(Dit artikel maakt deel uit van de week waarin we verslag doen van de ADCC. Om de resultaten, play by play en commentaar te volgen, hebben we het hele weekend een artikel met live updates)
Tijdens mijn interview met Tom DeBlass krijg ik het gevoel dat hij een man is die zijn vechtdagen achter zich laat, niet alleen op de matten, maar ook in zijn leven. Als ik hem vraag naar verschillende hete hangijzers in de sport, zoals scheidsrechters en online flame wars, hapt hij niet toe.
Hij heeft duidelijk de memo niet gelezen dat mensen uitschelden, tieren tegen een organisatie, of gewoon luidruchtig zijn, de manier is om tegenwoordig op te vallen. Of dat, of het kan hem niets meer schelen. Tom heeft tenslotte weinig meer te bewijzen in zijn carrière. Hij heeft de medailles, hij heeft de academies, hij heeft de instructies, en vermoedelijk, heeft hij het geld om het te laten zien. Hij corrigeert me beleefd als ik vraag of hij een groot academienetwerk wil opbouwen nu hij met pensioen gaat.
“Dus ik heb eigenlijk al 22 aangesloten scholen, en ik heb meer dan 400 studenten in mijn hoofdacademie. Ik heb twee seminars per maand gepland voor de komende twee jaar. Ik ben blij met de manier waarop de dingen gaan. Ik kom met een nieuwe leglock instructie. …en ik wil ook graag meer in het openbaar spreken. Ik ben erg dankbaar voor de manier waarop de dingen tot nu toe in mijn leven zijn gegaan en ik wil gewoon doorgaan en mijn grenzen verleggen en mijn best doen om zoveel mogelijk levens te raken.”
Maar Tom heeft nog iets: de BJJ-gemeenschap respecteert hem niet alleen met tegenzin. Ze mogen hem echt. Dat zie je aan de manier waarop Reddit hem plaagt met zijn legendarische bescheiden opschepperij (ja, zijn whatsapp-avatar is een leeuw), maar ook met zijn oprechte bezorgdheid toen een recente hoax hem nog zes maanden te leven gaf. DeBlass grinnikt als ik hem onhandig vraag om de geruchten dat hij een wandelende dode is in bed te stoppen, alsof hij het allemaal vergeten is. Hij vertelt me dat het een eenmalige grap was die begon op de matten en een eigen leven is gaan leiden. Hij geeft toe dat het onderwerp niet grappig was, maar legt uit:
“Ons gevoel voor humor in het team is soms erg grimmig. We zijn allemaal opgegroeid met een zeer, zeer harde opvoeding en het leven was niet gemakkelijk voor een van ons. We moesten lachen om veel dingen waar de meeste mensen niet om zullen lachen. Maar mensen kregen er lucht van en postten op reddit.”
Ik vraag Tom naar zijn relatie met de 144.000 mensen tellende hivemind die r/bjj is, waarvan Tom af en toe een poster is.
“Weet je, ik post af en toe op reddit en als ik dat doe, krijg ik een hoop liefde. Maar als ik niet op Reddit post, lijkt het alsof ik een hoop haat krijg. Ik doe mijn best en ik kan niet controleren hoe mensen… …je weet wel. …hun meningen.” Hij formuleert de laatste zin delicaat.
Ik vraag Tom of hij druk voelt omdat hij als een soort moreel kompas in jiu-jitsu is gezalfd:
“Ik heb veel meegemaakt en ik ben zeker geen heilige, absoluut. Ik gedraag me niet anders, en ik weet niet of iedereen me als een goede kerel ziet.”
Er valt niets meer te zeggen, Tom is Tom. Misschien vinden mensen hem daarom aardig. Hij is een echt mens, deugdzaam genoeg om een rolmodel te zijn, maar menselijk genoeg dat hij niet te hoog op het morele voetstuk wordt geplaatst.
Tijdens het Tom DeBlass interview, bracht ik een recente Reddit thread ter sprake die beweerde dat het Renzo Gracie competitie team zes jaar geleden nog grotendeels onbestaande was. Tom duwde terug op die ene, erop wijzend dat Renzo altijd een wedstrijdteam van wereldklasse heeft gehad, alleen niet zo georganiseerd als het vandaag is.
