Panował: 817-855. b. 795. Najstarszy syn cesarza Ludwika Pobożnego i kluczowa postać, wraz z braćmi, w wojnach domowych, które toczyły się zarówno w późniejszych latach panowania jego ojca, jak i w okresie bezpośrednio po jego śmierci. W 814 r. Lothair został mianowany królem Bawarii. W 817 r. ojciec mianował go współcesarzem i koronował w Akwizgranie. Wraz z koronacją Ludwik wydał też Ordinatio imperrii, w którym wyznaczył Lothaira na następcę i podporządkował sobie jego młodszych braci, Ludwika Bawarskiego i Pipena z Akwitanii. Lata 822-825 Lothair spędził jako regent Włoch, znacznie ograniczając władzę i niezależność swego wuja, króla Włoch Bernarda (812-817), nie wypierając go jednak z urzędu. Podczas pobytu we Włoszech Lothair został także koronowany na cesarza przez papieża Paschalego I w Rzymie (823).
Ordinatio imperii miało najwyraźniej na celu zachowanie jedności imperium bez odmawiania rodzeństwu Lothaira należnej im części. W rzeczywistości przewidywane w nim uporządkowane porozumienie nie doszło do skutku, głównie z powodu niepokoju wywołanego przez cesarza Ludwika, który ponownie się ożenił, a jego nowa żona, Judyta, urodziła kolejnego syna i potencjalnego dziedzica. Gdy Judyta i jej zwolennicy zaczęli naciskać na Ludwika, by przyznał udział w królestwie jej synowi Karolowi („Łysemu”), starsze rodzeństwo podniosło bunt (830). Lothair, którego prawa wydawały się najbardziej zagrożone, stanął na czele buntu i najbardziej ucierpiał z powodu jego niepowodzenia. W następstwie tego wydarzenia jego ojciec podjął się nowego podziału królestwa, który przewidywał jego podział na cztery mniej więcej równe królestwa, w tym jedno dla młodego Karola. Lothair miał zachować swoje włoskie ziemie, ale stracił władzę nad ziemiami swoich braci, które teraz miały być niezależnymi królestwami. Ta nowa ugoda nie zdołała jednak uspokoić niezadowolenia wśród braci, którzy nadal spiskowali i walczyli o większą władzę i wpływy. W 833 r., z Lothairem na czele, starsze rodzeństwo zbuntowało się ponownie. Tym razem cieszyli się również poparciem papieża Grzegorza IV, ale mimo to zostali pokonani. Lothair kontynuował swój opór, choć został skutecznie ograniczony do swoich włoskich ziem.
W wojnie domowej, która nastąpiła po śmierci Ludwika Pobożnego (840), Lothair rościł sobie prawa do wszystkich praw pierwotnie nadanych mu przez Ordinatio imperrii z 817 roku. Wszelkim szansom na realizację tych roszczeń położyła jednak kres jego miażdżąca klęska w bitwie pod Fontenoy (25 lipca 841 r.). Po wielu negocjacjach bracia zawarli traktat z Verdun (sierpień 843 r.), na mocy którego Lothair zachował tytuł cesarza (ale bez władzy nad braćmi) i władzę nad średnim królestwem rozciągającym się od Fryzji na północy po Sycylię na południu. Terytoria Lothaira obejmowały cesarskie stolice Akwizgran i Rzym. W okresie po traktacie w Verdun braterska współpraca i przynajmniej ideał jedności były podtrzymywane dzięki regularnym spotkaniom monarchów o mniej więcej równej randze. Choć nie ma powodu, by sądzić, że środkowe królestwo Lothaira było skazane na porażkę, mocno ucierpiało z powodu najazdów z zewnątrz. Od 845 r. północną część królestwa co roku najeżdżali wikingowie, a Saraceni atakowali Italię. Lothair przekazał rządy nad Italią swojemu najstarszemu synowi, Ludwikowi II, którego wyniósł również do rangi współcesarza (850). Jego młodsi synowie, Karol i Lothair II, otrzymali odpowiednio Prowansję i Lotharingię. W 855 r. Lothair I wycofał się do klasztoru w Prüm, gdzie zmarł 29 września.
Bibliografia: e. hlawitschka, Vom Frankenreich zur Formierung der europäischen Staaten-und Völkergemeinschaft, 840-1046 (Darmstadt 1986) 75-80. p. richÉ The Carolingians, A Family Who Forged Europe (Philadelphia 1983) 141-196. j. nelson, „The Frankish Kingdoms, 814-898: The West,” New Cambrige Medieval History 2. ed. r. mckitterick (Cambridge 1995) 110-l41. j. fryderyk „The Frankish Kingdoms, 817-911: The East and Middle Kingdom”, ibid 142-68.
.