Sekcja 3 Ustawy o zdrowiu psychicznym jest powszechnie znana jako „zlecenie leczenia” i pozwala na zatrzymanie użytkownika usług w celu poddania go leczeniu w szpitalu na podstawie spełnienia określonych kryteriów i warunków. Oznacza to, że dana osoba cierpi na zaburzenia psychiczne i że zaburzenia psychiczne są natury lub stopnia, który uzasadnia opiekę i leczenie w szpitalu, a także, że istnieje ryzyko dla jej zdrowia, bezpieczeństwa użytkownika usługi lub ryzyko dla innych. Wymaga również, aby leczenie nie mogło być przeprowadzone bez nakazu oraz aby odpowiednie leczenie było dostępne w miejscu, w którym jest ono stosowane.
Kto mógłby podjąć się oceny Sekcji 3?
Aby ocenić kogoś zgodnie z Sekcją 3 potrzebne są dwa zalecenia medyczne, które stwierdzają, że dana osoba musi zostać przyjęta do szpitala w celu leczenia jej zaburzeń psychicznych. Jedno z zaleceń medycznych powinno być sporządzone przez odpowiednio wyszkolonego i doświadczonego psychiatrę (często jest to Odpowiedzialny Lekarz Kliniczny), który został zatwierdzony zgodnie z paragrafem 12 Ustawy o Zdrowiu Psychicznym (Mental Health Act). Drugie zalecenie lekarskie powinno być wydane w miarę możliwości przez lekarza, który miał wcześniej styczność z użytkownikiem, w miarę możliwości przez lekarza rodzinnego użytkownika. Jeżeli lekarz pierwszego kontaktu nie jest dostępny, wówczas możemy poprosić o listę niezależnych lekarzy zatwierdzonych na podstawie paragrafu 12. Posiadają oni specjalistyczne przeszkolenie w zakresie zaburzeń psychicznych i ustawy o zdrowiu psychicznym, ale nie mogą pozostawać w stosunku nadzoru z pierwszym lekarzem wydającym zalecenie lekarskie. Zatwierdzony specjalista ds. zdrowia psychicznego potrzebuje dwóch zaleceń lekarskich, aby złożyć wniosek. Musi on również skonsultować się z Najbliższym Krewnym, który może sprzeciwić się złożeniu wniosku i w takim przypadku wniosek nie może zostać rozpatrzony bez dalszych procedur prawnych. Istnieje jednak subtelna różnica pomiędzy zgodą na złożenie wniosku a sprzeciwem. Czasami krewni nie do końca zgadzają się z decyzją, ale nie zgłaszają sprzeciwu i wniosek może być kontynuowany. Zdarzają się sytuacje, w których Zatwierdzony Specjalista Zdrowia Psychicznego nie jest w stanie skonsultować się z Najbliższym Krewnym, a powody takiej sytuacji muszą być uzasadnione i udokumentowane.
Jak długo trwa Sekcja 3 Ustawy o Zdrowiu Psychicznym i czy można się od niej odwołać?
Sekcja 3 może trwać do 6 miesięcy. Zazwyczaj jednak okres ten nie jest wymagany; stan pacjenta często się poprawia i jest on w stanie zaakceptować dobrowolne leczenie lub zostaje wypisany do domu z zapewnionym dalszym wsparciem. Jak tylko przestaną być spełniane kryteria zatrzymania, wtedy sekcja 3 może zostać uchylona. Ponadto użytkownicy usług mogą w każdej chwili odwołać się od decyzji o zatrzymaniu i otrzymać wsparcie Niezależnego Rzecznika Zdrowia Psychicznego w celu wzięcia udziału w przeglądzie kierownika szpitala / Trybunału Zdrowia Psychicznego, gdzie ich zatrzymanie zostanie zweryfikowane.
Jak w praktyce działa Sekcja 3 Ustawy o zdrowiu psychicznym?
Przykładem sytuacji, w której można rozważyć skorzystanie z Sekcji 3, może być sytuacja, w której dana osoba jest dobrze znana zespołowi środowiskowemu i stało się oczywiste, że zaczyna się ona źle czuć, może stać się mniej zgodna z opieką lub leczeniem i istnieją coraz większe czynniki ryzyka. Osoba ta może nie mieć wglądu w swój stan i pogorszenie oraz potrzebę zaangażowania się w opiekę i leczenie. Należy rozważyć zastosowanie sekcji 3, aby umożliwić wznowienie leczenia w warunkach szpitalnych, jeżeli nie można go zapewnić w społeczności lokalnej. Zatwierdzony specjalista ds. zdrowia psychicznego, lekarz prowadzący oraz zespół interdyscyplinarny powinni rozważyć czynniki ryzyka, wsparcie dostępne w domu oraz to, czy dana osoba może być objęta opieką w mniej restrykcyjny sposób, w tym poprzez dobrowolne przyjęcie.