Badanie dr Mayberga dokumentuje dane dotyczące wyników uzyskanych w okresie od czterech do ośmiu lat u 28 pacjentów, u których wykonano DBS podkorowej części kręgów szyjnych w celu leczenia depresji opornej na leczenie.
Odsetki odpowiedzi i remisji utrzymywały się na poziomie odpowiednio ≥50% i ≥30% od dwóch do ośmiu lat obserwacji. Ponadto trzy czwarte uczestników spełniało kryterium odpowiedzi na leczenie przez ponad połowę czasu udziału w badaniu, a 21% pacjentów wykazywało ciągłą odpowiedź na leczenie od pierwszego roku. Ponieważ depresja nie ma jednoznacznej patologii, idea DBS opierała się na wynikach wcześniejszych badań wykorzystujących obrazowanie funkcjonalne, powiedział dr Mayberg.
„Wyniki obrazowania stały się impulsem i uzasadnieniem dla samego celu, przynajmniej w naszych eksperymentach,” powiedziała.
Skupienie się na Obszarze 25 było logiczne, Dr Mayberg powiedział, z powodu jego związku z negatywnym nastrojem. „Ten obszar staje się nadaktywny z indukcją negatywnych stanów nastroju, które mogliśmy zobaczyć w skanach PET przepływu krwi,” Dr Mayberg powiedział. „Jego aktywność była osłabiona, gdy pacjenci byli skutecznie leczeni na depresję. Widzieliśmy, że sygnał zmieniał się wraz z metabolizmem glukozy i przepływem krwi. Obrazowanie funkcjonalne doprowadziło nas do celu i pomogło nam wyłączyć aktywność bezpośrednio za pomocą ogniskowej stymulacji elektrycznej przy użyciu wszczepionej elektrody.”
Obrazowanie nie tylko stało się przepustką do wykonania implantów, ale także pomogło w zrozumieniu ich wpływu na lokalizację, której implanty dotyczyły.
„Obrazowanie jest krytyczne w przypadkach, kiedy wiemy, że jesteśmy w strefie konwergencji wielu pęczków istoty białej i że małe różnice w anatomii kończą się wpływem na bardzo różne, odległe części mózgu”, powiedział Dr Mayberg.
Identyfikacja osób cierpiących na depresję, które odniosą korzyści z konkretnych terapii, a także opracowanie innowacyjnych metod leczenia, takich jak DBS, wymaga lepszego zrozumienia biologii depresji.