On 15 kwietnia 1947, na Ebbets Field w Brooklynie, N.Y., Jack Roosevelt Robinson, w wieku 28 lat, stał się pierwszym Afroamerykaninem, który zagrał dla głównej drużyny baseballowej ligi od sezonu 1884, kiedy Moses Fleetwood „Fleet” Walker grał dla Toledo Blue Stockings między 1 maja a 4 września (William White, student Brown, zagrał jedną grę dla Providence Grays z National League w 1879 roku, stąd technicznie łamiąc barierę koloru). Przed tłumem 26 623 widzów (z których około 14 000 uważa się za czarnych), choć nie dostał żadnych trafień, Robinson zdobył bieg, aby przyczynić się do zwycięstwa Dodgersów 5-3 nad Boston Braves.
Reszta, jak to mówią, jest historią: Podczas stosunkowo krótkiej kariery obejmującej tylko dziewięć lat, Robinson był Rookie of the Year w 1947 roku, Most Valuable Player w 1949 roku, zabrał swoją drużynę do World Series sześć razy (w tym jedno mistrzostwo świata w 1955 roku) i zrobił All-Star Team sześć razy. Został wprowadzony do Hall of Fame w 1962 roku, a w bezprecedensowym geście jego ogromnego historycznego znaczenia i sprawności jako sportowca, Major League Baseball wycofała jego numer „42” w 1997 roku, po raz pierwszy zrobiono to dla jakiegokolwiek sportowca w jakimkolwiek sporcie.
To są fakty z jego kariery baseballowej, które dzieci w moim wieku znały na pamięć. Ale to, czego praktycznie nikt z nas wtedy nie wiedział, a wielu ludzi nie wie dzisiaj, to fakt, że porucznik Jack Roosevelt Robinson został faktycznie postawiony przed sądem wojennym w 1944 roku! Sądy wojenne to sądy wojskowe, składające się zazwyczaj z panelu komisarzy, którzy prowadzą proces karny. Istnieją trzy rodzaje sądów wojennych: Summary Court-Martial, Special Court-Martial i General Court-Martial. Robinson stanął przed General Court-Martial.
Gdyby został uznany za winnego, cały przebieg czarnego uczestnictwa w zawodowym baseballu i każdym innym zawodowym sporcie, jak również współczesny ruch praw obywatelskich, najprawdopodobniej zostałby głęboko dotknięty negatywnym wpływem. Ale okoliczności tego sądu wojennego tylko dodają Robinsonowi wiarygodności jako jednemu z prawdziwych pionierów ruchu praw obywatelskich.
Standing his Ground
Jak szczegółowo opisano w mistrzowskiej książce Jackie Robinson: A Biography autorstwa Arnolda Rampersada, 6 lipca 1944 roku Robinson „uwikłał się w spór, który groził zakończeniem jego służby wojskowej w niesławie.” Jadąc wojskowym autobusem wracającym do szpitala z „klubu kolorowych oficerów”, Robinson usiadł obok Virginii Jones, żony jednego ze swoich kolegów oficerów. Jones wyglądała na białą – tak przynajmniej sądził biały kierowca autobusu. Po kilku przecznicach kierowca gwałtownie nakazał Robinsonowi „przesunąć się na tył autobusu”. Robinson, słusznie oburzony, odmówił. Między innymi, przeczytał, że segregacja nie była już dozwolona w autobusach wojskowych (pdf) i przystąpił do zaangażowania się w formę protestu zwiastującego podobne działanie Rosy Parks 11 lat później.
Rampersad przedrukowuje oświadczenie Robinsona o tym, co stało się potem: „Kierowca autobusu poprosił mnie o moją kartę identyfikacyjną. Odmówiłam mu jej podania. Następnie poszedł do dyspozytora i coś mu powiedział. Co mu powiedział, nie wiem. Potem wrócił i powiedział ludziom, że ten czarnuch sprawia kłopoty. Powiedziałem kierowcy, żeby ze mną nie zadzierał, więc zebrał resztę ludzi i zaczął się wydzierać, a ktoś wezwał policję”. Robinson został umieszczony w „areszcie na kwaterze”, co oznaczało, że „byłby uważany za aresztowanego w szpitalu, chociaż bez strażnika”. Robinson został następnie przewieziony do szpitala policyjnym pickupem”. Biały oficer wspominał, że Robinson „był skuty, a na jego nogach były kajdany. Twarz Robinsona była wściekła, mięśnie na jego twarzy napięte, oczy na wpół zamknięte.”
