’s Life Away From the Spotlight (1988)
Kurt Cobain’s Isolated Vocal Track From ‘Smells Like Teen Spirit,’ 1991
Patti Smith’s Cover of Nirvana’s “Smells Like Teen Spirit” Strips the Song Down to its Heart
Josh Jones is een schrijver en muzikant gevestigd in Durham, NC. Volg hem op @jdmagness