Este post también está disponible en Español
Wiecie, że mam szczególne przywiązanie do krajów nordyckich i wszystkiego, co je otacza. Od ich krajobrazów, ludzi, kultury i oczywiście wspaniałej i różnorodnej gastronomii. Na razie udało mi się tam być tylko raz, ale mam nadzieję, że będzie ich jeszcze wiele. Dzisiaj zostawiam wam przepis zupełnie inny niż ten, do którego jesteśmy przyzwyczajeni i który jest prawdziwą rozkoszą, Karjalanpiirakka lub placki karelskie.
Te ciastka lub placki są tradycyjne w regionie Karelii, mieście, które zajmuje duży obszar podzielony między Finlandię i Rosję. Czego możemy się po nich spodziewać? Pysznego przysmaku… słonego. Tak, słony, to nie jest słodkie.
Historia i tradycja.
Karelski placek został wprowadzony w latach 1600-1700 do dzisiejszego regionu wschodniej Finlandii, skąd dotarł do reszty Finlandii, a nawet do Szwecji. Pierwsze pisemne informacje na temat tych placków pochodzą z 1686 r.
Tradycyjnie podstawę tych placków stanowi mąka żytnia, chociaż w niektórych regionach, takich jak Północna Karelia i Karelia Ładoga, przygotowuje się je z mieszanki mąki pszennej i żytniej, aby usprawnić gotowanie. Mówi się, że autentyczne placki karelskie nie powinny zawierać mniej niż połowę mąki żytniej w swojej podstawie.
Najpopularniejszymi nadzieniami w przeszłości były jęczmień i talkuny. Ta ostatnia jest tradycyjną mieszanką prażonej mąki z Estonii i Finlandii, składającą się z mąki jęczmiennej, żytniej, owsianej i grochowej. Była to nietrwała żywność, którą można było łatwo transportować i spożywać jako przekąskę, smarując ją masłem. Obecnie używa się go do przyrządzania niektórych deserów lub jako część śniadania z mlekiem, maślanką lub kefirem z jagodami.
Dzięki handlowi, ryż i proso, dotarły do Finlandii w XVII wieku, ale były w zasięgu tylko najbogatszych. Dopiero w XIX wieku zaczęto je eksportować na wieś i stopniowo stały się dostępne dla całej ludności, wykorzystując jako odmiany nadzienia do tych pasztecików.
Uprawa ziemniaków rozpoczęła się w Finlandii pod koniec lat dwudziestych XVIII wieku, a w XIX wieku po raz pierwszy wprowadzono je jako nadzienie razem z gryką.
Dzisiaj.
Dzisiaj najbardziej tradycyjny przepis jest wykonywany na cienkim żytnim spodzie i z nadzieniem ryżowym z dodatkiem munavoi, masła jajecznego. To ostatnie jest jedną z najpopularniejszych innowacji w kuchni fińskiej, mieszanką masła i posiekanego jajka na twardo.
Karelijskie placki stały się symbolem kultury karelskiej w latach 1900. Do tego stopnia, że są obecne w wielu cukierniach w głównych miastach.
Mówi się, że po wojnie zimowej i wojnie kontynuacyjnej w Finlandii ze Związkiem Radzieckim, ludność wiejska Savo odwiedziła kobietę, która prowadziła piekarnię. Poczęstowała ich karelskimi plackami, a oni byli zachwyceni zarówno ciastami, jak i miłym gestem tej kobiety. Od tego momentu placek ten stał się częścią dziedzictwa kulturowego Finlandii i od tego czasu możemy go spotkać w różnych miejscach.
Tworzenie nowych wersji.
Z tego placka powstało wiele wersji i kreacji na jego bazie:
- Kakkara, pieczony na patelni.
- Kalitta, placek krabowy podobny do placka z Karelii, ale z bardziej obfitym nadzieniem.
- Keitinpiiras, podobny do naleśnika.
- Kukkopiirakoiksi, w kształcie półksiężyca, szczególnie na południu i w przesmyku Karelii.
- Kukkonen, mniejszy i okrągły. Zazwyczaj wypełniony jest marchewką, gotowanym jajkiem i rodzynkami.
- Perunapiirakka, okrągły placek z nadzieniem ziemniaczanym.
- Pyörö, okrągły placek o średnicy około 3,9 cala (10 cm) wykonany z kwaśnego ciasta lub owsa. W latach trzydziestych XX wieku były to bardzo popularne ciastka w kawiarniach. Nadziewane tłuczonymi ziemniakami lub kaszą manną.
- Sipanniekka, bardzo podobny do pieroga karelskiego, ale z szerszym otworem. Zazwyczaj przygotowuje się je w niedzielę rano i spożywa w południe w towarzystwie gulaszu. Wykonane z kukurydzy, tłuczonych ziemniaków i talkunaa lub jęczmienia.
- Sultsina, wykonane w Ladoga Karelia i North Karelia. Przygotowuje się cienkie ciasto i piecze w piecu na żarze, wypełnia się je w czasie jedzenia. Są nadziewane kaszą, zamykane w ten sam sposób, w jaki składamy ciasto francuskie, aby zrobić palmę i są malowane obficie masłem.
- Tsupukka, jest robiona w podobny sposób jak naleśnik, zamyka się na pół i ponownie na pół, pozostawiając stożkowy kształt.
- Vatruska, (zostawiłam tę na blogu jakiś czas temu) w kształcie koła z krawędzią złożoną do środka. Nadzienie może być przyprawione jajkami, cukrem, śmietaną i rodzynkami.
.