“Ik weet niet hoe mensen kunnen zeggen dat het Renzo/Almeida-competitieteam niet bestond. Ik bedoel, we hebben Matt Serra, Ricardo Almeida, ikzelf. Team Renzo heeft altijd sterk vertegenwoordigd geweest in ADCC, we hebben altijd jongens gehad in Pride, UFC, we hebben altijd op het hoogste niveau gestreden. In elke gewichtsklasse.”
Ik merk dat hij een beetje stekelig is over dat onderwerp, het lijkt me een goed moment om vooruit te spoelen. Ik vroeg hem over het scheidsrechteren bij de komende ADCC Wereldkampioenschappen, waar Tom zeer bekend mee is omdat hij ADCC Noord-Amerika leidt. Tom heeft duidelijk een hoge dunk van de ADCC organisatie. Hij erkent dat de scheidsrechters een probleem zijn geweest in de sport, zelfs recentelijk. Maar volgens hem doen organisaties meer dan ooit om hun officiating regels op te schonen, en ADCC is daar een goed voorbeeld van.
“Ik zie wat problemen met reffing, maar tegelijkertijd zie ik overal problemen. Ik bedoel, zeker bij ADCC is er helemaal geen vooroordeel. Nooit.”
“In de IBJJF hebben we in het verleden wat problemen gezien. Misschien dat mensen een paar namen bevoordeelden en zo. Maar ik geloof dat dat steeds beter gaat. Ik geloof dat de IBJJF hun best doet om hun scheidsrechters aan hoge standaarden te houden. We zien steeds minder mensen die zogezegd “opgelicht” worden. Ik denk dat het soms gebeurt, maar niet noodzakelijkerwijs met opzet.”
Dit leidt ertoe dat we het hebben over de moderne staat van de sport. Ik vraag Tom wat volgens hem het grootste probleem is in jiu-jitsu, wat ons ervan weerhoudt om het volgende niveau te bereiken. Het is het soort vraag dat leidt tot een clickbaity krantenkop. Tom Deblass roept zo-en-zo of Tom Deblass DESTROYS mensen die denken BJJ is zo-en-zo.
Maar weer haalt Tom gewoon zijn schouders op:
“Weet je, ik denk niet dat jiu-jitsu veel problemen heeft op dit moment. Ik denk dat we naar het volgende niveau aan het gaan zijn. Ik denk dat meer en meer mensen het ontdekken, meer en meer mensen worden beter. Ik denk dat het de goede kant op gaat.”
Het is een goede herinnering dat zo veel van onze klachten over de sport alleen zijn ontstaan door het ongelooflijke succes ervan. Toen Tom meer dan tien jaar geleden de ADCC Trails won, was er nog geen r/bjj, waren er nog geen streaming pay-per-views en waren er nog niet eens veel nogi-toernooien.
Ik eindig mijn interview met Tom Debass met een vraag over wat hij precies als “pensioen” beschouwt. Met de bloeiende masters divisies, kan Tom gemakkelijk nog vele jaren meedoen. Hij geeft toe dat hij waarschijnlijk nog wel toernooien zal blijven doen, waarbij hij specifiek de IBJJF Master’s Worlds noemt. Maar hij zegt ook dat het tijd is om zich een tijdje op zijn leerlingen te concentreren.
“Het is een feit dat wanneer ik me op een competitie voorbereid, ik een beetje egoïstisch moet zijn. Zelfs bij de laatste Kasai waar ik aan meedeed, ging het de laatste twee weken voor de wedstrijd een beetje om mezelf en ik wil niet meer dat dat zo is.”
“Ik zal een Masters Worlds doen, ik ga zeker nog een Masters Nogi Worlds doen. maar niet op dit moment. Op dit moment hebben mijn studenten mijn volledige aandacht nodig en dat is waar ik wil zijn. Ik heb daar geen andere mensen die kunnen coachen op mijn niveau zoals ik dat kan. Dus ik wil 100% van mijn tijd aan hen besteden. Want ik heb wel een paar paarden op stal staan die letterlijk geweldige dingen kunnen doen.”
Tom lijkt aangenaam tevreden met zijn drukke leven, ik vraag of hij niet overbelast is door al zijn verplichtingen, of hij het niet een tijdje wat rustiger aan zou willen doen. Tom zegt van niet. Hij lijkt er echt zin in te hebben om zich volledig in de gevende fase van zijn carrière te storten. Daar ben ik ook enthousiast over. Tom heeft misschien alle medailles, maar misschien moet zijn beste werk nog komen.