Robinson został przeniesiony do 758 Batalionu Czołgów 24 lipca, „gdzie dowódca podpisał rozkaz ścigania go.” Jeszcze tego samego dnia został aresztowany. Rampersad mówi, że „O 1:45 po południu 2 sierpnia rozpoczęła się sprawa The United States v. 2nd Lieutenant Jack R. Robinson, 0-10315861, Cavalry, Company C, 758th Tank Battalion.” Los Robinsona był w rękach dziewięciu mężczyzn, z których ośmiu było białych: „Jeden był czarny; inny był studentem UCLA . Sześć głosów było potrzebnych do skazania.”
Robinson stanął przed dwoma zarzutami: „Pierwszy, naruszenie Artykułu Wojennego nr 63, oskarżał go o 'zachowanie się z brakiem szacunku wobec kpt. Geralda M. Beara, CMP, jego przełożonego’ … Drugi zarzut był naruszeniem Artykułu nr 64, w tym przypadku 'umyślne nieposłuszeństwo wobec zgodnych z prawem rozkazów Geralda M. Beara, CMP, jego przełożonego’. „Trzy inne zarzuty zostały wycofane przed rozpoczęciem procesu. Zeznania ujawniły, jak dzielnie Robinson walczył w obronie własnej w wieczór zdarzenia, w tym podobno powiedział dość heroicznie: „Słuchaj, ty sukinsynu, nie nazywaj mnie czarnuchem!”. Po czterogodzinnym procesie, Robinson został oczyszczony z zarzutów: „Robinson uzyskał co najmniej cztery głosy (tajne i pisemne) potrzebne do jego uniewinnienia. He was found 'not guilty of all specifications and charges.'”
Setting History in Motion
As the philosopher Cornel West put it in his introduction to Jackie Robinson’s autobiography, I Never Had It Made, „More even than either Abraham Lincoln and the Civil War, or Martin Luther King, Jr. i ruch praw obywatelskich, Jackie Robinson graficznie symbolizował i uosabiał wyzwanie rzucone złośliwemu dziedzictwu i ideologii białej supremacji w amerykańskiej historii”, wyzwanie, kontynuował Cornel, które „pozostaje niekompletne, niedokończone.”
Tak łatwo jest nam nie doceniać ogromnego znaczenia, zarówno symbolicznie, jak i politycznie, integracji Jackiego Robinsona z Major League Baseball, dzisiaj, kiedy tak bardzo wielu czarnych sportowców odgrywa tak dominujące role w sporcie. Baseball był „narodową rozrywką” Ameryki, a także, odpowiednio, ostatecznym bastionem dominacji białych mężczyzn. Jeśli zawodowy sport jako całość miał zostać poddany desegregacji – a w pewnym stopniu także całe społeczeństwo – wysiłek ten musiał rozpocząć się na boisku baseballowym. Aby zrozumieć jeszcze szersze społeczne i polityczne znaczenie tego, co zapoczątkowały działania Robinsona na boisku, musimy tylko rozważyć reakcję łańcuchową kluczowych epizodów w historii ruchu praw obywatelskich, które rozwinęły się niemal natychmiast po jego pierwszym sezonie w Dodgersach.
Po pierwsze, prezydent Harry Truman wydał Rozporządzenie Wykonawcze 9982 26 lipca 1948 roku, nieco ponad rok po tym, jak Robinson zmierzył się ze swoim pierwszym miotaczem na Ebbets Field, znoszące dyskryminację rasową w siłach zbrojnych. Z całą pewnością można założyć, że Truman miał na myśli udaną integrację zawodowego baseballu przez Robinsona. Przeprowadzona przez Trumana desegregacja wojska bez wątpienia wpłynęła na decyzję Sądu Najwyższego Brown v. Board, desegregującą szkoły publiczne w 1954 roku, która z kolei wpłynęła na działania Rosy Parks w jej autobusie, prowadząc do bojkotu autobusu w Montgomery. Bez Martina Luthera Kinga, Jr. nie byłoby nowoczesnego ruchu praw obywatelskich.
A bez ruchu praw obywatelskich, nie byłoby akcji afirmatywnej, a bez akcji afirmatywnej, aby przyspieszyć trochę, nie byłoby Baracka Obamy.
Nie twierdzę, że to, co Jackie Robinson sam osiągnął w 1947 roku, uruchomiło tę reakcję łańcuchową wydarzeń, ale jego odwaga i męstwo odegrały ważną rolę w historii integracji, zarówno na polu, jak i w całym społeczeństwie amerykańskim, a żadna historia ruchu praw obywatelskich nie byłaby kompletna bez odnotowania głównej roli Robinsona i przyznania mu miejsca honoru i nieśmiertelności w afroamerykańskiej historii z tego powodu.
Off the field, Jackie Robinson był również jednym z najsilniejszych głosów ruchu, pomimo faktu, że musiał wytrzymać tak wiele nadużyć na polu i z trybun w stoickim, ale wymowne milczenie. Napisał kiedyś, w liście do Averella Harrimana w 1955 roku, że „Jesteśmy pewni, że z czasem duch zakorzeniony w Konstytucji Stanów Zjednoczonych zwycięży we wszystkich częściach kraju; jednak teraz ważne jest, abyśmy byli czujni w strzeżeniu się przed rażącymi pomyłkami sądowymi, które zranią nie tylko niewinne ofiary, ale także sprawców.” Desperacko – i bezskutecznie – lobbował republikańskiego kandydata na prezydenta Richarda Nixona, aby interweniował, gdy Dr King został uwięziony w Georgii w październiku 1960 roku. Niektórzy uczeni uważają, że decyzja Johna Kennedy’ego w tej sprawie przyczyniła się do jego zwycięstwa nad Nixonem.
Jackie Robinson był „rasowym człowiekiem”, jak mówiono w tamtych czasach, oddanym sprawie poprawy sytuacji czarnych ludzi. Jak napisał w innym liście do Williama Keefe’a w 1956 roku: „Mówię do Ciebie tylko jako Amerykanin, któremu zdarza się być amerykańskim Murzynem i który jest dumny z tego dziedzictwa. Nie prosimy o nic szczególnego. Prosimy tylko o to, by pozwolono nam konkurować na równych zasadach, a jeśli nie jesteśmy godni, to konkurencja sama w sobie powinna nas wyeliminować”. Hank Aaron zauważył to dość wymownie we wstępie do I Never Had It Made: „Jackie Robinson dał nam wszystkim – nie tylko czarnym sportowcom, ale każdej czarnej osobie w tym kraju – poczucie naszej własnej siły.” Jak słusznie zauważył konserwatywny publicysta George Will, życie Robinsona to „Jedno z wielkich osiągnięć nie tylko w annałach sportu, ale ludzkiego dramatu gdziekolwiek i kiedykolwiek.”
To właśnie z tych powodów wszyscy powinniśmy być wdzięczni, że Robinson został uniewinniony w swoim sądzie wojennym za odmowę przejścia na tył autobusu, i że powinniśmy uhonorować nieśmiertelne dziedzictwo Jackiego Robinsona jako jednego z największych bohaterów współczesnego ruchu praw obywatelskich, tego niezwykle szlachetnego człowieka, który cierpiał tak bardzo na tak wiele sposobów za poświęcenia, które złożył, zarówno publicznie, jak i prywatnie, aby Afroamerykanie mogli kontynuować swój długi marsz ku wolności i równości w tej wielkiej republice z nowym wigorem i determinacją.
Fifty z 100 Amazing Facts zostaną opublikowane na African Americans: Many Rivers to Cross stronie internetowej. Przeczytaj wszystkie 100 Faktów na The Root.
.